پست های وبلاگ

همیشه به عنوان یک علاقه مند به شعر در پی نقدی کامل و جامع و مختصر بر شعر سپید بودم و دیروز به مطلب و نقدی از استاد لاهیجی برخوردم که احساس کردم خواندش خالی از لطف نیست 

با تمام اختلاف سلیقه ی گاه و بیگاه بنده با ایشان انصافا مطالبشان بسیار بر دل نشست و از ایشان خواهش مندم کمک حال ما شاعران نوپا باشند 

 

به نام خدا 

نمی‌دانم چرا شعرِ سپید در ایران در دهه اخیر و خاصه درچندسال گذشته ماری شده سمی که به‌زور سعی دارد با کلماتی نامأنوس و لوس و استراتژیِ نامفهومی و دیرپزی به شکارِ مخاطبِ بخت برگشته‌ رود

انگار آفتِ تجددخواهی و تمدن گرایی به دامانِ شعرِ سپید هم دست یازیده و گریبانِ شعرِ سپید را هم گرفته، وَ قرارِ مقررِ شاعرِ سپیدسرا و سپیدگوی اکنونی و کنونیِ امروزی‌ست، به‌جای اینکه مخاطب شعر را هضم کند، شاعر با اسیدِ کلماتی که دچارِ تشبیهات دوراز دسترسِ خیالاتی و خیالبافی‌ست و ایماژهای من درآوردیِ ناسورِ ناجور، پیکره و بدنه‌ی فکر و تفکرِ مخاطب را رفته رفته هضم و تجزیه کند

وَ مگر نه این‌که اوّل اقدام و قدمِ شعر فهمیده شدنش برای مخاطب است و مگر نه این‌که از الطاف و آثارِ استعاره و تلمیح و تشبیه همذات پنداری مخاطب با آن است

این‌که رژه کلمه و واژه در سازه‌ای راه بیندازیم که ناساز باشد و فهمِ مخاطب از آن ندانستن، وَ شاعرِ سپیدسرا پیوسته با “هل من مبارز” و رجزخوانی سوادِ خیالبافانه‌اش را به رخِ مخاطبِ بخت برگشته کشد و مخاطب و مخاطبان را تنها مرتکب به این سو و سمتِ سوری کند که وای چه سوادی دارد و بَه بَه و چهچه به این شاعر، اصلِ منطبق بر غرورِ شاعرک نمایی و نخ نماییِ شعری‌ست

اگر شاملویِ عزیز شاملو شد نه از بهره جستن از بنیه‌ی فخرفروشی بر مخاطب عام و عوام و بکاربردنِ استراتژی کلمات صعب و سختِ بی‌جا و بی‌جان و بی‌حال‌ست، که از این مفر و مدار نامش فراز شد و شعرش فرازتر که سیب شعر را از درختِ عشق چید و رمقِ کلام و کلمه‌اش را از جمعِ خوب‌رویان برگزید و مردمدار از زبانِ دردِ دل مردمِ شهر و کشورش شعرِ سپید را شنید و ترجمانِ آن را گاه با عشق و گاه با اعتراض بر ورق آورد