پهنای عشق

بسم الله الرحمن الرحیم
یا ارحم الراحمین
هُوَ الْأَوَّلُ وَالْآخِرُ وَالظَّاهِرُ وَالْبَاطِنُ وَهُوَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ.(۳)
اوست اول و آخر و ظاهر و باطن و او به هر چيزى داناست.
سوره مبارکه حدید
به میزان معرفت آدمی، عشق و محبت لطیف تر میشود ، آسمانی تر میشود، ماندگار تر میشود. عشق اروتیک بین تن و بدن دو انسان تعریف میشود. از دل جامعه ی غربزده ای آمده است که کاملا مفهوم علاقه ی آسمانی را کشته اند. حجاب یعنی غیر تو که دوستت دارم قرار نیست برای کسی ابراز اندام کنم چون میدانم ناخواسته دیگرانی را به ورطه ی عشق اروتیک میکشانم که هیچ معرفتی در او نیست.
و اما آنچه که عشق را لطیف و لطیف تر میکند معرفت بیشتر است. بین عشق من به حضرت مهدی علیه السلام تا عشق ایشان به بنده زمین تا آسمان تفاوت است. چرا که معرفتی که من به ایشان دارم به عنوان یک شیعه کجا و معرفتی که ایشان به من دارن به عنوان یک محب اهل بیت علیهم السلام کجا. عشق ایشان آنچنان لطیف است که تصورش هم میسرنیست. (نکته ی ریز بینانه تر که عارفان دانند اینکه چقدر عشق امام زمان به پروردگار بالاست که حجاب ایشان نسبت به اغیار خود به وضوح گویای این واقعیت است.) در واقع هر اندازه شناختت در عالم نسبت به حقایق بیشتر میشود جنس عشقت لطیفتر خواهد شد، تاثیرش، ماندگاریش، جذابیتش، همه و همه بیشتر خواهد شد.
نهایت شناخت و عشق و لطافت تا آنجاست که خداوند در آیه ی بالا از سوره ی مبارکه ی حدید خود را اینطور معرفی میکند. او اول و آخر است و ظاهر و باطن است و به همه چیز داناست.