شاعر عاشق

درود
شلوار بر تن و پیرهن بر پا کردن نو آوری نیست.
با سینای عزیز هم نظرم.
والای گرامی نمیدانم بر کدام بنیان میسازید شعر امروزتان را و با کفش شما راه نرفته ام و لی این مدل راه رفتن به کمرتان آسیب میزند

درود بر شما هنری عزیز

مضمون شعرتون رو به خوبی درک کردم و چه مضمون خوبی انتخاب کردید
اندیشه قابل تحسین دارید که مثل یک اتشفان نیمه خاموشه و درون ملتهبی داره
اما حقیقتا ساده نخوندم.راحت تر بگم ذهنم شعر رو درک نکرد
در جریان نیستم که چه سبکی رو دنبال میکنید اما فکر میکنم بهتره که به شعر برگردید سراغ پست مدرن برید.
دعوتتون میکنم به پستی که امروز در سایت منتشر کردم به اس از غزل فرم تا غزل پست مدرن

درود بر شما هنری گرامی
در مورد قالب شعر باید بگویم وقتی شما می نویسید قالب آزاد، من اجازه نمیدم به خودم که ایرادی بگیرم، به هرحال تاریخ ادبیات نشون داده که نوآوری ها همواره در زمان خودشون با اعتراضها و موانع بسیار مواجه بوده اند... و امیدوارم به قالبی نو و خلاقانه دست پیدا کنید...این در پاسخ به اعتراض دوستان بود و در واقع حمایت شما...
اما در مورد عشق، سخن عشق نه آنست که آید به زبان و بیان، با اجازتون یکی از غزلهای قدیمی خودم رو درج میکنم، و پیشاپیش بخاطر خط خطی کردن پیجتون پوزش میخوام
شعر من موم است و نام تو عسل
بی بها گردیده پیش تو غزل

نغمه ای می خوانَد از چشمان تو
هرکسی تار غمی دارد بغل

زخم عشق است و ندارد مرهمی
چاره اش مرگ است و می خواهد اجل

خاک اگر عاشق شود زر می شود
سرنوشت آدم است این از ازل

"قیس" چون در سینه یابد دُرّ عشق
می شود مجنون و می گردد مثل

عاشقان یکتاپرستی می کنند
عشق ویران می کند "لات" و "هُبَل"

هرکسی کو نشنود پیغام عشق
چارپایی باشد او "بل هم اضل"

شاعری گفتاری از عشق است و بس
عشق می خواهد تو را مرد عمل

چشمه ی چشمم شده بحر طویل
غرق فریادست اما این رَمَل
(م. فریاد)
بله، عشقهای زمینی مشق و تمرین عشق حقیقی هست و بسیار ارزشمنده، چون اگه این مشقها و تمرینها نباشن، انسان نمیتونه به اون عشق حقیقی یعنی عشق به حقیقت برسه... جهان بر پایه ی عشق میگرده و بدون عشق وجود به عدم تبدیل میشه...
تمام جهان، بازتاب دو کلمه است: دوستت دارم...(م. فریاد)
جام احساستون لبریز، آفتاب اندیشه تون تابان

سلام مجدد جناب هنری عزیز
بنده اکثراً از بحث دوری می کنم...
مگر انسانی فهیم مثل شما در طرف دیگر مباحثه باشد.
حالا که دوست فهیم و با مطالعه ای چون شما را یافتم،عرایض را خدمتتان باز گو خواهم کرد.

شما فرمودید:
//////نباید از ناشناخته ترس داشت اگر سبکی یا روشی درست نیست ان مردمند که داوری خواهند کرد با بیشتر خواستن ویا نخواستن با خوندن یا نخوندن. منباب مثال بدون مقایسه کردن خود با بزرگان، پیکاسو وسالوادور دالی در اوئل کارشان متهم به بی قالبی، کودکانه، سطح پائین ووووو متهم شدند ولی امروزه نقاشی هایشان خود قالب گشته، سبک گشته و ملیون ها دلار ارزش پیدا کرده است./////////
درست می گویید
جوهر هنر ابتکار است و خلاقیت
اگر این مولفه را از هنر حذف کنیم در حقیقت ان را کشته ایم.
شکی در این قضیه نیست...
اما...
ابتکاری که حاصل پردازش ذهن مبتکر باشد نه محصول عجز منطق در بیان معنا در قوالب پیشین.

