حڪایت پیرِ برنا و جوانِ فرتوت
پیرے سرو دل گوشے ایستا، مشغولِ مراقبۂ جمع رفتار و مڪاشفۂ فردِڪردارِ خود بودے ڪہ ناگهان بـے حدس، سنگریزهاے مویش را تناول و ڪاڪلِ او آشفت، چون سر بہ نفعِ جهت نچرخاند و چراغِ چشم بر بدبست،راوےِ اتّفاق بر او وارد و بہ حُڪمِ غفلت و شماتت غرّه گفت: اے پیر بازار و میدان حریص نگریستے و خسیس در پـےِ چیستےِ آنچہ از من بر تو رفتنگشتے و مرا بہ ڪیستے و دعوت نخواندے!
پیر با اقامۂ لطف و لطافت گفت: سلامِ تو سنگے بود ڪہ بہ نیڪے شنیدم و جوابـے در خورِ آن نیافتم!
نااهل خجل از عملِ باطل و طریقِ غافل، عذرِ عقل و دل بر دامانِ پیر افڪند!
پندِ پیــــرِ زعفران افڪار را
گر بنوشے گم ڪنے زنگار را!
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
سیّد محّمدرضـا لاهیجی
ساکوتی.هند
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