ایران علیکرمی شاعر گیلانغربی
خانم "ایران علیکرمی" شاعر و معلم کرمانشاهی، زاده‌ی سال ۱۳۳۹ خورشیدی در گیلانغرب، از طایفه رشیدپور ایل کلهر است.
ایشان دانش آموخته‌ی رشته ادبیات فارسی در مقطع فوق لیسانس از دانشگاه قزوین می‌باشد؛ و پس از ۳۰ سال تدریس در کسوت آموزگار در زادگاه خود و در کرمانشاه در سال ۱۳۹۲ بازنشسته شد.
▪کتاب‌شناسی:
- سلاله (شعر فارسی)
- طرایف (دوبیتی فارسی)
- تیرمه (مثنوی کوردی)
- سروه (شعر کوردی) - پاییز ۱۳۹۹
▪نمونه‌ی شعر کوردی:
(۱)
[نە‌و‌‌نمام]
یە‌ێ نە‌ونمامێ ها لیو سراوێ
نقرە لە ئاو خە‌ێ‌مە‌ونجە‌یلِ‌چاوێ
هیوردە شکوفە توورێ لە دارو
کە‌ێدن وە ماوا لوو زە‌ڵفِ خاوێ
ڕێوارِ گووناێ، گە‌ردێ وە بێ‌سە‌ر
ئە‌و چاڵِ زە‌نج‌خە‌ێ، پرزە‌ێ‌گوڵاوێ
سر‌خاو ئە‌گە‌ر دید،لە‌و کونجِ لێوە
ڵاڵە وە جامە‌و، داێە شە‌‌واوێ
وە‌ختێ لواێ مانگ، سە‌روێن‌بە‌سێدن
زوهرە ژە‌نێدن، نقرە وە ناوێ
ئە‌ر تێ لە باڵاێ، هە‌یوراتِ چیمە‌ن
سروە وە شە‌وبوو، داێە سناوێ.
(۲)
ئاوێنە‌گە‌ێ ڕخد لە‌یل، تاگە‌ر کە‌فێدە‌ئاوم
پە‌ردە‌ێ‌خێاڵ‌گرێدن ،پرشە‌ێ‌زە‌ڕِ هە‌تاوم
یاسِ وهارِ بالاد، پە‌شتێدە دارِ گیانم
پرزە‌ێ عە‌بیرِ‌ناوی،هە‌‌ر بوودنە‌شە‌واوم
ناو چیمِ ئە‌زرە‌تە‌یلم، دە‌ێدامِ خە‌م‌دیارە
خوە‌د هە‌ێ بکە‌‌بتۆچن، کە‌ێ‌بە‌ن حساو لە‌‌راوم
گاجار چە‌وان‌‌لە یە‌ک‌نە‌م، گاها‌بچی لە هۆرم
لیز شێونێ هە‌نینم، لە‌ێ چاوە مرخِ خاوم
تە‌قویمِ عیشق گوما‌کە‌ێ، چوار‌وە‌رزە‌گە لە‌ساڵم
زانم هڕشتِ ئرمێس، شێوانێە حساوم.
▪نمونه‌ی شعر فارسی:
(۱)
[بی‌وفایی]
گوشِ دل بسپار بر این ماجرا
تنگدستی چون بَرد رنگِ وفا
بینِ زوجی بستە شد پیمانِ عقد
بی‌خبر از مشکلِ پایانِ عقد
در مسیرِ زندگی سختی نبود
شعلە‌های عشق هم فارغ ز دود
روزها بی‌دغدغە شادان گذشت
ناگهان از بامشان افتاد طشت
شوهرِ زن از قضا بیکار گشت
آسمانِ صافشان بس تار گشت
زن فراموشش شد آن عشقِ قدیم
شد حریفِ دائمِ شویِ ندیم
با زبانش ٱتشی افروخت او
جنگِ آتش بود آن هم روبرو
بی محابا راەِ هر خواهش ببست
قهر کرد و رشتە‌یِ عشقش گسست
همسرش سودا عجینِ آە کرد
راەِ غصّە را کمی کوتاە کرد
آمد از دامِ خیالاتِ محال
همچو مرغِ خستە‌یِ بشکستە بال
گفت ای همسر سر‌آمد صبرِ دل
ماند پایِ راهوارِ من بە گل
تو بیا خارِ هوس از دل بروب
این سرم بر سینە‌یِ سنگت مکوب
سال‌های سال مانم پیشِ تو
می‌خرم با جانِ شیرین نیشِ تو
شانە‌یِ من زخمیِ بارِ غم است
مرهمِ دنیا برایِ من کم است
چونکە دستِ خود برای گل بَرم
می‌شود چون خارِ تیزی در بَرم
همچو صیدی ماندە‌ام در دامِ سخت
نیست پیدا سایە‌یِ دستانِ بخت
تا روم بر صیدِ ماهی‌ها در آب
آب با خود می‌بَرد بندِ قلاب
زڕ شود خاک و نیاید کس بە داد
خاکِ جا ماندە رود خورجینِ باد
هیچ عیبی در منِ بیکار نیست
باورت گر نیست، گو عیبم ز چیست؟
بر سیاهی تو ببند این چشمِ دید
هست چون در ناامیدی بس امید
صبر کن شاید گشودە شد دری
در سرایِ خود بجنبانم سری
تو دلی بس سخت داری همچو سنگ
کی بسوزد بر دلِ بسیار تنگ؟
روزِ عقدت تا کە افتادم بە دام
قید کی شد در سند کارِ مدام؟
کذب را منویس بر پایِ سند
ریشە‌ی هر کاذبی یزدان کَند
کاشکی آن دم نمی‌گفتم بلی
آن بلی شد مشکلِ لاینحلی
قندِ سائیدە بە سر صفرا نمود
گوئیا دستِ قضا تلخی فزود
التماسش هیچ تأثیری نداشت
زن بە سینە بذرِ بی‌مهری بکاشت
عاقبت در یک خزانِ سردِ سرد
همسر بیچارە‌اش را ترک کرد.
(۲)
مکن پاییز قصدِ برگ و بارم
کە جز شولایِ عریانی ندارم
بیایی گر بە باغِ زندگانی
حافظِ تن شود خفتانِ خارم.
گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی