آستانه ی پرواز
بسم الله الرحمن الرحیم
یا حی یا قیوم
قلب المومن عرش الرحمن. حدیثی شاخص از رسول الله صل الله علیه و آله و سلم است. از دیگر رو در دعایی از مولا علی علیه السلام آمده است: الهی هب لی قلب عقولا. دلیلی روشن به جهت اتحاد عقل و عشق. لطافت عقل تا آنجاست که آدمی را بین وجود و نمود، در بالاترین رتبه ی نمودِ حق تبارک و تعالی قرار میدهد.
وجود حقیقی عالم غیر از خداوند نیست و دیگری هرچه هست تجلی وجود محضِ شرک ناپذیرِ الله است. لغت عرش به معنای تخت پادشاهی ست. جایگاهی که میتواند نمودی درخور تجلی کامله ی الله باشد قلب مومن است.
نفس پاک مومن کرسی الله است. تفاوت میان عرش و کرسی، تفاوت باطن و ظاهر است. این دو در راستای با هم به ملک نمودِ الله تبارک و تعالی معنای حقیقی میدهند. انسان دارای قلب و نفس است. با قلب باطن خود را خدایی میکند و با نفس ظاهر خود را. این ظاهر نه فقط ظهور در ماده بلکه ظهور در کلیه ی عوالم معقول است.
آنجایی که نفس پرواز میکند دیگر فرشتگان و آسمانیان مقرب نیز برآن توانا هستند اما قلب به سبب عرش الرحمن بودن خود تنها تفاوت آدمی ست که محمد رسول الله را در ادامه راه معراج به سوی خداوند از جبرائیل این ملک مقرب جدا کرد.
ظرفیت بزرگ شدن انسان را خدا میداند همانطور که ظرفیت پست و شنی گشتن آن را. ان شاء الله قلب و نفسی لایق اتصال به منبع حق و حقیقت در گردانه ی خلقت تربیت کنیم.
و من الله توفیق