پست های وبلاگ

سلام
خسته نباشید
استفاده کردم ازمطالب خوب شماودوستان

ممنونم ازپستهای پربارشما

سلام.خواندمتان انشااله با توضیحاتی برخواهم گشت
سپاس گزارم

سلام بر دوست عزیزم جناب رفیعی

هنر همیشه حاصل بدعت بوده است.

همیشه هنرمندانی نظام زیبایی شناختی را شکل دادند و بقیه بر روی آن زیربنا آثارشان را ساخته اند.
کوبیسم در نقاشی یک بدعت بود
نیمایی در شعر فارسی بدعت بود
تمام سبک های هنری در ابتدا بدعت بوده اند ،یعنی محصول ابتکار یک هنرمند.
هر چیز که راکد بماند مثل آب یک لجنزار عاقبت میگندد و جز زشتی براش چیزی نمی ماند.
بله قواعد اگه اصولی و از روی علم و آگاهی تغییر پیدا کنه شاهکار به وجود میاد.قلب تپنده ی جاودانگی یک هنر همین ابتکاراتست.

من خودم بعضی شعر های نیمایی را دوست دارم و به نظرم واقعا دارای مضامینی ژرف و عمیق هستند.
اما از اطلاق واژه ی شعر به هر نوشته ونثرگونه ای جدا بیزارم.

با این حرف شما موافقم که دنیای هنر آنقدر گسترده هست که هر کس بتواند ذوق خود را فارغ از در نظر گرفتن نظام و ساختار های از پیش تعیین شده بیان کند.

با این قسمت از نوشته ی شما شدیدا مخالفم:
((می‌توان در لحظه احساسات را بیان کرد بدون اینکه خود را محصور کنیم در بحرهای متلاطم و مواج!))

دست و پا گیر قلم داد کردن قافیه و ردیف و وزن در شعر کلاسیک،کاملا مثل اینست که به یک مجسمه ساز بگوییم چون کار با تیشه و چکش سخت است و احتمال دارد دستت آسیب ببیند پس یک تکه سنگ بی شکل را بر دار ، بیاور و بگو این یک تندیس زیباست.
این اصول هم برای شاعر همان تیشه و چکش مجسمه سازست که با آن احساسات خام و تفکرات ناپخته اش رو شکل میدهد.

بله در هر کاری،هر هنر، هر دانشی،احتیاج است که شخص یک سختی هایی رو بپذیرد.

اگر شاعر واقعا شاعر باشه نه تنها این قواعد براش سخت نیست، بلکه از استفاده از آنها لذت هم می برد.

شاعران کلاسیک سرایی که دچار مشکل هستند و نمیتوانند معنا را منتقل کنند و دایما در عذابند،اصلا کلاسیک سرا نیستند.

پوزش میخواهم این نظر شخصی بنده بود.
ممنون که بستری را برای این دست گفت و گو ها فراهم آوردید.

درود بر دوست عزیزم اقای رفیعی گرانقدر.
بانظر دوست عزیزم سینا دژاگه تاحدودی موافقم.من خودم بسیار به این مشکل بر خورد کرده ام که آیا واقعا شاعرم یا نه!!!!!
به نظرم مفهومی که نویسنده در هر قالبی بیان می کند ارزشمندتر است شاید علت تاثیر گذاری برخی اشعار کلاسیک وزن زیبای آنهاست.شخصا با اینکه اصلا کلاسیک نمینویسم اما نوشته هایم همه در قالب دلنوشته اند چون هنوز به درک صحیحی از شعر نو نرسیده ام!!!!! موج نو را اساتید تعریف کنند و فرق آن را با نثر بگویند
متشکرم

سلام و سپاس
به نظر من همان گونه که ما به سبک قدیم لباس نمی پوشیم ولی لباس سنتی را دوست داریم شعر هم همان گونه است شعر نو و سپید برای کسانی که مثل من تخیل بیشتری نسبت به بقیه لوازم شعر گویی دارند خیلی بهتر و شیرین تر است هر کدام جای خود را دارد و به استعداد هر کسی بر می گردد که در کدام سبک شعر بهتری می تواند بسراید ......همگی موفق باشید 🌻

