مکتب ادبی نور گرایی - فِرِسته ی 7

14. برون مایه در شعر و دیگر حوزه های ادبی و هنری
برون مایه ی برجسته ی مکتب نور گرایی در شعر فارسی، سبک شعر پیشرو است که به نظر نگارنده، می توان شعر پیشرو را سبک سومی در شعر به شمار آورد که با سبک های سنتی و نو پیوستگی دارد اما تفاوتش با هر دوی آنها مشخص است و از جمله، برخلاف شعر نو که از همان ابتدا تا امروز در مسیر پیروی از مکاتب ادبی غربی بوده و البته نوآوری هایی هم داشته، شعر پیشرو برپایه ی پردازش چیره ی بومی گرا پدید آمده است. بعنوان برون مایه، هرچند شعر پیشرو، پیش از این که به اندیشه ی مکتب نورگرایی بپردازیم، وجودداشته است، با توجه به ویژگی های شعر پیشرو، می توان آن را تا حدود زیادی جهت بخش مان در تبیین این مکتب دانست، چرا که ویژگی هایی مانند نگاه بومی گرا و ترکیب سنت و نوآوری (سبکی در میانه ی سنتی و نو) و عدم گرایش تقلید گونه به مکاتب غربی (بر خلاف شعر نو)،
باعث هماهنگی اندیشه ی شعر پیشرو با مبانی مکتب نورگرایی بوده است.
از این رو، گونه های شعر پیشرو
یعنی سه گانی، آمیزه، سروش، سه گلشن، شعرسبز یا چندآهنگ و شعر تک را برون مایه های برجسته ی این مکتب در شعر فارسی می توان به شمار آورد.
از آن جا که مکتب ادبی، قلمروی فراتر از ادبیات دارد و به حوزه های هنری و فرهنگی دیگر هم می پیوندد،
می توان گفت این مکتب در حوزه های دیگری همچون0 خوشنویسی، نقاشی، معماری، تئاتر، سینما و غیره قابل کاربرد است، بعنوان مثال در نقاشی به شیوه ی نورگرایی، فضایی روشن خواهیم داشت با محیطی به معماری تاریخی که لوازم مدرن زندگی مثل موبایل و لپ تاپ و... در آن هست و شخصیتی همچون رستم شاهنامه در حال ترسیم رایانه ای پرچم ایران است.
(ادامه دارد)
#محمدعلی_رضاپور (#مهدی)