پست های وبلاگ

#عشق_ممنوعه
(قسمت اول)
🍃💔🍃💔🍃

گوشه ای دنج می نشستم و ساعتها نگاهش میکردم! اما چشمهایم سیری نداشتند! مانند چشمهای زلیخا هر لحظه یوسف را طلب می کردند. نباید متوجه این علاقه می شد! میترسیدم احساسم را ندیده بگیرد. چند سالی بود که عشق او را در گلدان دل می پروراندم. از بچگی با هم بزرگ شده بودیم. بهترین همبازی دوران کودکی ام بود. تمام بچگی ام در او خلاصه می شد.
خانه ی پدری ام حیاط بزرگی داشت با باغ زیبایی از درختان مهمان نواز میوه.
عصرها من و برادرهایم به همراه امیرعلی مهمان هر روزه ی باغ بودیم.
انصافاً باغ پر برکت و دست و دلبازی بود. در همه ی فصلها با گوجه سبزهای مرواریدی اش، سیبهای ترش و شیرینش، خرمالوهای دلبرش، گیلاسهای درشتش،... از ما بهترین پذیرایی را می کرد. یک روز با آلبالو لبهایم را رنگ زدم... امیرعلی مرا دید، لبخندی زد و از شاخه ی رز قرمز، غنچه ای را چید و به من داد و گفت: پریناز، لبهایت مثل همین غنچه زیباست. از خجالت گونه هایم سرخ و تبدار شدند. برق نگاهش دلم را به آتش می کشید.
با عشق امیرعلی سالهای کودکی ام به پایان رسید. تا چشم بر هم زدیم، پشت لبهای امیرعلی سبز  و صدایش مردانه شد. دیگر برای بازی و سرگرمی به خانه ی ما نمی آمد. شاگرد ممتاز مدرسه که همیشه با کتابهایش سرگرم بود. من هم دیگر آن دختر بچه ی سر به هوای بازیگوش نبودم. مادرم دائم می گفت: پریناز روسری ات را خوب سر کن. دامن بلند بپوش. جلوی برادرانت نباید دراز بکشی، آنها بزرگترند و این کار تو یعنی بی احترامی! خلاصه در کل روز بغیراز ساعات مدرسه، زیر نظر مادر مشغول یادگیری آداب معاشرت و آشپزی بودم.
هر دوی ما وارد فصل جدیدی از زندگی شده بودیم.
عشق امیرعلی باغ دلم را مانند گلستانی زیبا و معطر کرده بود. هنوز نمیدانستم ملکه ی قصر زیبای دلش من هستم یا نه.
همیشه دنبال فرصتی بودم تا به او بفهمانم از کودکی عاشق و دلباخته اش هستم. ولی مانند خیلی از دخترهای آن زمان شرم و حیای بیش از حد اجازه نمیداد از این عشق پاک حرفی بزنم.
خدا که بزرگترین و ماهرترین نقاش است صورت مرا آنچنان زیبا نقاشی کرده بود که متاسفانه چشمهای زیادی در پی شکار من بودند. یکی از آن چشمها متعلق به گرگی بنام چنگیز بود.
 

ادامه دارد...

#سمیرا_خوشرو_شبنم