امیدوارم در ادامه به یک جمع بندی کاملی برسیم

به نام حق

حرف هایتان را تا حدودی قبول دارم. اینکه اشعار نیمایی زاییده ی اشعار کلاسیک هستند و نیما و پیروان بزرگش(اخوان و فروغ) از شعر کلاسیک به اینجا رسیده اند و این یعنی اشراف کامل را بر شعر کلاسیک داشتند.اما امروز هرکسی که از مادرش قهر میکند، یا میرود خواننده میشود یا شاعر!
انگار همه گیر باشد،درحال حاضر در جامعه خودمان از هر سه چهار نفر یک نفر شاعر است!
شعر سپید اسلوبی غربی دارد، شعر سپید خلاقیت امثال شاملو نبوده است.
به نظر اینجای کار میلنگد.
اصلا بگذارید مقایسه کنیم شعر را با داستان.
ما در داستان در برابر بیگانه ها حرفی برای گفتن نداشته ایم و نداریم و احتمالا نخواهیم داشت، اگر قبول ندارید همسنگی ایرانی با رولینگ و داستایوسکی یا تولستوی و... مثال بزنید.
اما شعر اینطور نیست، ما صاحب سبک بوده ایم و آن سبک هم کلاسیک بوده.حال پیروی از سبک های غربی در شعر درست مثل این است که اروپایی ها بیایند داستان هایشان را به سبک کچل کفتر باز و آلب ارسلان بنویسند.
_____________________
اما شعر آدابی دارد،عده ای دلنوشته و سپید را شعر میدانند.نیما که رکن و بیس اصلی تجدد در شعر است میگوید شعر بی وزن دارای استخوان بندی نیست.و این به معنای فاصله بسیار زیاد شیوه نیما و شاملوست.
نیما،امید،فروغ و سهراب این ها یعنی شکوه شعر نیمایی، پس از آن ها شاعرانی که نیمایی مینویسند دیگر شاعر نیما نیستند آن ها شاعران پسا نیماییند. که به نوعی میشود گفت نیمایی پست مدرن!
رهروان شاملو هم بسیارند،خیلی بیشتر از بیشتر!
اما آیا این ها واقعا شاعرند؟
مسلما اینطور نیست،نه که همه شان شاعر نباشند، عده ی بسیارزیادیشان حتی شعر سپید را نمیشناسند.
خوب است بدانیم که هر سیاهه ی بی وزنی را به سپید نچسبانیم،شعر سپید وزن خودش را دارد،شعر شاملو وزن دارد.
این هایی که ما مینویسیم و به عنوان سپید منتشر میکنیم بیشتر درد و دل ما با کاغذ است که این هم قابل احترام است و حاصل استعداد لیکن فاقد اعتبار!
بگذارید مثالی بزنم،ظرف شکلاتی را به شما تعارف میکنند،یک شکلات بدون پوست و یک شکلات در بسته بندی کامل!شما کدام را انتخاب میکنید؟
داستان کلاسیک و منثور هم همین است.
دیگر اینکه شعر منثور زاییده هیچ چیز نیست نه کلاسیک نه نیمایی.الا تقلید و تقلید و تقلید!
در پایان عرض کنم که شعر سپید به این دلیل که پس از شاملو رهروان مطرح و به نام قدرتمندی نداشت حال به انزوا افتاده و هرکسی دارد مشق هایش را سپید معرفی میکند! همین فرداست که به جای نام شاعران جدید دنبال نام خوانندگان شعری جدید بگردیم.
از نظر این حقیر که نه از نظر بزرگانی چون نیما و عبدالحسین زرین کوب نوشته بی وزن شعر نیست! نویسنده اش هم شاعر نیست.
عبدالحسین زرین کوب میگوید کنار کشیدن از شعر گفتن برای آنانی که قوه ی شعر گفتن ندارند شاعرانه تر است.
با احترام
تنها.

با سلام خدمت تمامی نظر دهنده ها و مخصوصا جناب رفیعی
من حقیر در مقامی نیستم که نزد شما بزرگواران در مورد این مسئله نظر بدهم لیکن از انجایی که بحث برام شیرین شد این جسارت میکنم
شاید بهتر باشد در مورد شعر به علمی جز ادبیات هم سری بزنیم علمی مانند منطق که در بخش استدلال و قیاس به شعر نیز اشاره شده است
در اصل شعر در منطق جز یکی از صناعات خمس به شمار میرود و در تعریفی منطقی آن را استدلالی تخیل آمیز که از خیال انسان سر چشمه می گیرد تعریف کرده اند ؛ در اصل این تعریف هر نوشته ای را که از خیال انسان سر چشمه بگیرد و دیگری را به ذوق اورد بدون توجه به داشتن یا نداشتن وزن و قافیه و... شعر میداند .
به نظر من شعر نو نیز از تعریف منطقی شعر پیروی میکند و از این رو ان را شعر میدانند ولی در تعریف ادبی شعر به حصاب نمی اید چون فاقد بیشتر قواعد شعر ادبی است مگر اینکه برای ان قواعد ادبی جدیدی را تعریف کنند .
اما شعر کلاسیک در هر دو تعریف ادبی و منطقی شعر به حصاب می اید چون هم دارای وزن و قافیه و ... است و هم از خیال انسان سر چشمه میگیرد و دیگران را به ذوق می آورد .

