معمّای عشق

سینه‌یِ‌کَس‌نیست‌دگرجایِ‌عشق 
رفته زِ یادِ همه ، غوغــایِ عشق 
کارِ دهــان ها ، شــده زخمِ زبان 
گـوش ، دگــر نشنَوَد آوایِ عشق 
قصه یِ عُشــّاق ، نگـــوید کَسی 
حلّ نشده ، مانـده معمـّایِ عشق 
همّتِ فرهـادوَشی ، کو ،کجاست 
لایق و شــایسته‌یِ دیبــایِ عشق 
کَس نَتـَوان جُست دراین روزگار 
طالبِ یوسف،چـو زلیخـایِ عشق 
گرچه‌شکسته‌ست‌سبویی‌،زِ قیس 
سنگِ جفــا بود ، نه لیــلایِ عشق 
نیست‌چو وامِق،که پریشان شَوَد 
نه اثــری هست ، زِ عُـذرایِ عشق 
هست گُل انـدام ، فراوان به شهر 
پاک دلی کو ، چو حُسینـایِ عشق 
در دلِ حــــامی ، بُـــوَد ایــن آرزو 
پُر شَوَد هر خانه ، زِ جویایِ عشق