پست های وبلاگ

 

عقربه های سرگردان !

من و شما ، دردو مورد مشترکیم :

ما همگیمان سرگردانیِ غریبی را تجربه میکنیم .

و دیگر اینکه در دنیایی محدود، اسیریم .

دراین غریبی ودراین گرفتاری درمحدودیتها، اگر خواست خداوند نبود که تا مدت محدودی دراین گذرگاه  بیائیم و کسب نور کنیم ، این روح بزرگ و ارزشمند، نمیتوانست بماند و دیوانه وار پرمیکشید .

ودرآن صورت بود که بی صبرانه به عقربه های ساعت، نهیب میزد که : تندتربگردند تا زودتربه وصالِ محبوب برسد.

اما ما چون میدانیم که بی حرکت ، که بی صبر و تحمل ، که بی تلاش ، محبوب عالم راضی نمیشود پس میمانیم و با یاد پروازی زیبا، میگردیم و میگردیم و زندگی میکنیم.

این را  میدانیم که هرکسی در این دنیا قسمتی دارد که هرچقدرهم تلاش کند، آنچه  نباید بشود نمی شود و هرچه تقلا کند ، آنچه باید بشود می شود .

من ازاینکه قسمت ام را خدا چه تدبیرکرده باشد ناراحت نیستم . منِ فقیر، که ام که  به خواستِ شاه جهان معترض باشم . همه نگرانیِ من، دل آزردگیِ آن محبوب بی نقص است  که دربسیار موارد ، آنچه را که از من که بنده اش بودم خواست ، انجام ندادم و آنچه را که خواست انجام ندهم انجامش دادم و اینک برایم  یکعالمه شرمندگی اعمال مانده وشرمساریِ اخلاق و شرمگینیِ رفتار. اینک آنچه برایم مانده ، فقط تمنای اوست . اما مهربانی بینهایتش ، شرمندگی ام را بینهایت برابر میکند.

با اینحال روح پرّانم  همیشه  واله و شیدای اوست که علیرغم  اینکه آن محبوب ، همیشه با من بوده  ولی بی حجابِ دنیا، حس کردنش حالی داردکه وصفِ نشئه گی آن،هیچگاه دردنیای خاک آلوده وغبارگرفته ی دنیا ، میسر نیست.

اگر چه  من از اعمالم ترسانم ، اما بیشترازهرچیز، به بزرگی و بخشش خداوند مهربانیها مطمئنم . که از توانمند ، توقعِ مراعات میرود.

 

اما حال که فضل بی انتهای دلبرم بر دنیاها احاطه کامل دارد ، اگر چه حقی ندارم، ولی  چشمانِ دلربایش حریصم میکند روح بیتابم را رها کنم تا به هم آغوشی نورش ، لبانم آغشته به خنده شود و دلم از اعماق ، براستی بخندد وخوشحالی کند و در این حال بنده وار، تقاضای عفو نمایم .

عجب حال عجیبی است، حال مابین ترس و امید ،

و بهشت ، معنای رضایتِ دلدارست .

و تنها هنگامی که منیّت من می سوزد و فنا میشود ، آنچه باقی میماند : خدایی است و ابدی و بدون فنا .

و آنوقت است که منِ حل شده در ابدیت ، تنها یک حضورم و جز آن ، هیچ .

در واقع تمام فلسفه ی راستینِ خلقت انسان نیزهمین است : سیری ازهیچ  تا شناخت اینکه هیچ ام .

 

و فلسفه ی راستین خلقت عالم  نیز اینست : سیری از همه چیزبودنِ خدا تا دوباره همه چیزبودنش .

دایره ای کامل از بودن تا بودن ، از ازلیتی بی شروع تا ابدیتی بی انتها ، از معنیِ خدا تا دوباره خدا .

 

و آنهنگام  که انسانی به این واقعیت اعتراف کرد ، نامش درلیست عزیزکرده های عالم  قرار میگیرد ، و آنزمان است که زندگیی آغاز میشود که بجز صفا ، ندارد.