پست های وبلاگ

درود ابوافضل
بسیارخوب بود لذت بردم
معلومه که هم خوب می اندیشی وهم مطالعه زیاد داری
دامنه ی لغاتتوسیعه واین خیلی عالیه
احسنت

ما عمریست برزخی هستیم....بین شادی هایی به اندازه ی گوه مگس که خودمان می آفرینیم و دریای غم هایی که برایمان می آفرینن و هردم در تدارک نوترش هستن
درود تنهاجان

خاطره انگیز

آفرین

سلام ابوالفضل عزیز
خیلی خوب بود...مخصوصا شروع و پایان منسجمی که با یه نوستالژی همه فهم شکل داده بودید.
طعم قلمتان را همیشه دوست داشته ام و دارم.مخصوصا وقتی در فضاهای خاکستری به رقص در می آید.
توصیفات موقعیت های مختلفی که برای راوی اتفاق می افتد،ابزار همراهی فکری را برای ذهن مخاطب فراهم می آورد......وقتی مخاطب غرق در متن شد،راوی می تواند با قلمش جهت دریای خیال را تعیین کند و مخاطب را به هرسویی که می خواهد بکشاند.بی توجهی به پاره شدن کیسه های زباله توسط گربه ها،نماد همین روزمرگی ست که گریبانگیر انسان امروزی شده است......و جالب برایم این بود که پایان را نه ایده آلیستی کرده اید و نه رئال ،بلکه سورئال است.......فراز پایانی تعیین می کند که در فضایی وهم آلود و خواب آلوده هستیم که شبه قهرمان آن کودکی راوی و به تبع دوران کودکی کل بشر است.
به یاد سیاهه ی نسبتا جدیدم افتادم:

گرداب در گرداب در گرداب در گرداب
می چرخم و دنیا برایم سرد و موهومست
تا مرگ تدریجی بهای زنده ماندن هاست
روحم به اعدام خودش با جسم محکومست

لذت بردم از این نوشته ی حقیقی و اصیل دوست عزیز و مهربانم
در اوج بدرخشید

احسنت
با نظراتتان موافقم ابوالفضل عزیز

سورئالیسم ،ساختاری جادویی دارد...فضایی بین خواب و بیداری که از قید و بند زمان و مکان رها می شویم.
در حقیقت این مکتب عرصه ی تجلیات ضمیر ناخودآگاه است،که به صورت توهمات و واقعیت هایی دگرگون شده جلوه می کند.به نظرم راه فهم بهتر ساختار های سورئالیستی،مخصوصا در ادبیات،آشنایی با مباحث روانشناسی جدید است،چرا که خود این مکتب هنری در فرانسه تحت تاثیر یافته های فروید وهمکارانش اشاعه یافت......بوف کور برای من هم هنوز که هنوز است وهم انگیز می نماید.هدایت نابغه ای ادبی بود که ساختار آثار آوانگاردش حالا حالاها مرموز هستند و کشف نشده.
یکی ارزشمندترین کتاب هایی که دیدگاهم نسبت به هدایت و سورئال را منقلب کرد،شاهکار دکتر سیروس شمیسا بود،به نام داستان یک روح......سیصد و اندی صفحه در بررسی این کتاب از منظر مباحث روانی کارل گوستاو یونگ و مسایل اساطیری و سمبل شناسی نوشته اند(البته به همراه متن اصلی).با خواندنش تازه دریافتم که از ژرفای این اثر هیچ نیافته ام.......اینکه راوی،زن اثیری،لکاته،پیرمرد خنزرپنزری و... همه یک نفر هستند و در حقیقت تجلی های مختلف ناخودآگاه راوی، و رمز تکرار چندباره و سلسله وار فضاها،اشخاص و شباهت های شخصیت های داستان چه در بخش اول و چه بخش دوم موید همین اتفاق است،ارجاعات سمبلیک به آیین تانترا،تناسخ،اصل تانیث و... واقعا این ساختار نظامند ،مایه تحیر و قابل تحسینی هزارباره است......تاویل و بررسی دکتر شمیسا،هم انصافا بی نظیرست.