سالوادور دالی مثال خوبی بود.
همان طور که می دانید پس از جنگ جهانی و به دنبال افسردگی و تشططی که بر مردم جوامع مختلف حاکم شده بود مکتب داداییسم متولد شد.
مکتبی که محتوای آن را تقریباً با تزریق دوره ی صفوی معادل می دانند.
فلسفه ی داداییسم بیان احساسات بدون کوچکترین تغییر بود. به طور کاملا اتفاقی.....که در شعر و موسیقی و نقاشی ظهور کرد.
پس از چند دهه این مکتب رو به افول گذاشت و بزرگانی چون سالوادور دالی آمدند و بر پایه آن سورئالیسم(فرا واقع گرایی)را پی ریزی کردند.
که بر خلاف مکتب مادر خود بسیار عمیق بود و هنوز که هنوز است در عرصه ی تماتم مکاتب هنری جولان می دهد و قدرت نمایی می کند.

اگر کمی مطالعه کنیم می بینیم تمام شاخه های یک هنر حاصل بدعت بوده اند چون موتور محرکه ی هنر خلاقیت است.

سالوادور دالی از روی عجز در بیان معنا ،نوآوری نکرد.....بلکه در قالب نو خلق معنا کرد ،آن هم به صورتی که در پیشینیان مشاهده نشده بود.



حیطه ی هنر چون علم نیست که برای آن استاندارد از پیش تعیین شده وقوانین خاصی در نظر گرفت،اما می توان مکاتب را قضائت کرد..
با یک معیار عقلانی...
آن هم این است:
که جرقه ی نوآوری چه بوده است؟
در بیشتر موارد عجز در بیان معناست.
هنرمند به جای اینکه خود را در آن قالب پخته بکند می رود از روی تنبلی (رخوتی که باتالذاته در وجود تمتم ما انسانها هست) به فکر نو آوری می افتد...!!!
خودتان قضاوت کنید که این واقعاً نواوریت؟؟
کاری که بنیانش این باشد نتیجه اش چیست؟؟

خودم را می گویم...
در دوره ی راهنمایی به سختی شعر می گفتم.
به سختی موسیقی می نواختم.
به سختی طراحی می کردم.....چون در آن شاخه جا نیافتاده بودم.
آیا باید این تلاشها را بیهوده می دانستم و سازم را با شیوه ای که دوست داشتم می نواختم؟؟؟یا قلم نقاشی را بدون اصول در دست می گرفتم؟؟؟
ویا چون بیان معنا در قالب وزن و عروض، در اوایل سخت بود ،می آمدم و سپید می سرودم یا سبک جدیدی می آوردم؟؟؟

هنوز هم می گویم لازمه ی نوآوری گذر از سد های مکاتب پیشین است.
تازه، گذر هم کافی نیست....باید اشراف داشت.
این کار جرئت می خواهد....جرئتی از جنس دانایی و بصیرت.

وقتی که می خواهیم رانندگی را یاد بگیریم،کدام راه بهتر است:
1-یادگیری اصول زیر نظر مربی با توجه به فناوری ماشینهای حال حاضر
یا...
2-ساخت ماشینی جدیدمطابق با سلیقه ی خودمان که باید هزاران بار کارآیی آن را آزمود و هرگز هم به پای نسخه ی فعلی نمی رسد؟؟؟

باید اول قوالب را بیازماییم و کمی در آنها عمیق شویم و سپس آن ها را ناتون بنامیم یا توانا !!!!


////من اگر امروز شعر فارسی در دست دارم با خواندن مصرع اول تمام قضایا روشن است و معمولاً به ناکامی و نبودن یار میرسد.////
این نقدتان حق است.
علت آن هم پایین بودن سطح مطالعه و فرهنگ یک جامعه است که در یک چیز محدود می شوند.

نقدتان در رابطه با سیاهه ی بنده را هم اگر زحمت بکشید و پای خود آن بنویسید با رویی گشاده و تملی بیشتر پاسخگو هستم

سپاس از شما که بستری را برای این گفت و گو فراهم آوردید.

پاتینده باشید