نکته ای مهم در زندگی وجود دارد که می تواند به قولِ معروف کلیدِ بسیاری از کامیابی ها در زمینه هایِ مختلف ، بنا بر علایق و سلایقِ اشخاص باشد و آن در لحظه زیستن با تمرکزِ کافی تا حدِّ ممکن و منطقی است.
تمرکزِ توجّه و نیز تجمیعِ قابلیّت ها رویِ کار و فعّالیّت و روندِ جاری بی تردید درصدِ خطاها ، سحل انگاری ها و اشتباهات را کاهش و تولیدِ محصولاتِ بی نقص تر و کارآمدتر و جامع تر و زیباتری را در زمینه هایِ مختلف ممکن می سازد و از اتلافِ انرژی و توانمندی و همچنین زمانِ تحتِ اختیارِ بشر جلوگیری می نماید.
بی شک اینکه گفته شود انسان می بایست همواره در لحظه زندگی کند امری محال و به نظرِ بنده خواسته ای نابجا و حرفی غیرِ منطقی است و نمی تواند واقع گرایانه باشد.
به نظرِ بنده مشکل از آنجا آغاز می گردد که انسان وقت و لحظاتِ جاریش را صرفاً به غرق شدن در گذشته و مرورِ مداومِ آن یا رؤیاپردازی برایِ آینده و پرداختن به آرزوهایِ محال بدونِ هیچ تلاش و کوشش و فراهم آوردنِ ابزار و امکاناتِ لازم و کافی جهتِ نیل به آنچه مدِّ نظر قرار می گیرد اختصاص می دهد.
در چنین وضعیّتی آدمی دچارِ بازچرخش هایِ مداومی از احساساتِ آزار دهنده در وجود همچون غم ، کدورت ، خشم ، نفرت ، افسوس و ده ها منبعِ آلوده کننده یِ دیگر می شود و انرژی و قابلیّت هایِ خود را تحلیل و فرصت هایِ رشد و شکوفاییش را قربانیِ زمان ها و وقایع و اتفاقاتی می کند که اکنون هیچگونه قدرتی برایِ کنترل و تغییر آنان ندارد.
به طورِ حتم همواره لازم است آدمی قبل از انجامِ یک کار و اجرایی ساختنِ تصمیمی و یا حینِ آن مروری بر تجربیّاتش داشته و نیز قدم هایش را مطابق با خط و مشی و برنامه یِ دراز مدّتی که برایِ آینده اش ترسیم می کند بردارد امّا نباید مدام درگیرِ آنان گردد و از اکنونش ، یعنی آنچه واقعی ترین و سرنوشت ساز ترین بخشِ زندگیش می باشد غافل شود.
بی گمان نقشِ درس ها و تجربیاتِ گذشته که ناشی از وقایع و اتّفاقات و نیز چکیده یِ مفیدِ مراحلِ پشت سر گذاشته شده به وسیله یِ بشر و نیز امید به آینده ، یعنی آنچه انگیزه یِ کافی جهتِ حرکت در اکنون را به انسان می دهد و بودنش در لحظه را معنی می بخشد هرگز کمرنگ و بی اثر نمی باشد و نمی توان آن را نادیده و به دستِ فراموشی سپرد.
انسان بهتر است بیاموزد همان طوری که جسمش در زمانِ اکنون و مکانِ مشخّص و قابلِ لمس و در دست رس زندگی می کند ، فکر و ذهنش هم تا حدِّ ممکن خیمه اش را در آن حدود بر پای دارد نه فرسنگ ها جلوتر و یا عقبتر از قوایِ فیزیکی بدن و ضروری است پروازش غالباً برفرازِ آن کانون و بر بلندایِ کارزارِ جاری بوده و در عینِ حال گذشته و آینده را هم در آنِ واحد معرضِ دید و مدِ نظر داشته باشد.
بسیار قابلِ درک است که قسمتی از فرایندِ کاریِ ذهن و اندیشه یِ انسان به خیال پردازی و رؤیا سازی و تحلیل و بررسیِ گذشته جهتِ کسبِ نتیجه و گرفتنِ تجربه برایِ پیشروی در آینده و رشد و ترقّیِ فزاینده اختصاص دارد و در واقع پویایی و نوآوریِ آدمی از همین نقطه رقم می خورد.
تمامیِ آنچه امروزه به عنوانِ ابزار و لوازم و امکاناتِ زندگی در دسترسِ انسان می باشد آنگاه که اشخاصی به صورتِ هدفمند رویِ حلِّ مسئله و یا برطرف نمودنِ معضل و مشکلی و خلقِ ایده ای تمرکز نموده اند ساخته و پرداخته گردیده و به واقعیّت پیوسته است.
پس خیال پردازی در راستایِ اهداف و برنامه هایِ جاری و مطابق با قابلیّت ها و توانمندی هایِ باالقوّه و همسنگِ داشته هایِ فعلی و نه به صورتِ هرز و اوهامی نیز جزئی از زندگیِ حال می باشد و می تواند لحظاتِ انسان را هر چه پربارتر و شکوفاتر کرده و پیشرفت و ترقّی را برایِ او بنابر انتخاب هایش رقم زند اگر در جای و وقتِ خود و آنگاه که لازم است چون ابزاری کارآمد به بشر یاری دهد و تمامِ حجمِ فکریِ آدمی را در بر نگیرد و مسئولیّت هایِ مهمِ کنونی را تحت الشّعاع قرار ندهند.
