ماه

‌
‌
در عجب ماندم از آن گردون صنیعِ بی‌بدیل پادشاه
گاه در هفت آسمان باشد مقامش گاه اندر قعر چاه‌
‌‌
حجت توحید آید در کلام صوفی و دیندار و شیخ
‌گاه یک گُم‌کرده راهی صورت آن را بپندارد اِلاه
‌
یک زمان رویش بگرداند، نبیند همچو ستارالعیوب
گاه می‌تابد به سختی و عیان می‌دارد آن گاهِ گناه‌
‌
جای دیگر شاهد ‌دیدار دل‌های عشیق و همزمان
حافظ جان‌ها به میدان و شبیخونِ شبِ آوردگاه
‌
ناله‌ها و زوزه‌های گرگها را ساعت و وقت و قرار
‌گوشه‌ای الهام‌بخش بزم آواز سه‌گاه و پنجگاه
‌
هم امید ظلم‌دیده قصه‌ی ناماندنش در پشت ابر
اطلس صحرانورد و ناخدا را در خطرها تکیه‌گاه
‌
قرص و بدر و چون هلالش وصف روی هر نگار
ماه را می‌گویم آن گردون صنیعِ بی‌بدیل پادشاه
‌‌
‌ماه من هم گاه می‌گیرد نگاه و گه بیندازد نگاه
چاره‌ی من چیست، او ماه است، او ماه است، ماه