جام شراب

درود گرامی
مثنوی زیبایی است
میخوانه؟

پای کوبانم که حالم این چنین مست و خراب
می سپارم دستِ خود را دستِ این جامِ شراب

هر کسی از عشق لبریز است ؛ شد مست ِ خدا
از غم ِ دنیای فانی می کند خود را جدا

همرهِ خود قلب ِ خسته از جفا آورده ام
تا درِ میخانه رفتم ترک راهش کرده ام

رفتی و با رفتنِ تو قلبِ من جان داده است
یک نفر بعد از تو گامَش بر خیابان داده است

خانه ویران است این جان در خطر افتاده است
این در و آن در پِیِ تو دربدر افتاده است

بر دلش تکیه اگر دادم حیاتش داده ام
گفتم از عشق ، آخر ِ قصّه نجاتش داده ام

دیدم آن شب با خیالت مِی فراوان خورده است
باده ی مستیّ ِ خود را در دل و جان برده است

(جام) را با یادِ روی تو زمین کوبیده است
مست ِ باده نه ، که مست از تَر نگاهت بوده است

می پرستم در تمام ِ وسعتِ عالَم تو را
می رسی از جاده و شک نیست می بینم تو را

باده خواران در شبِ غم ذکرِ "یارب" گفته اند
با خیالِ رویِ ساقی تکیه بر در خفته اند

امشب از دلتنگیِ تنهایی ام باران گرفت
با خیالِ خنده ات این قلبِ مُرده جان گرفت



هزاران درود و آفرین بر قلب مصفای شما مرحبا عالی و ارزشمند دلسروده ی ناب تان و قلم جاندارو پویاتان



درپناه حق پیروز بمانید

ممنون💓

عالی بود افرین
انشاالله همیشه در پناه حق بمانی👍👍👍👍👍👍