خان و کدخدایِ گرمسیر_فریدالله نصراللهی _ به زبانِ کوردی پهله ای

 

 

دَه نگی دِیای اَژ

بَرزِ آسِمو

سالی تِر اَژ نوو/

تِگِری دو

رووا رَزِکی....

دَه نووهِ خَله دِرو

دوسیلِک گِرِن دِچن ...

مردِمَلِ ده ویر چی یَ

اَگردِ شاقَ شاقِ کووک

اَگردِ رَمَ روِ دوارَل ....

اَ ویر لونه کُتَ ک َمَری

هووار سر دِن/

یَکتِری گِرِن دهَ کوول/

زِره زِرِ زَ ه نگول 

شاقَ شاقِ کووک

خَه وری دی اژ چی یِن....

دَنگِ کپیکَرَکِ وِلاتِ ایمه... 

اژ سَرِ کو

اژ وَرکِلو

اژ قلاقیژو

مالِل گِرد بینه دهَ دولِ چَفته

جَرخِ یو جَمَ/ 

بوهِ چی یِن دِن

هَنی دَنگی یای

قیره دال

بووه خی...

دووار رِمَه نه

خارتی چیه

قیژه ژِنِله

قوره گورَلَه

شیر ک ُری چیهَ/

رَنِ گم بیهَ

شَقهِ تیلَ له.....

رَش دَ خینَلَ

هَنی مَنی یَ خیرَتِ پیال

دوواره تِر

دوواره /

زورووَل حیز گِرِن

اژ سرِ کو

اژ اوژی

اژ ویشَ.

گِرِن وه دَس /

دس وه دس یَک

تهِ فَنگِ بوکو

دوواره تر/

ور او خینه

وَرِ خارَتَ.......

سالی که تِه گِر

بوواری یه ریز/

وِلاتِم چول نوو

سردوو ه م کِز نو

هناسَه م سرد نو/

اژ او ساله 

اژ او روزَله

آساره دِرَت

مه که نو پوشی

ساله که تِه گر بوواری اَلَم/

 

 

 

 

ترجمه: " رها شده_ متروک"

 

 

 

صدایی از بلندای آسمان به گوش میرسد

سالی جدید/ تگرگ میبارد

و

بوته کوهی

در فصل درو/ داس به دست میروند

مردمان از یاد رفته و نالان

همراه با نوای زیبای کبک

و

جمع کردن سیاه چادر

با یاد لانه پرنده(کته کمری)

داد میزنند/ همدیگر را درآغوش میگیرند

با نوای صدای زنگوله کوچ

و کبک

خبر از رفتن است

صدای پرنده کپیکرک سرزمین ما

از سر کوه/ از دامنه کوه/از کوه قلاقیژو

همه افراد در دشت چفته جمع شده اند

خبر از رفتن است...

انگار خبری در راه است

صدای لاشخورها

بوی خون/ سیاه چادری ویران شده

شیون زنان/ و گوساله ها

شیرپسری کشته شده

گوسفندانی گم شده

صدای جمع کردن سکونتگاه

خون آلود

هنوز غیرت مردان تمام نشده

بامدادی دیگر/ کودکان برمیخیزند

و تفنگ پدرانشان را برمیدارند

برای انتقام

آن روزی که تگرک میبارد

آبادی ام متروک نمی شود

آه سوزان نمیکشم

پاییز...منزوی و بیکس نیستم

آن روز

آن سالی که

ستاره ام طلوع می کند

و

ماه دوباره رخ مینماید از

گوشه کوه

همان موقعی که تگرگ میبارد/

 

...............................................

 

 

 سروده یِ فوق به زبان کوردی پهله ای گفته شده و اشاره به حادثه ناگوار سال ۱۳۰۸هجری شمسی دارد که درآن سکونتگاه پدر بزرگ پدر اینحانب بنام فریدالله نصراللهی یکی از بزرگ خانانِ پشتکوه بعلت حمله عده ای غارتگر و بی سروپای گرسنه از آن سوی مرز مورد هجمه وحشیانه قرار میگیرد و در این جنگ نابرابر علاوه بر از دست دادن تمام اموالش ، یکی از پسران غیرتمندش بر اثر گلوله جان میبازد و آن یکی زخمی...و در نبود پسران غیور دیگرش بر نعش نازپسر خوییش موویه ها سر میدهد/

این حادثه بعد از قریب به 90 سال هنوز جانکاه و تلخ بوده و نوای نالان مرز زاگرس در غم فرزند خویش تا ابد زنده خواهد ماند/

میگویند:  خانِ گرمسیر_ فری اَلله_ بعد از چند صباحی اموالش میسور و مجددا بدست میآورد ولی چَلِ خَره" گِل" بزرگی میگیرد و قصدِ رفتن به آن را دارد، اطرافیان ندا سر میدهند که کدخدا تو که هنوز منش و بزرگی و شکوه ت پابرجاست، پس قضیه یِ این چَل و خَره_ گِل_ چیست؟ با ناله میگوید: پسرم که دیگر بر نمیگردد.

 

 

بیست وهشتم فروردین سال یکهزاروسیصدو نود چهار_ عیسی نصراللهی