البتّه بهتر است توجّه شود رسیدن به چنین وضعیّتی بر خلافِ آنچه پنداشته می شود هرگز ساده و آسان نمی باشد و مثلِ همه یِ کارها و اجرایی ساختنِ هر تصمیمی در زندگی نیاز به برنامه ریزی و تمرین و ممارست و استقامت دارد.
تمرکز رویِ معمولی ترین کارهایِ روزانه و بودن در موقعیّتِ جاری با تمامِ وجود و آنگونه که حواس و ذهن لحظه لحظه اش را با هماهنگیِ کامل درک نماید بیشتر از آنچه انسان تصوّر کند مخصوصاً در مراحلِ اوّلیّه سخت و طاقت فرسا و خسته کننده است.
انسان می تواند تمرینِ متمرکز شدن با همه یِ وجود رویِ عملِ در حالِ انجامش را از فعّالیّت هایِ روزمره اش آغاز نماید و به عنوانِ مثال هنگامِ خوردن خوراک بکوشد لحظه به لحظه در موقعیّتِ تناول و درک و تحلیلِ درستِ آنچه مصرف می کند و تشخیصِ طعم ها ، رنگ ها ، مزه ها و خاصیّت ها و ریشه هایِ پدید آمدن و فرایندِ طی شده تا رسیدن به سفره اش باشد.
شخص باید مراقب باشد و هر بار پس از گریزِ ذهنش به موقعیّت هایِ گذشته و آینده و نیز امورِ دیگر و آنگاه که متوجّه یِ این سرکشی شد بازگشته و دوباره به تمرینش ادامه دهد و مواردِ تخلّفِ فکرش را هم هر روز حینِ انجامِ هر کار یادداشت و روندِ پیشرفت ، شکست و یا توقّفش در یک نقطه را پس از ارزیابی در انتهایِ روز به خود بدونِ هیچ کشمکش و تنشِ درونی اعلام نماید.
با این تصمیم بی تردید شخص کارِ راحت و آرامش بخشی را در مراحلِ نخست آغاز نمی نماید امّا در صورتِ پیشرفت و رسیدن به نقطه یِ پیروزی می تواند مطمئن باشد تجربیاتِ جدیدی خواهد داشت و دلپذیرترین و پرفایده ترین خوراک را در تمامِ زندگی میل می فرماید و چیزهایی را در سفره یِ خود می بیند و می چشد و استشمام و لمس می کند و درباره یِ مواردی می اندیشد که در همه یِ طولِ عمر از آنان غافل بوده است.
انسان به نظرِ بنده باید بیاموزد همواره یک پایش رویِ گذشته ای که اتّفاق افتاده و هیچ کاری برایِ تصحیح و تغییرش از دستِ او ساخته نیست و یک پایش رویِ آینده ، یعنی آنچه حادث نشده و اصولاً در حالِ حاضر و با شرایطِ امروز خیالات و افسانه ای بیش نمی باشد و می تواند هرگز به هزاران دلیلِ پیش بینی نشده واقع نگردد بگذارد و تمرکزش را به غیر از مواردی خاص (مواردی که پیش از این در پراگراف هایِ پیشین از آنان یاد شد مثلِ استفاده از تجاربِ گذشته یِ ناشی از اتفاقات و حوادث و روندِ پیشین و نیز پدید آوردن انگیزه و امید با هدف گذاری هایِ منطقی در راستایِ رشد و ترقّی در مسیرِ انتهاب شده از سویِ انسان.) به اکنون و لحظاتِ جاری اختصاص دهد.
آدمی اگر بکوشد با دقّت و تمرکزِ کافی قابلیّت هایش را صرفِ امورِ جاری کرده و بهترین ها و زیباترین ها و درست ترین ها را با حسابرسی هایِ منظّم در زمانِ حال ، با انرژی و شادابیِ ایده آل و نیز مسئولانه با تمامِ سعی و توان و تعهّد انتخاب کند خواسته یا ناخواسته خرابی ها ، بهران ها و شکست هایِ گذشته جبران و بازسازی و یا بهسازی و پیشرفت و ترقّیش تضمین و سرپوشی رویِ تمامِ ناکامی هایِ پیشینش خواهد گذاشت و به رضایت و آسایش خیال و امنیّتِ روانی و کسبِ افتخار خواهد رسد و آینده اش هم چه بخواهد یا نه تضمین و پیروزی ها هر روز بیش از پیش برایش رقم خواهد خورد.
پایان
ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری :
|
|
|
|
| 
ارسال پیام خصوصی
سید هادی محمدی
علی نظری سرمازه
مهرداد مانا
محمد شریف صادقی
وحید سلیمی بنی
شاهزاده خانوم 
یلدا با تاخیر مب
شاهین زراعتی رضایی (آرمان) 
صددرصد در لحظه زیستن برای ارامش روح و جسم بسیار تاثیر گذاره بالاخص که ما زندگیمونو در حسرت گذشته تباه میکنیم و برای استرس اینده امروزمونو از دست میدیم