نیشابور

شهر دیرینِ من ای فیروزه ای
آفتابِ   روزگاران    بوده ای
تا جهان باشد نشابوری به نام
باده از جامِ خرد گیری به کام
گفت پیغمبر تو را خیرالبلاد
مر تورا  آزار  دلتنگی مباد
میهنم ای سایه سارزندگی
خاک و بارت مایهُ بالندگی
زانچه عطارت نشان داد از نهفت
مولوی نی نامه از نامِ تو گفت
پورِ بهرامِ توزان رنجی که دید
شد زِ اندوزِ تو شهنامه پدید
من زخیامت چه گویم آن بزرگ
باده پیمای خرد مردِ سترگ
تو ابر شهری یکی پاره زچار
از خراسانِ بزرگِ نامدار
لشکرت با نامِ پاک هشتمین
گشته امید رهایی زان و این
رشک گردون نام فرزندان تو
بس برنسی رُسته از مردان تو
نورعلی و محسن قاجاریان
پی همان کوبنده بر تاتاریان
نیز فرزندت دگر هاجر بنام
بسته شمشیرِ سخن را بر نیام
کی توان نامِ تورا پایین کشید
از تو فرهنگ و هنر ور تر که دید؟
زنده مانی و بلند ای ماه من
مهر تو در تن تنیدن راه من