نوعی خاص از عروض در سبک های نگارنده(1)

نوعی خاصی از عروض در سبک های نگارنده(1)
بطور کلی، عروض شعر فارسی را تا پیش از پیدایش قالب های شعری سروش، سه گلشن و شعر سبز (چندآهنگ) می توان به دو نوع عروض سنتی و نیمایی تقسیم کرد و البته نگارنده، پیش تر، شعر سپید و موج نو و مانند آنها را دارای عروض آزاد دانسته است.
اصطلاح عروض آزاد
بطور رسمی برای عروض نیمایی به کار می رود اما نگارنده بطور هدفمند و مشخص، این اصطلاح را برای شعر سپید و مانند آن به کار برده است و این را هم مشخص کرده که تقریبا همه ی جملات یا جمله واره های کوتاه در زبان فارسی، موزون عروضی اند و این بویژه به دلیل تعدد ارکان عروضی در واحد کوتاهی مثل مصراع و لَخت به آسانی در زبانی همچون پارسی، رخ می دهد.
تا این جای مبحث، آنچه حرف تازه یا نسبتا تازه ای ست،
عروضی دانستن شعر سپید و مانند آن و به کاربردن اصطلاح عروضیِ آزاد برای آنهاست.
مطلب دیگر و مهم تری که می خواهم به آن بپردازم،
معرفی سبک عروضی دیگری در شعر زبان فارسی است
که غیر از سبک های سنتی و نیمایی و صد البته غیر از سبک عروضی آزاد همچون شعر سپید است و این سبک خاص
-که در پی معرفی آن هستیم-
سبک عروض خاص نگارنده است که در قالب های ابداعی خود
از آن استفاده می کند.