حسین صدیق شاعر الشتری
آقای "حسن صدیق" متخلص به "ریوار" شاعر لرستانی، زاده‌ی یکم تیر ماه ۱۳۵۷ خورشیدی، در روستای درویش‌آباد الشتر است.
وی دانش‌آموخته‌ی کارشناسی روانشناسی عمومی‌ست و اکنون در یک مرکز تواخواهان به عنوان مددکاری مشغول به کار است.
ایشان از سال ۱۳۸۵ با شرکت در انجمن‌های ادبی و در محضر اساتیدی همچو "شوریده‌ی لرستانی" پا به وادی شعر و ادب نهاد و اکنون به زبان‌های لکی و لری و فارسی به خلق سروده‌هایی ناب می‌پردازد.
ایشان دارای دو اثر مشترک به نام‌های "آینه‌های کِدر" و "بی‌نهایت باران" و یک اثر مستقل به زبان لکی با نام "زِلف خیال" است.
▪نمونه‌ی شعر لکی:
(۱)
[نقشِ خَم]
مِ نقشِ خَم وَ تَمدارَ مَكيشِم
حصوين اِ ژيرِ داوًََُْارَ مَكيشِم
وَدرد ِبی‌كَسی بيمَ گِرِفدار
مِ بارِ لارِ تـوُ دارَ مكيشم
تو بِرژِينگْ كَمتِراَريَك دَهْ خِراوُِم
كه ديرِم دردِ شوُگارَ مكيشم
تو نقشِ نوُ وِهاری اِ خيالِم
مِ نقشِ بِلبل اَر دارَ مَكيشِم
گِدا عشقِت مِدوم جورَ مَكيشی
مِ اَر جَرّ تاوُِسونْ خارَ مكيشِم
کُلِ فكرم، تؤِنی ذكر و خيالِم
مِ عشقِت بی‌هِنا جارَ مَكيشِم
بِزانِن عالَمی تاگَ نَفس هَس
مِ دنيا عه چیه مِ يارَ مَكيشِم.
(۲)
[چولَ دِلِم]
چولَ دِلِم لَشگَرِ خَم هاتیَه
دویرِ تو خَم آگِرَ دَم هاتیَه
داخِ خَمِت هادِل و بَن بَن سِخو
پِشتِ مِ اَژ بارِ خَم، خَم هاتیَه
لیوَه دِلِ هول و اِراگیردیِه م
آسِمو خَم بار و تیَه م هاتیَه
هرچِه مَهَم عی دِلَ آروم نِمو
طاقتِ دل دویرِ تو کَم هاتیَه
خوینَ دِلِ بی کَس و بی دَم تَقَ
زیخِ تو سَر ریژِ دو چَم هاتیَه
تیرِ خلاصِ دِلِ (ریوارِ) عشق
سِیلِ چَمِت بی که وَ زَم هاتیَه.
(۳)
دِلی دیرِم وَفا اَژ یارَ مِیتی
خیالِم بی خیالِت خارَ مِیتی
هَسارَه زِلفِ شوگارِم مَزانی
که زاوُارِ چیَه مِت تیمارَ مِیتی
مِ تُین آوُارَه دردِ عشقِ یارِم
عی دِل سِزیامَ سا دیوارَ مِیتی
دِلِ هولِ سَرِ زِلفِ تو ایمشو
هَسارَه اَر پَلِ شوُگارَ مِیتی
کَتِ آوُارِ دِل زِلفِ خیالِت
پریشونی خیالِم جارَ مِیتی
مِ کَتمِه وَر دِلَک سِیلِ خیالِت
دِل اَژ لافاوُِ خَم ویارَ مِیتی
شیا شارِم وچویچا بافَ گیونِم
دَخیلی اَژ چیَه مِت (ریوارَ) مِیتی.
(۴)
اَجَل گیونِم سَنی بِردی قِرارم
مِه سَرموئه خَمَ مارِم ئه کارم
تو چینو ایلِ شادی ئه دِلِم مِرد
خَنَ تو داریِ دِل دَردَ بارِم.
