فردوسی در ترازوی شاهنامه
برخلاف آنچه که امروز، جریانات نوزرتشتی و باستانگرای ضد اسلامی از شاهنامه سوء استفاده می‌کنند، اما واقعیت آن است که حکیم ابوالقاسم فردوسی، مسلمان و شیعه مذهب بوده؛ در ابتدای شاهنامه، پیروی از محمد و آل محمد را طریق رستگاری نامیده است. او می‌گوید که منِ فردوسی، بنده‌ی اهل بیت پیغمبرم و راه نجات، تبعیت از محمد و آل محمد است:
نبی آفتاب و علی همچو ماه
بِهَم پُشتی یکدگر راست راه
منم بنده اهل بیت نبی
ستاینده خاک پای وصی
اگر چشم داری به دیگر سرای
به نزد نبی و وصی گیر جای
گرت زین بد آید گناه من است
چنین است این رسم و راه من است
دلت گر به راه خطا مایل است
ترا دشمن اندر جهان خود دل است
یعنی پیامبر (ص)، آفتاب است و علی (ع) ماه. که این دو به پشتیبانی هم، راه راست را بر ما هموار کردند. من بنده اهل بیت نبی هستم و ستاینده خاک پای وصی پیغمبرم. اگر به آخرت چشم داری، در کنار پیامبر و جانشین او باش و اگر از این سخن، ضرری بر تو برسد، گناهش به گردن من باشد. بِدان که این رسم و راه زندگی من است. در ادامه نسخه‌ی قدیمی شاهنامه در موزه کتابخانه فیلادلفیای امریکا را مشاهده می‌کنید:
مشابه همین سخن در نسخه‌ی دست نویس موزه فلورانس ایتالیا نیز آمده است:
فردوسی می‌گوید: دشمنان علی (علیه السلام)، مُشتی پَست و اهریمن صفت هستند. چنان که می‌سراید:
هر آنکس که در دِلش بُغض علیست
از او خوارتر در جهان مرد کیست؟
نباشد جز آهِرمَنِ بد کُنَش
که یزدان بسوزد به آتش تَنَش
یعنی بدبخت‌ترینِ جهانیان کسی است که در دلش نسبت به علی (ع) بغض و نفرت داشته باشد. چنین شخصی (که بغض علی در دل دارد)، کسی جز اهریمن نیست که یزدان، تنش را در آتش خواهد سوزانید. اسکن نسخه از کالج برین‌مور در پنسیلوانیای امریکا را بنگرید:
فردوسی پس از سخنان پیشین می‌گوید که اگر می‌خواهی در این دریای طوفانی، غرق نشوی، به محمد (صلی الله علیه و آله) و علی (علیه السلام) پناه ببر که این دو، یارانی وفادار هستند که در سختی‌ها دست تو را می‌گیرند. سند از نسخه موجود در کالج برین‌مور پنسیلوانیای ایالات متحده امریکا را مشاهده می‌کنید:
این سخن را در نسخه موزه کتابخانه‌ی فیلادلفیای امریکا هم می‌توان دید: