☄️ استاد بزرگ علوی ☄️
سید مجتبی آقابزرگ علوی(۱۳ بهمن ۱۲۸۳،تهران– ۲۸ بهمن ۱۳۷۵برلین) ملقب بهآقا بزرگ علویوبزرگ علوینویسندهٔواقع‌گرا،سیاست‌مدارچپ‌گرا،روزنامه‌نگارنوگراواستادزبان فارسیایرانیبود که بیش از چهار دهه از نیمهٔ دومسدهٔ بیستمرا درآلمانزیست و بهترجمه،نقدوفرهنگ‌نامه‌نویسیپرداخت.[۴]او را در کنارصادق هدایتوصادق چوبک، پدرانداستان‌نویسی نوین ایرانیمی‌دانند.
دانشگاه هومبولتدر رشتهٔزبان و ادبیات فارسیمنصوب شد.سپس در سال‌های بعد، بهایران‌شناسیروی آورد و داستان‌هایی دربارهٔ امیدها و رنج‌های مهاجران و آوارگان ایرانی در اروپا نگاشت.برخی از آن داستان‌ها را در مجموعه‌هایمیرزاومجلهٔ کاوهمنتشر کرد.رمانی با عنوانسالاری‌ها(۱۳۵۷/ ۱۹۷۸) دربارهٔ تحولات خانواده‌ای اشرافی دردهه ۱۳۰۰/۱۹۲۰نوشت.درموریانه(۱۳۷۲/ ۱۹۹۳)، واپسین سال‌هایپادشاهی ایرانرا از دید یک مقامساواکبررسی کرد.رمانروایترا دربارهٔ زندگی یک مبارز حزبی در سال‌های پیش و پس از کودتای ۲۸ مرداد نوشت که پس از مرگش در ۱۳۷۷/ ۱۹۹۸ چاپ شد.
او را از نویسندگان برجستهٔ ایرانی درسده می‌دانندکه ابتکار ویژهٔ داستان‌نویسی داشتهوآثارشان راهگشای نسلی نوگرا شد و نفوذشان به اندازه‌ای بود کهواقع‌گراییبرداستان‌نویسی ایرانیچیرگی همیشگی یافت.[
دوران تحصیلویرایش
بزرگ علوی به همراه برادرشمرتضی علویدر سال ۱۹۲۰ (۱۲۹۹–۱۲۹۸ شمسی) جهت تحصیل روانهٔآلمانشد و دوران دبیرستان را در شهرهای مختلف از جمله شهری که امروزه درلهستانقرار گرفته گذراند. او در دوران اقامت در آلمان چند اثر ادبی آلمانی را به فارسی برگرداند. در سال ۱۹۲۷ (۱۳۰۵ و ۱۳۰۶ شمسی) پدر وی با یک شکست بزرگ تجاری تاب نیاورده و خودکشی کرد. یک سال پس از این اتفاق علوی ازدانشگاه مونیخفارغ‌التحصیل شد و بهایرانبازگشت.
بازگشت به ایرانویرایش
در آن زمان یک بورس تحصیلی برای ادامه تحصیل درآلمانبه وی تعلق می‌گرفت اما با این وجود علاقه‌ای نشان نداد و درشیرازبه عنوان معلم در خدمت معارف قرار گرفت. در این شهر بود که او نخستین کار ادبی را با ترجمه قطعه‌ای از آثارشیلرتحت عنوان «دوشیزه اورلئان» آغاز کرد. علوی در آن سالیان قرار ماندن در یک جا نداشت و در شهرهای گوناگونی در شمال دررفت‌وآمد بود که گاهی هم برای مدتی بهتهرانمی‌رفت. این سرگردانی‌ها و ناآرامی‌ها با استخدام برای معلمی درهنرستان صنعتی تهرانپایان یافت، او در سال ۱۹۳۱ (۱۰–۱۳۰۹) کار در هنرستان را آغاز کرد و در همین دوران به گروهی از روشنفکرانسوسیالیستو به رهبریتقی ارانیپیوست.سرانجام او در سال ۱۹۳۷ (۱۶–۱۳۱۵) به همراه ۵۲ تن دیگر بازداشت شد و به زندان افتاد. هنگام تحمل حبس او کتاب «پنجاه و سه نفر» را نگاشت که دربارهٔ اعضای گروه سوسیالیست و تحمل سختیهای آنان در زندان بود. او همچنین مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه با نام «ورق‌پاره‌های زندان» را در این مدت نوشت.
پس ازجنگ جهانی دوم، علوی بهکمونیسماتحاد شورویگرایش پیدا کرد و از یکی از جمهوری‌های این کشور،ازبکستاندیدار نمود و کتابی با عنوان «ازبک‌ها» را به رشته تحریر درآورد. او همچنین یکی از بنیانگذارانحزب توده ایرانبودو در کنارتقی ارانیوایرج اسکندری، نخستین دورهمجله دنیارا منتشر می‌کرد. در تهیه و انتشار مجله دنیا، از همان آغاز، ایرج اسکندری با نام مستعار «جمشید» و بزرگ علوی با نام مستعار «فریدون ناخدا» شرکت فعال داشتند.
🌹 روحش شاد یادش بر قلبها 🌹
🌞منبع: زندگینامه ی استاد بزرگ علوی🌟
✍️ م.مدهوش🤞