پست های وبلاگ

شاعر زخمهای سوخته
سالها پیش وقتی جوان تر بودم دربریده روزنامه اطلاعات شعری را خواندم با عنوان خورشید شعر می دمد ای ماه رو بگیر.
شعری کوتاه اما دلنشین که بارها و بارها خواندم و تکرارکردم و به خاطر سپردم از ان شعرهایی که آدمی را باخودش به دنیایی دیگر میبرد
خیلی به دلم نشست همیشه نام شاعرش رادر ذهنم بود احمد زارعی،واین نام را گاها تکرار میکردم تا یادم نرود خیلی کنجکاو بودم تا اورا بشناسم نمیدانم چه حسی شیرینی بود که دوست داشتم اورا بیابم و بشناسم ..و بعدها که بزرگتر شدم و  خیلی جستجو کردم و درباره اش خواندم و فهیمدم او از رزمندگان دفاع مقدس و سردار ی که در عین جنگاوری طبع شعری گیرایی هم داشت و زبان شعرش برای بیان دردها و زخمها بود تا در بستر واژه گان سکوتش را بشکند و فریاد برآورد
احمد زارعی عزیز، احمد زارعی صبور ،احمد زارعی دلاور و... اینها چیزهایی بود که در باب این مرد میگفتند و مینوشتند وگاهی هم یادواره ای برگزار و به تجلیل احمد و تحلیل اشعارش می پرداختند و من میخواندم و همیشه دوست داشتم برایش من هم چیزی حتی مختصر بنویسم . اما احمدیکی از مظلوم‌ترین شاعران پس از انقلاب بود که هنوزهم گمنام است
آری صحبت از شاعری هست که حماسهایی از جنس غزل، عشق، عرفان، فلسفه، شعر و شعور داشت .
احمد شیر بچه مشهدی که لباس کردی می پوشید و آوازه دلاوریهایش تا کردستان بزرگ و سترگ رفته بود هنوزم مردان آن سامان کاک احمد زارعی را میشناسند و در قلب عاشقشان که بکاوی نام کاک احمد را می یابی. و رشادتهایش را واگویه خواهند کرد
احمد زارعی شاعر دردها و رنجها بود شاعر اعتراض به بی عدالتی ها ، شاعر زخمهای سوخته...
«کاخ با کوخ؟ چه می بینم؟ یاران، یاران!
این قصوری است که از ماست، نه از هشیاران
آی خورشید! برادر! نفسی با من باش
ظلمات است برادر نفسم روشن باش
احمد زارعی در روزگار ما غریب است. چرا که احمد اهل سکوت نبود و اگر امروز بود قطعا مانند بسیاری سکوت نمی کرد. جنس او ازجنس کسانی نبود که امروزه اسیر عافیت طلبی و دنیادوستی شده اند اواز جنس رزم بود نه بزم...
اورفت درست پنج سال بعد از پایان جنگ و در این مدت هم دردهایش رافریاد زد اما سرطان و زخمهای مانده ازجنگ نفس رابرای همنفسی اش بست و سرانجام شاعر یک قطعه آسمان پس از مدتها رنج ،شعر رفتن را سرود و اسمانی شد
احمد رفت اما زینب دخترش هست تا راه پدر را ادامه دهددختری ازجنس شعرهای پدر با بیانی رساترو چاشنی عاطفه وعطوفت ... و خداراشکر توانسته به خوبی جای خالی اندیشه ها و دلنوشته های پدر را پر کند و زیبا بسراید
روحش شاد ،،،احمد زارعی : نگاه زمینی 1337 قائنات ___ نگاه آسمانی 1372 تهران
واینهم شعری که احمد رابرایم جاودانه همیشگی کرد:
خورشید شعر می دمد ای ماه، رو بگیر
چون اشک از زلال دلم آبرو بگیر
خون شهید می چکد از واژه های من
هنگام گوش کردن شعرم وضو بگیر
رسول علی محمدی دیماه1396