باز هم درخواست بخشش دارم که در نزد شما جسارت کردم
در پناه ایزد پاک سربلند باشید و سرفراز

به عقیده من زیر سوال بردن شعر نو بویژه موج نو کار نادرستی است.متاسفانه بعضی از سر جهالت و ناآگاهی مفاهیم پوچ و بی ارزشی را به زبان موج نو بیان میکنند!اگر سرودن شعر کلاسیک بدون تنظیم کردن اوزان و جور کردن قافیه ها بود به سراغ کلاسیک می آمدند وبه کلاسیک نویس ها زحمت می دادند...!!!
اساسا هرکس حداقل استعداد و توانایی را در خود می یابد باید بداند که شرط اولیه نوشتن هر شعری چه کلاسیک وچه نو دانستن هنجار های ادبی و فرهنگی است!اگر با این هنجار ها آشنایی داشته باشد به خود اجازه سرودن شعر نمی دهد
نظر ابوالفضل عزیزم را منطقی میدانم
جسارتم راببخشید

بسیار خوب .... البته در مطلب بنده هم به هیچ وجه شعر نو زیر سئوال نرفته بلکه از آن تمجید شده است .... و بنده خود علیرغم آنکه شعر کلاسیک می گویم ، در کنار آن به شعر نو هم توجه داشته و چندین سروده شعر نو دارم که از جمله یکی از آنها با عنوان آن روزها...(با نگاه به سروده استادفروغ فرخ زاد) انشاءالله فردا منتشر می شود .علی ایحال از حضور و توجه شما دوست عزیز ممنونم ...‌
با تشکر

آقا عماد عزیز دوست گرانقدرم
سپاس مجدد از نظر لطف شما
بنده هم امیدوار بودم اساتید استخوان خورد کرده در عرصه شعر و هنر هم نظرات خود را بیان نمایند تا بهره مند شویم و حتی بشرح بالا از برخی عزیزان از جمله استاد عجم خواستم پیرامون موضوع نظر خود را بیان نمایند و همچنان منتظرم ، لیکن نظرات هنرمندانه و عالمانه ذکر شده هم از جمله جنابعالی و سایر عزیزان برای شخص بنده ارزشمند و سودمند بود و بهره بردم .
در این ایام و بخصوص امشب دعاگویت هستم و بشدت ملتمس دعا .
امیدوارم در تمام عرصه ها موفق و پیروز باشید .

منظورتان از ایموجی را در اینجا متوجه نشدم ولی در کنار گل و بلبل که شما هم قطعاً با این موجودات مشکلی نداشته باشید .می شود نقد سازنده هم انجام داد و لازم نیست برای انجام نقد ادبی یک نوشته یا سروده شمشیر بدست بگیریم ، بنده به دفعات درخواست کردم اساتید نظرات صریح خود را بیان کنند و اصولا هدفم از فعال کردن تیک نقد همین بود تا اثرات مثبتی حاصل شود .

دوست من منهم تعریف ایموجی را می دانم و شکل آنها را دیده ام لیکن عرض کردم استفاده از این لغت در اینجا چندان واژه مناسبی نیست و در مورد فعال کردن تیک هم از محضر شما عذر خواهی می نمایم چون فکر کردم من این کار بزرگ را انجام داده ام . علی ایحال منتظرم یکی از اساتید محترم ابراز نظر نمایند
اگر ناراحت نمی شوید عرض می کنم ما شما را دوست داریم ، هم خودت و هم صراحت بیانت را ( امیدوارم به این نکته خرده نگیری )

سلام به همه دوستان
خلاصه ماجرا این است که نیما رعایت عروض کلاسیک شعر فارسی را مانعی برای بیان حس اصیل یک شاعر می دانست(البته با توجه به وضع کلاسیک سرایان آن دوره این نظر طبیعی بوده است) و در ضمن پی مطرح کردن مضامینی جدید در زمینه ی شعرفارسی بود.
برای همین گفت که می توان مصاریع را کوتاه بلند کرد و جایگاه قافیه را تغییر داد بدون خدشه وارد کردن به وزن عروضی
بعد ها این سبک طرفدارانی پیدا کرد،از جمله شاملو
او حتی این رعایت وزن و قافیه را هم مانعی در برابر عواطف و احساسات اصیل یک شاعر دید و این مولفه را هم حذف کرد و شعر سپید را بنا نهاد(شاملو و نیما هر دو در آغاز کلاسیک سرا بودند و اگر منصفانه قضاوت کنیم کلاسیک هایشان چندان لطفی ندارد)
کاملا طبیعی ست ، جرقه ای که این دو شاعر بزرگ را برآن داشت که از کلاسیک فاصله بگیرند ، بیان تعابیر مدرن و جدید نبود و فقط قصد و دغدغه ی رها شدن از بند عروض و قافیه را داشتند.کمی بعد به تناسب سبکشان مبانی فکری و معارف مستتر در شعرشان هم دگر گون شد.
بعدها هم که موج نو آمد و چه و چه و چه و....

