پست های وبلاگ

مِن‌بابِ اعتقادِ راسخم به تفسیر شعر🌿🌱🌱🌱

بیایید ابتدا بپذیریم که شعر، حاصل چند عامل درهم‌تنیده است:
نخست ادراک، سپس احساس، آنگاه جاری‌شدن در اندیشه، و در نهایت، نگارش آن؛
چه بر کاغذ، چه بر صفحه‌ی تایپ، تفاوتی ندارد.

حال، دو وضعیت متصور است:
یا شعرم را، به تعبیر شاعر، «در پستوی خانه نهان می‌کنم»،
یا آن را در معرض مخاطبانی ناشناس قرار می‌دهم؛
مخاطبانی که تنها اشتراک‌مان، هم‌زبانی‌ست.

باز، دو حالت دیگر پیش می‌آید:

نخست: می‌خواهم شعرم واکاوی شود،
تا پیامم به مخاطب منتقل گردد.
دوم: لزومی به پردازش نمی‌بینم،
فقط همین‌که شعرم دیده شود، کافی‌ست.

در این نقطه، باز به دوگانه‌ای می‌رسم:
مخاطب دغدغه‌مند است؟
یا بی‌تفاوت؟

اگر من، به‌عنوان شاعر، مشتاق شنیده‌شدن هستم،
ناگزیر باید بپذیرم که مخاطبِ من نیز باید دغدغه‌مند باشد.

و دغدغه‌مندترین مخاطب، کسی‌ست که پرسش‌گر باشد.

پس من، کسی که پا در مسیر شعر می‌گذارم
و سخنم را در لفافه، ایهام، ایجاز، تضمین، و دیگر ابزارهای زبان می‌پیچم،
وظیفه دارم هم به خودم احترام بگذارم،
و هم به مخاطبم.

او را، بی‌آنکه دچار برداشت خطا شود،
به آگاهی برسانم.

چرا که شاعرِ زنده،
وظیفه‌اش همین است.

تصور کنید نقاشی، بی هیچ هدفی،
بومی را به رنگ آغشته کرده باشد و
در معرض دید همگان بگذارد.

هر کس، تصویری دل‌خواه در آن می‌بیند.
آیا این، سقوط هنر آن نقاش نیست؟
آیا اصلاً می‌توان گفت هنری در کار بوده؟
پیامی وجود داشته؟

والسّلام علیکم.