راستش فکر می کنم علت اینکه از نوشته و شعرهایتان لذت می برم همین خود محوری و توجه به ناخوآگاه است که باعث می شود با بررسی شخصیت اول و قهرمان ها به طرحی کلی از افکار و اعمال جوامع بشری درباره ناخوآگاه جمعی
دست یافت...به قول دکتر شمیسا از مو به پیچش مو رسید!
*******
همیشه از 10 جلدی بودن کلیدر ترس داشته ام و دارم،اما باید سرفرصت تنبلی را کنار بگذارم و در حد توان بخوانمش...کاش ساعت کنترل و توقف زمان حقیقت داشت

ببخشید بابت اطاله کلام و پراکنده گویی هایم که به حاشیه رفتم و...
این طور فرصت های مغتنم هستند.......چون دوست همدل و فرهیخته ای چون شما کمیاب است رشته کلام هم از دستمان در رفت

قلمتان نویسا ابوالفضل جان

درود بر شاعر ونویسنده بزرگوار جناب رمضانی گرانقدر راستش با خواندن این متن فضای زمان در خیالم نمایان شد و صدای آن مثل انعکاسی که در کوهستان پخش می شود به صدا در آمد .نوشته های شما از قلم پرتوان شما حکایت دارد که قلم ناتوان من به آن نمی رسد حیف که خوانندگان بیشتر دنبال اشعارند و پست های وبلاگ را کمتر می خوانند یا اصلا نمی دانند این پست ها وجود دارد ! بگذریم وقتی اردی بهشت جهنم باشد بهار نیز جوان زود خزان رفته است با اردی مرگ خیلی ها خزان می روند شاید بگوییم بی انصافی است ولی زندگی با مرگ امیدوارکننده است
به خواب دیدم که بهار شده است
ولی تنم لباس پاییزی است
نوشت اینجا ماهها یکسان است
اردیبهشت ، جهنم امروزی است
بداهه
پاینده باشید

درود برشما ارجمند
لذت بردم
سپاس

یاد روزای خوشگلی افتادم
شادم کرد مرسی
اردیبهشتتان به عشق

سلام جناب رمضانی
بسیار زیبا کاش همیشه آلبالو را آبلالو میگفتیم و شاد بودیم نوشته هاتون زیباست ممنون

ابوالفضل جان دست به قلمت حرف نداره، ولی راستش تو و سینا باعث نگرانی هستید، شکستن مرزهای زمان اگر با اندازه های منطقی باشد بسیار خوب است ولی اگر شدید باشد میتواند باعث بوجود امدن ریشه های عمیق غم و بیهودی گردد، صادق هدایت مثال خوبی است. همین نوشته، با این همه ملانکولیک نوستالژی سن باید بالای ۵۰ میبود فاصله زمانی بسیار کوتاه است برای نگاه حسرت بار، البته باید بگویم افرادی مانند تو و سینا هستند که مانند ستاره در اسمان ادبیات خواهند درخشید.

نظریست منطقی

ای کاش من هم گم می شدم زیر درخت خاطرات،در آغوش باغ کودکی هرچند که اغلب تلخ مینویسید اما متون زیبا وجاندارند

شاعر و نویسنده عزیزم
جناب رمضانی
هر چه بیشتر از شما می خوانم ایمانم راسخ تر می شود که جوانانی از اصحاب این سایت از نبوغی برخوردارند که می بایستی با انتخابی درست قدم در را ه نابغه ها بگذارند...
اثر زیبا و در خوذ تاملی را از شما خواندم که نیاز به برسی و خوانشی بیشتر دارد تا رسیدن به ساختار متن ...
اومبرتو اکو بر این باور بود که متن زمینه‌ای برای معنا است و نه زنجیره‌ای از معانی. او نظریه‌ی متن بسته و گشوده را مطرح کرد. به عقیده‌ی او متن بسته، متنی است که درک بالقوه‌ی خواننده را محدود به تک صدایی و درنتیجه برداشت واحد از اثر می‌کند، درحالی‌که متن گشوده میان ذهن و جامعه و زندگی ارتباط برقرار می‌کند و تک ساحتی بودن را در متن از میان می‌برد...
در پس مفهوم "نیت مولف" و "نیت خواننده" دو مفهوم اساسا از یکدیگر متمایز و خاص "تجربه ی مولف" و " تجربه ی خواننده " وجود دارد. پرسشی که امیدوارم با همکاری همه ی عزیزان پاسخی جامع بدان داده شود .
و اما در مورد هدایت که اثرشما را متاثر از تفکرات و آثار این بزرگ مرد ادب و اندیشه ی ایرانزمین دیدم...
صادق هدایت بدون شک تحت تاثیر سوررئالیسم ها دیار فرنگ قرار گرفته بود ذهن خودکار و اثر جاودانه اش بوف کور بر گرفته از این مکتب حکایت می کند.
صادق هدایت ٬ داستان نویس، مترجم و ادیبی که تا سال‌ها بعد از مرگش سایه‌اش روی نویسندگان و جامعه ادبی محسوس بود و هست. چه چیز صادق هدایت را به چهره‌ای تقریبا اسطوره‌ای مبدل ساخت؟ روحیه مرگ اندیش و منفی دوست اهل ادب و اندیشه ایران؟ خلاقیت و نبوغ منحصر به فردش؟ کاهلی جماعت نویسنده؟ از سوی دیگر این سوال پیش می‌آید که این تاثیر گذاری به سود جامعه ادبی تمام شده یا به زیانش؟ هدایت گرایی بیش از حد جامعه داستان نویسی ایران در طول نیم قرن اخیر بسیاری را به این فکر وا داشته که تاثیر گذاری‌های صادق هدایت بر ادبیات داستانی معاصر به ضرر داستان‌نویس‌ها تمام شده...

