رکوئیم رود

زیر درختان زیتون،
 در انتظارم
گویی قرنهاست،  
تا بخوانم به نام عشق
در خاکهای سرد سینا
ترانه ی آزادی را..
با آوای داوودی دشتهای دور
به نقاشی بیکلام دستانت میاویزم
و میریزم، آرام و بی پروا
در  تلاوت تند تنخ

با عطر مردگانی،  چون شمع های شب شراب انگیز
_بر صلیبهای شکسته_
و هزاران پرنده  شیشه ای کوچک
بر شاخه های شکفته ی شهید میروید

در احتراق شعله های شقایق
در  آسمانی موعود،
درای ستاره ی مقدس سیمین قلب من
، دوباره میخروشد،  آه
بسان تار طلایی تاکها در تن رود،
در تب رود..
 و موسیقی خاکستر می افشاند نت باران
بر التهاب بود و نبود..


27ژانویه ی 2016
سیده نسترن طالب زاده