فی الحال این سبکها در ادبیات وجود دارند و انکارشان هم نمی شود کرد.
نکته ی قابل توجه این است که ما باید هر شعری را درچهارچوب قوانین مبین آن سبک بررسی کنیم.

مثلا در سپید باید مضمون مورد نظر در کوتاه ترین عبارات ممکن، القاگر مفهوم مورد نظر شاعر باشد.باید تصاویر بکر و تازه و نو باشد.باید ایجاز را به بهترین شکل آن در شعر به کار برد.
مقایسه ی این سبکها با هم غیر از ایجاد تنش هیچ چیزی در پی ندارد و فقط دو طرف را آزرده میسازد.
باید نیمایی و سپید و کلاسیک را هر کدام و در حیطه قوانین خودشان بررسی کرد.
این گفته محدود به شعر و ادب نیست .
همان طور که مثلا در نقاشی کوبیسم و سورئالیسم و امپرسیونیسم......یا مثلا در موسیقی راک و نیو ایج و اپیک و کلاسیک را هیچگاه با هم مقایسه نمی کنند در شعر هم نباید ما مکاتب را با هم مقایسه کنیم.چون کارکرد هر مکتب هنری یا فکری در بستر حوادث و قوانین خودش است که معنا پیدا می کند.
برای موسیقی متن یک فیلم تاریخی ما ملزم به استفاده از اپیک هستیم.اگر از پاپ یا جاز استفاده کنیم فقط اوضاع را مضحکه انگیز کرده ایم.

واقعا ما اشعار بسیار کمی داریم که با اصالت باشند و فاخر
در هر کدام از سبک های شعریمان.......من خودم را سیاهه نویس می دانم نه شاعر.....دلنوشته هایی برای خودن دارم که موزون نیستند و شاید اگر هم به اسم سپید آنها را اشاعه دهم با استقبال رو به رو شوم .ولی من این دست نوشته ها را دلنوشته می دانم نه شعر.

اصالت هر چیز این است که قائم به خود باشد....... یعنی تقلیدی و اکتسابی از دیگران نباشد.....اصالت یک کتاب به حقیقی بودن نویسنده ی آن است
اصلا اصالت یک انسان در این است که او خود واقعی اش باشد ، نه پشت مشتی تعابیر و تفاسیر خودساخته ذهنش را تا ابد با موهومات فکریش بازی بدهد.

متاسفانه هنوز بعضی تعابیر کهنه و قدیمی در شعر کلاسیک استفاده میشود که واقعا تاثیرشان را از دست داده اند.....در مقابل بعضی هم سروده هایی را به عنوان سپید و نیمایی مطرح می کنند که واقعا اگر نثر روزنامه وار را با آن قیاس کنیم کم می آورد.


مخلص کلام این که به عقیده ی من باید هر شاعر به تناسب و فراخور روح خودش سبک مورد نظرش را انتخاب کند.در این صورت باید آثارش را در سنباده ی همان سبک که مجموع تمام قوانین و چهار چوبهای آن است صیقل بدهد.

با احترام و تشکر از همه ی عزیزان

با تشکر و سپاس از شما جناب دژاگه

سلام مجدد.
مثل اینکه دوستان از حرف های بنده دچار سو برداشت شده اند.
بنده گفتم شعر سپید وزن دارد،بازهم میگویم.
اما توجه کنید که وزن شعر سپید عروضی نیست.
سپاسگزارم

با سلام
از تمامی دوستان و عزیزانی که وقت گذاشتند و زحمت کشیدند و نظرات خود را مطرح نمودند و عزیزانی هم که به هر علت به بحث ورود پیدا نکردند ... صمیمانه سپاسگزارم .

جناب آقای رفیعی عزیز، سلام علیکم.
......................................................
پستی جالبی ست و، دوستان هم نظراتِ مختلف ومتنوعی رانگاشته اند.....بانظرتان درموردِ (سبک های جدید) کمی تاقسمتی موافقم.....بالاخره هرکس نظزی دارد ....ولی به عقیده ی حقیر....ان چیزی که درین مقوله اهمیّتِ بیشتری دارد...احترام گذاشتن به عقایدَ ست و.....دوری نمودنِ ازتخریب ....خیلی دوست داشتم بخوانم این مطلب را....والبته مطالبِ فراوانی برای نوشتن دارم...ولی متأّ سفانه.....دراین روزها.....به قولِ امروزیها،(حِسّش) نیست.....اگر عمری بودو...بودم.......بعداً انشاءا..........