پست های وبلاگ

با ترديد قدم در قمارخانه مي گذارم. فضاي ناخوشايند و غريبي دارد، آنقدر ناخوشايند و غريب، كه بي اختيار به گريه مي افتم. همه با ديدن گريه ي من، قهقهه ي شادي سر مي دهند. هنوز نيامده دپرس مي شوم و با خود مي گويم:

گفتگوي دروني ام را، دعوت زني به قمار بر هم مي زند. نمي دانم چرا و چگونه دعوتش را قبول كرده ام، به خود كه مي آيم پشت ميز قمار و روبروي زن نشسته ام!... زن، لبخند زيبايش را روي ميز مي گذارد و نگاه سحرآميزش را به من مي دوزد. سكوت پراضطرابم را صداي قلبم مي شكند. زن چشمكي مي زند و مي گويد:

تمام وجودم را مي گردم و تنها دارايي ام را با دستهاي لرزان روي ميز مي گذارم: تنهايي ام را.

و بازي شروع مي شود...

طولي نمي كشد كه من مي بازم و زن، فاتحانه تنهايي ام را بر مي دارد و در گريبان سپيدش جاي مي دهد. نمي توانم باور كنم كه تنهايي ام را باخته ام. ديوانه وار سر در گريبان زن مي گذارم و به جستجوي تنهايي ام مي پردازم. ولي هرچه بيشتر مي جويم كمتر مي يابم. كم كم به اين جستجوي پوچ و بي حاصل عادت مي كنم. زن از سرگرداني ام لذت مي برد و من از فراموش كردن تنهايي ام...

برف كه شروع به باريدن مي كند،احساس تهي بودنم چند برابر مي شود. دلم مي خواهد پنجره ي قمارخانه را بشكنم و بيرون بپرم ولي نمي توانم. نگاهي به اطراف مي اندازم. دنبال دستاويزي مي گردم كه مرا در برابر طوفان اندوهي كه در درونم به پا خاسته است حفظ كند. نگاهم كه به در قمارخانه مي رسد، تازه واردي توجهم را جلب مي كند. صداي گريه ي تازه وارد، مرا هم مثل ديگران به خنده مي اندازد، آنقدر بلند بلند مي خندم كه طنين خنده ام در تمام قمارخانه مي پيچد، آرام آرام خودم را از ياد مي برم...

پدر كه صدايم مي زند، هوس يك قمار ديگر به جانم مي افتد. زنی به سمتم می آید، به چشمانش که نگاه می کنم یاد خودم می افتم. سخاوتمندانه "لبخند زيبايش" را با "تنهايي من" روي ميز مي گذارد. اين بار، بخت با من يار مي شود. هر دو را مي برم و پيروزمندانه قمارخانه را ترك مي كنم...

 

(از هیچ تا خودآ- م. فریاد_ انتشارات نگار تابان- تهران 1397)