شکوه های جوان

دلم می گیرد ازدنیا،که دردش را رهایی نیست
و آن بیداد و ابهامی،که فریادش شب تار ست ...


دلت آباد و شادی را بسازی با نگاهی سبز
شوی چیره به غمها که عبورست و گذرسار است


تقدیم شما نازنین خواهرم

سلام عالی و ارزشمند

درود بانو
بسیار زیبا و شورانگیز بود
مبین مشکلات جامعه

بانوی هنرمند...سلام و درود...
سروده ای زیبا...با درد دلی بسیار!
با احترام...🌷

مهربان شاعر
سرکار خانم معصومه خرم بخش
با سپاس بسیار از آفرینش این اثر زیبا و معنا گرا که با مهارتی خاص در قالب چار پاره به نظم در قابی معطر پرداخت شده. بدون اغراق مخاطب را به وجد می آورد و با شگفتی و غور در فحوای محتوای اثر در می باد که خالق اثر با برخورداری از حجم وسیع واژگان و با بکار گیری بهترین ها کلمه ها با آرایه ها اثری در خور درنگ را آفریده است.
متشکرم
سلام
/

؛دلم می گیرد از بامی،که غرق سایه ی خار ست
جوان آواره در کوچه،برای نان خود خوار ست
دلم می گیرد ازدنیا،که دردش را رهایی نیست
و آن بیداد و ابهامی،که فریادش شب تار ست

درود بانوی گرامی
بسیار زیبا سروده ای دست مریزاد

سلام استاد خرم بخش گرامی
چه میکنین شما اخه
بسیار زیباااااا بود.من تا الان سه بارخوندم

سلام عرض ارادت
تاخیراتم را پذیراباشید..
شعر خوبی خواندم و خوشحال شدم..
به نظرم اگر چهارپاره در مصرع اول هم یکسانی قافیه داشته باشد،نه تنها ایراد ندارد که هامورنیک کار خوش تراش تر در می آید و در چهارپاره های روایی ایپزود ها را می توان بهتر نشاند.
ضمن آنکه عرض کنم شعر کلاسیک زیره کاری زیاد دارد و وزن قدم اول ان است،خوشحاالیم بابت این است که وزن کار تاحدودی قابل قبول بود و قابل دفاع در وزنی سخت.
پیشنهاد میکنم دکلمه های استاد علیرضا آذر و استاد احسان افشاری را حتما گوش کنید،کمک حال خوبی خوبیست.
مخصوصا در همگونی زبان شعر و ایجاد هارمونی درشعر به صورت کامل.

کمی شعر بخوانید:

کرختم شبیه کسی که نخوابیده شب را
و … زده از لجاجت ادیب و ادب را
کج و معوجم مثل یک گریه ی پشت لبخند
کرختم شبیه لباسی که افتاده از بند
بگویید همسنگ من در ترازو چه دارید
مرا رو به روی کدام آرزو میگذارید
که من ختم دردم مرا خط پایان ببینید
تگرگم مرا از پس شیشه هاتان ببینید
من از تیره ی خون و فامیل مرگم بفهمید
خطر نوشتان قصه ام را اگر کم بفهمید
خداوند طوفان و هو هوی سر زمانم
تمام جهان دود بد مزه ای در دهانم
چه مردان که با زخم دل به توتون سپردند
چه زن ها که دل را به محرابی از خون سپردند
نهالم که سیگاری از برگ خود در دهانم
قسم خورده ام بر سر نعش شعرم بمانم
من از دوره ای آمده ام که جهان مثنوی بود
فقیر در خانه در مکتب مولوی بود
و شمس شریف عزت مقصدش شهرمان بود
و هر کودکی در صف اب و نان قهرمان بود
من از دوره های آمده ام که اگر میشکستند
به قدر نیاز از درختان تر میشکستند
من از دوره ای آمده ام که خزانش خزان بود
و باران بی پرده با پنجره مهربان بود
زنان دامن چینی و خال هندی نبودند
پسر ها دو خط نامه را مثنوی میسرودند
من از دوره ای آمده ام که افق نردبان داشت
و عشق ارتفاعی به اندازه ی آسمان داشت
کلاف جهان اینچنین درهم و گم نمیشد
و هرگز پدر خاک یک ساقه گندم نمیشد
سر سفره های ادب نان نبود و خدا بود
شرافت برامان حسابی حسابش جدا بود
خدامان خودی بود و با چشممان دیده بودیم
و صد مرتبه سیب همسایه را چیده بودیم...


زنده باشید

درود بر بانوی از خطه سرسبز و قهرمان پرور

عالیه

درود بر شما موفق ومؤید باشید

بسیارزیبا