پست های وبلاگ

   فرهاد یلدایی ما" کوهکن" نبود "کولبر" بود اوچونان
غریبه ای آشنا "پوستین سرد نمناکش" را روی صورت خزان زده اش کشید . کبریت نداشت تا در روشنای آن، رویاهای خزان زده اش را ببیند اولین پس کوچه های دی را پشت سر گذاشته، نگذاشته؛ از پیش چشمان غبارآلود مان گذشت مرد یخی ِقصه ما سورتمه نداشت اما کوله ای بر دوش می کشید که اهالی او را" کولبر" می گفتند. دمدمه های زمستان رفت اما سنگینی کوله اش بر جان برف ماند دیگر یلدای امسال "ننه سرما" از تیشه فرهاد نمی گوید باید از کوله ی برجای مانده ی" فرهاد کولبر" بگوید. از دستان مشت شده اش و انگشتان یخ زده ای که در چهارده سالگی ، "پشت دوبار آمدن برف " رفت بی صداتر از همیشه.
می خواستم از یلدا بنویسم بلندترین شب سال دیدم بربلندای این غم هیچ یلدایی نایستاده. گفتم از" بارامانت" بگویم دیدم چراییِ قرعه این فال به نام فرهاد کولبر در آستانه یلدا،زمستانی ناجوانمردانه را رقم زده چون این روزهای غریب" ،مادر گیتی را صبر بسیار نیست" تا چو فرهاد بزاید.
دانه های یاقوتِ انار در یلدای بی فرهاد ،خونین تر از همیشه از مقابل چشمان" آدم های برساحل نشسته" خواهد گذشت و داستانی به" قصه های هزار و یک شب "خواهد افزود در این" قصه ی پرآب چشم" فرهاد به عشق نان جان باخت نه عشق یار دریغا با عشق شیرین چه کردیم ؟
چهارده سالگانی چونان" شاخ نبات" اگر دست یاری سوی کس یازند،"به اکراه آورند دست از بغل بیرون. چون یار غم نان دارند نه غم یار .
او باید امشب می رفت بدون قایق و بدون چمدان او حتی کوله اش را نبرد . او حتی فرصت نکرد از"بازترین پنجره با مردم این شهر سخن بگوید" رفت تا آخرین پرده ی زندگی اش سمفونی چه باید کردنمان گردد.
این روزها" فرهادهای رفته از این خاک "به زندگی معنامی دهند . اگر چه خود به خواب شیرین رفته اند چنانچه؛جهان گویی همه خواب و خیال است/خیال وخواب اگر نبود چه حال است.