رامین احمدی شاعر رومشکانی
آقای "رامین احمدی" متخلص به "شوریده رومشکانی" شاعر و معلم لرستانی، زاده‌ی ۲۰ مرداد ۱۳۶۴ خورشیدی در رومشکان است.
تحصیلات او کارشناس علوم اجتماعی و کارشناس ارشد علوم تربیتی (برنامه‌ریزی آموزشی) و شاغل آموزش و پرورش پلدختر است و حدود ۲۵ سال به شعر و شاعری گرایش پیدا کرده و ۱۱ سال نیر مسئول انجمن ادبی رومشکان بوده است.
از ایشان دو کتاب مجموعه شعر به نام‌های "قدیم سوار" به زبان لکی و لری و "دختر شهر باران" به زبان فارسی چاپ و منتشر شده است.
▪نمونه‌ی شعر لکی و لری:
(۱)
چنی سخته وقتی که دلت و گیره ناوِنه
وقتی و دسِ چَشش دلت اسیره ناوِنه
وقتی که کُل آرزویات پشت سیلش مننه
تو اسیری او دلش میها بمیره ناوِنه
کو شتته خود ناونی پابن تیر سیلشی
تیکه تیکه ای دلت کل جای تیره ناوِنه
ده غصه نییِنش تمومِ جونِت موو وِ آو
بَن بَنِ سِخونیات مَریی خمیره ناوِنه
وقتی که چش و ره شی ده در بیایه نمیا
سر ایواره که دلت بونَش مییره ناوِنه
تو دَسِت دُور کِردیه شاید بیا ده وَرِ خاو
سیلی بکه بیکشی دست بییره ناوِنه
سر او مس خیالِ رته اما ده غصه
گیس تو اسبی بیه سر تو پیره ناوِنه
تو د خاو خاطرت خیلی نزیکشی ولی
د خیال او چنی نوم تو دیره ناوِنه
سیل میکی هنا میکی حرف میزنی دنگ نمیکه
سیل میکه هیچ نموه هیچ نمییره ناوِنه
کُل آبادی میفمه ن د تش دیریش سُختیه
او ناوِنه دِلِ تو وقته بَمیره ناوِنه.
(۲)
بو وژ آشارکی نَکه گه انتظارِت کوشتمه‌ی
دی هومالی کِردِنِ چم خومارِت کوشتمه‌ی
چوی دِرکِ ریشی اُور کَنیا وه ور وارا مَچِم
رقص وا ار شانِ گیسِ بیقرارِت کوشتمه‌ی
دِیر اِیر اُور اِشگیامه ئژ ای مامله قارون کوشه
خاطِرِ شیرینِ قیمت نا دیارِت کوشتِمه‌ی
چَمِ آهو طورِت ای وقتی گه قاو داسی منی
سیلِ بازِ جنگی وقتِ شکارت کوشتمه‌ی
قافله شانس ئر نوزیکِ ایل مِ هر چادر نیای
انتظار چمل مس خومارت کوشتمه‌ی
ای سَرِ ایواره کونی گه چَمَل بستین و چین
ژَرِ پلاوِن کوِشِ روژ قرارت کوشتمه‌ی
سر نن ای سر من بیچاره کلا ده دی نچو
یای شوقِ ذوقِ تیتالیِ پارِت کوشتمه‌ی
چَمِ سوز و برژنگِ سی و لوه خنه رنگین
ناز پرچینِ چم ئر دورِ حسارِت کوشتمه‌ی
چم ئه ری چقه دراخل منمه بوه دیار
نظاره دیر آ حَتن نصمِ شوارِت کوشتمه‌ی
شونشینی دم تقه بازار گرم گیسلت
سر دژی پیکِ شراو دمِ انارِت کوشتمه‌ی
تا کی ئر گیسِ چویرِت بو ئتِر می بشنوِم
یکرا گرتن یکل ئر سر مزارت کوشتمه‌ی.
(۳)
فِلَک اَگردِ خَمِت خاپوره کِردِن تاگَ کِی
چی مَریضِ گیونَ سَر پاشوره کِردِن تاگَ کِی
ای شوِ دریژ تِر ای یلدا گه هویچ تموم نِماو
هاج و واج چی بایه قوِش هر هوره کردِن تاگَ کِی
وقتی دشمَن خوینی ای دامون وِژِت مایه دِریر
خاکِ بیهوده ولات ای طوره کِردِن تاگَ کِی
وِژ آشارکی اِی دَسِ بَختِ دیاری تا چنی
وَ دِلِ ایر هنجیا دِلشوره کِردِن تاگَ کی
هرچی گه بافتِم خیال اَر دورِ دوس ایرچِپیا
دورِ هرچینِ خَم ار ماسوره کِردِن تاگَ کِی
اِی مه آکِردِن مِدوم وه زورِ ناخون و دِنو
ای فِلَک پیچِ گِری کِردِن و کوره تاگَ کِی
ریویارِ بَختِم ای رِی عالِم آسا وِت نِمای
یه چوِمَت مِ بوسِم اَر پا ای گوِلوره تاگَ کِی
لَرزه لَرز آوشتمِه سِخون داویچه سرما بی‌کسی
چَمَ ری ای مِلکِ دائم بی عبوره تاگَ کِی
وَرَژیله و گِرمِ هوِر آسمون و مه هُوگه دِریژ
نااُمید ای ژیرِ ای کولا نِمورَه تاگَ کِی
زَلَ زِر بیمه خِراوِم حالِم ای دَسِم چیه
نِمَزونِم بی هِرَنگ هامه هَلوره تاگَ کِی
ای کِلیکِت دی سِرولیژا نِماو وارونِ عِشق
مِی بِکیشی احمدی اِی بارِ زورَ تاگَ کِی.
