خطاب به آدم های معمولی

خطاب به آدم های معمولی
روی ماه خدا رامی بوسم
و برای آفریده شدنت به او آفرین میگویم
چه زیبا تورا خلق کرده...
لبخندت مرا به وجد می آورد
مرامی برد به اوج
اما..
نمیدانم چرا خودت قدر گوهر وجودت رانمیدانی!!
درک میکنم حسابی خسته ایی و میخواهی هرچه زودتر تمام شود برود..
اما نه من نه تو هیچ کدام نمیدانیم کی و کجا نقطه ی پایان هست...
فقط میتوانم بگویم که:آدمی به امید زنده است
بگذار از امروزاین حرف را سرحوله ی فرمانده بدن قراردهی(هر آنچه منفی هست و تو را می آزارد کلید حذفش رابزنی) و مهم تر از آن درگذشته نمانی
آهسته تمرین کن،استمرار داشته باش
به راستی مگر ما چقدر زنده هستیم ؟؟؟؟؟
که در غم،نا امیدی،افسردگی،گوشه نشینی بمانیم
آدم معمولی حواست هست اشرف مخلوقات خدایی؟؟
بلند شو
نفس عمیق بکش،مراقبه کن،امید را درقلب ناامیدی زنده کن، هرکاری راکه به آن علاقه داری انجام بده
وخدا هست هنوز حواست هست از پیله ی گذشته خودت بیرون بیا که تنها تو نوری و عشق وامید
الهی که خیر درراهت باشد آدم معمولی
قدر دان بودن خودت باش که منشا خیری...
فریال امینا
۱۷ خرداد۱۴۰۲