"ما همه از زیر شنل گوگول بیرون آمده‌ایم..." این جمله‌ای ست که داستایوسکی به دلیل دامنه تاثیر گذاری گوگل بر ادبیات داستانی روسیه به زبان آورده است، گزاره‌ای که به همین تقارن محمود دولت آبادی درباره صادق هدایت گفته است. اما این اعتراف تنها از زبان دولت آبادی شنیده نمی‌شود، می‌توان گفت در ادبیات داستانی معاصر ایران کمتر نویسنده‌ای هست که از هدایت تاثیر نگرفته باشد. این تاثیر تا بدانجا گستره یافت که بسیاری از نویسندگان معاصر بر این گمان‌اند که به این واسطه بخش اعظمی از ادبیات داستانی معاصر نسخه‌های ثانی "بوف کور" هدایت هستند؛ رمانی که می‌توان آن را مهم‌ترین اثر هدایت دانست.

درباره بوف کور

معمولا مهمترین اثر هدایت را "بوف کور" می‌دانند. بسیاری حتی همچنان این رمان کوتاه را مهمترین و تاثیرگذارترین اثر داستانی معاصر می‌دانند. آندره بروتون، از بنیان گذاران جنبش سوررئالیسم " بوف کور" را جزو بیست کتاب شاهکار سدهٔ بیستم میلادی دانسته است.هنری میلر، نویسنده معاصر آمریکایی، درباره آن می‌گوید: "بوف کور هدایت کتابی است که من آرزو دارم روزی نظیر آن را بنویسم. مانند این داستان را در هیچ زبانی ندیده‌ام. آن را واقعا دوست می‌دارم." رنه لالو می‌گوید: "در این کتاب اهمیت هنر به معنی بسیار آبرومند کلمه، در نظر من بسیار صریح جلوه می‌کند".
جلال آل احمد در پیرامون این کتاب می‌نویسد: "سکوتی که در آن دوران حکومت می‌کند، درخودفرورفتگی و انزوایی که ناشی از حکومت سانسور است، نه‌تنها در اوراق انگشت‌شمار مطبوعات رسمی و در سکوت نویسندگان نمودار است، بیش از همه در بوف کور خوانده می‌شود. ترس از گزمه، انزواء، گوشه‌نشینی، عدم اعتقاد به واقعیت‌های فریبنده، به ظاهرسازی‌هایی که به جای واقعیت جا زده می‌شوند، غم غربت (نوستالژی)، انکار حقایق موجود، قناعت به رؤیاها و کابوس‌ها، همه از مشخصات طرز فکر مردمی است که زیر سلطه جاسوس و مفتش (انکیزیتور) و گپئو زندگی می‌کنند. وقتی آدم می‌ترسد با دوستش، با زنش، با همکارش و با هر کس دیگر درددل کند و حرف بزند ناچار فقط با سایه خودش می‌تواند حرف بزند. بوف کور گذشته از ارزش هنری آن یک سند اجتماعی است؛ سند محکومیت حکومت زور."
راستی صادق هدایت گفته بود :
اگر انسان بخواهد دست از جنگ بردارد باید اول دست از کشتن و خوردن حیوانات بردارد.
متشکرم
سلام

سلام بر ابوالفضل عزیز
چقدر خوب بود و من که همیشه قلمت را دوست دارم و آن سه نقطه را بگذار برزخی بماند که نه حالمان این وریست (بهشتی) و نه آنوری (جهنمی). همیشه دچار تعلیقیم همیشه گیر کرده ایم بین خوب و بد، زشت و زیبا، تلخ و شیرین، بین ماندن و رفتن، کودکی و بزرگسالی .... همیشه حرفهایمان بو دار است و سرمان بوی قرمه سبزی می دهد و زبانمان سرخ سرخ سرخ ....
امیدوارم اُردی تو همیشه بهشت باشد از ما که برزخیست و لاغیر