(۵)
[واگیژَه خَم]
کِزَ وا خَم کُل گیونِم سِزونی
خَمِت دَلیا و لیزِ دل شیونی
دِلم داوُر کؤِتی اَر پا بِناری
خَمِت واگیژَ بی مالِم رِمونی.
(۶)
[چَرخِ دورُن]
دِلِم آگِر وَ دامونَه خُدایا
پریشونَه پریشونَه خدایا
بِگر گیونِم که تا روژِ قیامت
گِلِه مَن چرخِ دورُنَه خُدایا.
▪نمونه‌ی شعر فارسی:
(۱)
[الهه]
دلم همرنگِ دنياته الهه
بدون؛ محتاجِ حرفاته الهه
دلم يه كودكِ بی‌همزبونه
كه شب محتاجِ لالاته الهه
چه خوشبو كرده‌ای باغِ دِلَم رو
ببين؛ دل مرغِ شيداته الهه
نمی‌شه باورِت حرفِ دلم رو
كه هر جوری بگی پاته الهه
قمارِ زندگی رو به دلِت باخت
دِلَم ماتِ نگاهاته الهه
قسم بر پرچمِ زلف و به جانت
گناهم پای چشماته الهه.
(۲)
[بغض يلدا]
به جرم زندگی زندانی‌ام كرد
زِ شور شعر تَر بارانی‌ام كرد
چوبيد مانده در صحرايی از تب
اسير باوری طوفانی‌ام كرد
عطش باريد و باغ شعر من زرد
صدای داوری عصيانی‌ام كرد
چو جغد شوم شب‌ها بازی‌ام داد
امير كلبه‌ی ويرانی‌ام كرد
ببين آهی كه دامنگيرِ دل شد
وَ غرق خاطری بورانی‌ام كرد
نشسته در سكوتم بغض يلدا
اسير روزه‌ای هجرانی‌ام كرد
دريغا در حضور سبزی از عشق
بلور اشك غم ارزانی‌ام كرد.
(۳)
[بهانه]
دلم برای زندگی تو را بهانه كرده است
در این هوای عاشقی تو را نشانه كرده است
تواز كدام آيه‌ای، تلاوتت چه مشكل است
كه مرغ دل در اين قفس ترا ترانه كرده است
شب است و از نگاه تو دلم ستاره چيده است
به باغ شعر من تو را، خدا روانه كرده است
تو ای نيازِ شعر من در اين غروب بی‌كسی
بگو چرا كه جغد شب به سينه لانه كرده است
اگر چه دلشكسته‌ام ولی به حرمت دلت
دلم برای زندگی تو را بهانه كرده است.
(۴)
تب داغ غمت واگیر دارد
به پایم زندگی زنجیر دارد
دلم منهای مهرِ دیده‌ی دوست
هوایی سرد و بس دلگیر دارد.
(۵)
به زندان غمت فریاد من بود
گلو خسته از این بیداد من بود
به دل مانده سوالی ای نگارم
مگر روز جفا میلاد من بود.
(۶)
کهنه غم‌ها را زِ دل وا کرده‌ام
روی این دل را به دریا کرده‌ام
می‌هراسم در خودم جا مانده‌ام
زندگی را با تو معنا کرده‌ام.
(۷)
[بازيچه‌ی مهتاب]
غرورم از نگاهت آب می‌شد
و دنيا غرق نوری ناب می‌شد
به هنگام طلوعت در نگاهم
دلم بازيچه‌ی مهتاب می‌شد.
(۸)
[عالم احساس]
برايم عالمی احساس هستی
و نوری بر تن الماس هستی
تو عطری بر تن فصل بهاری
گٌل مريم نباشی ياس هستی.
(۹)
[پرستار دل]
به عشقم لحظه‌ای ايمان بياور
به نام شعر تـَر باران بياور
براي زخم قلب خسته از غم
پرستار دلم درمان بياور.
گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی