پست های وبلاگ

خستگی های جامانده...
آمدم تا درروزهای سرد سکوت قصه تکرار یک فریاد باشم، آمدم تادستهای ساده احساسم را دستمالی برای پاک کردن گریه ها کنم ، میخواستم در بغض غریب واژه های تردید شعری به بلندای یک فریاد باشم و بگویم هنوز هم میشود مهربانی را تکرارکرد و محبت را زمزمه
مرا باور نکردند و دستهای یاری گرم را نگرفتند و در پشت کاغذهای سبز غرورشان مستانه عربده سخاوت سردادندو صحبت از نجابت کردند و نجوای قناعت سردادند...
روزگار روزگار آمدن من نبود ...اینجا با مهر فاصله ها هست و جاده های منتهی به عشق پراز تردید
اینجا دل را به پاییز واژه ها گره زده اند و صحبت از بهار بی معناست
آمدم اما از جنس دیگری بودند قبیله ام سالهاست که درحصاردیوارهای بلند آرمانشهر
فراموش شده است و نسبم در میان واژه های جدید گم شد و شناسنامه ام که تنها هویتم بود در نوسازی آمارشان سوخت و من دیگر هیچ شدم و....
من هنوز باهمان سادگی ام به دنبال هوای سخاوت میگردم به دنبال نور....
سلامشان گفتم اما سلامم را جوابی ندادند .شکستم تا بایستند اما ایستادند و مرا شکستند به جمعشان رفتم غریبه ام خواندند و مرا به طعنه های کلامشان آزردند
روزگار روزگار احساس من نبود و نیست من بغض فرو خورده سالهای تقدیر تعبیر شده فریاد وجودم بودم من غرور شکسته یک قوم بودم روزگار فراموش شده یک تبار .
روزهای غبار نشسته یه آرزو...
من برگشتم میان یک دشت که بوی هوای تازه می داد بوی پونه ها و بابونه ها
تا کوچه پس کوچه های سبز طراوت را به یاد کودکی از دست رفته ام فتح کنم
من آمدم تا رد پای علفهای هرز رنگ شده که بر شانه های خسته چمن ایستاده اند را هرس کنم
من آمدم به جایی که هنوز اشنایی حرمت دارد و بوی تلخ غربت نمیدهد
من آمدم تا تنم دوباره بوی علف دهد  بوی نجابتهای که شاید دیگر خریداری ندارد....

من آمدم تا دوباره متولد شوم تولدی خودخواسته که خود خودم باشم ...
(دلنوشته ای که کاستی هایش را برمن ببخاشیید به تاریخ مهر 1389)