(۴)
خاطرت هر یه مجو جنگ ار سر خاره مهه
چی پریسگ ای دور چمت دل دیری باره مهه
زَمِ دوری چملت وقتی مَتویلی یه مجو
آگرک داخ ار ای لش چی داوارهَ مهه
عشق گل دم تونه پز پز اه جا مَمینِتی
مشقِ پشگونِ خیال ای شوقِ دیداره مهه
سیلِ چوی لافت ئر ئی شهره تموم شیوونیه
کویچه ار کویچه دله گه دیری هواره مهه
ئژ تونیره عاشقی هر هونه آسونه مشی
یه نهاتیکه گه روژت رنگ شاواره مهه
نزگ گیون ای دس و پا گرگه مسینی تو گلار
ناکسی و نیش خم چوی مار زم داره مهه
احمدی دوست به سه گالونِ جافر مری
تفر دسِ بی نمک گه بی حساو کاره مهه.
(۵)
تو گیسِت چی چویری مایَ چَما
چَمِت ای طور سه تیری مایَ چَما
چینه نیشتنه سه بَرزی چِناری
چی قالِبِ پَنیری مایِ چَما
◇ برگردان فارسی:
گیسوان تو از لطافت مانند گیاه چُویر به چشم می‌آید
چشمانت همانند تفنگ سه تیر به چشم می‌آید
رفته‌ای و بر بلندای درخت چناری نشسته‌ای
و مانند قالبی پنیر به چشم من می‌آیی.
(۶)
شاواره هَر چم اَ خاوا بیو دَر
هِرَ رنگ رَشمه و قاوا بیو در
تو شیوونینَسَر سَر اَفتاویشه
نِمَزونی ای کوِم لاوا بیو در
◇ برگردان فارسی:
صبگاهان با چشم‌های خواب‌آلودت بیرون بیا
با همان آرایش و رنگ و رشمه‌هایت و قامت بلندت بیرون بیا
تو آفتاب را نیز پریشان کرده‌ای
نمی‌داند که باید اَز کدام طرف بیرون بیاید.
▪نمونه‌ی شعر فارسی:
(۱)
[آرزوی صدف‌ها]
دیشب چرا روی صدف‌ها ندیدمت
ای مه چرا به کوی صدف‌ها ندیدمت
در آبروی هر خزه دنبال کوی تو
گشتم به آبروی صدف‌ها ندیدمت
در سوی جوی تو به کدامین نشان روم
آخر چرا به جوی صدف‌ها ندیدمت
دیگر شکسته‌ام چو صبو در فغانِ تو
کِی محرم صبوی صدف‌ها ندیدمت
ای گوهر از کجا به سراغت قدم زنم
با من بگو که توی صدف‌ها ندیدمت
شاید چو قو به سوی تو یک لحظه پر زنم
کی قو به شستشوی صدف‌ها ندیدمت
آخر دمی بدین دل دیوانه سر بزن
دیوانه‌ام که سوی صدف‌ها ندیدمت
منظور من از این همه دیوانگی تو بود
رفتم به مو به موی صدف‌ها ندیدمت
آن دم که روی تو دو جهان روشن نمود
بودم به گفت‌وگوی صدف‌ها ندیدمت
من صفحه‌ی دلم چو نفس پاره پاره گشت
چون در صف نکوی صدف‌ها ندیدمت
بر سِیلم از خرابیِ در آرزوی تو
حتی در آرزوی صدف‌ها ندیدمت.
(۲)
[نای شکسته]
کجا نهان شده‌ای ای مرغ قفس ندیده‌ی من
چه سان بجویمت حال ای روح ز جان پریده‌ی من
بی‌تو گرفته و رفته تمام این دل و جانم
بی‌تو جوانه ندارد جان رمق بریده‌ی من
به یاد نام تو مستم به هر کرانه که باشم
به سوی روی توام ای عشق به جان خریده‌ی من
پیک فاصله گفتی که می‌آیم به سراغت
کنون چرا نیامدی ای از آستین خزیده‌ی من
نپر که گل پری بی‌تو توان جثه نماند
پری رخ شکرین، ای عقاب خون چشیده‌ی من
شکسته پرده‌ی نایم، گسسته جمله وجودم
شکسته بال خفته‌ای مرغ دل رمیده‌ی من
نشسته "احمدی" از بس به سوگ چشم خمارت
نمانده آب به چشم، ای تمام دیده‌ی من.
گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی