پست های وبلاگ

تمام می شود تمام ناتمام های من..
و سرانجام روزی خواهید رسید که تمام ناتمام هایم ، تمام دغدغه هایم ، رنجها و رنجشها یم و خنده های جا مانده زندگی ام را در کوله بار تنهایی ام میگذارم ساده و صمیمی و بی اعتنا به چشمان خیس و مضطرب که از پشت پنجره های حسرت به گامهای سوخته ام دل بستند وگاهی هم دل شکستند خواهم رفت تا پشت پرچین های سادگی سکوت ،تا دوره گرد کوچه تنهایی زمان مرا صدا زند و تاسفره ساده قناعت مرا میزبان مهربانیش کند
دلگیرم از این همه تنهایی های جامانده در آیینه شکسته روزگار...
از این که هرروز هزاران بار خودم در خویشتن خویش شکسته و تکثیر میشوم...
دستهایم را هرروز بیشتر و بیشتر می شویم تا نمک دستهایم بریزدو هنگام مرهم بر زخمهایم دردکمتری را بفهمم
ابن روزها دستهای بی نمک حرمت بیشتری دارند تا دستهای بانمک ......
اینجا مردمانی هستند که مرگ پروانه ها را به تماشا نشسته اند و گریه شب بوهارا به سخره، ومیخندند و تمام وسوسه های خودرابر زمین تف میکنند ودر میان قهقهه های آلوده ، یاسهارا به قتلگاه احساس خواهند برد و من چقدر ساده بودم که در میان این همه ناباوری به دنبال بارورشدن عاطفه بودم ...اما دریغ
من از هجوم زخمهای سرد پاییزمی گویم ، از ریزش برگهای گذشت ، ازتاول یک عاطفه،من از تمام ناتمام هایم میگویم ...
و شاید این رفتن شروع یک سرنوشت باشد میان این همه پایان..