حقیقت حضور

به نام او که اوست باز هم در لابه لای شعر ها... در جستجوی کودکی سرگردان... می نویسم...، بغض ها را گریان کودکم... من سالهاست به عبث خندیدم به عبث ...در هوس آدمیان رنجیدم و میان بغض هایم در سکوت... اشک های حسرتم را چیدم .. کودکم دست هایم خالیست کوله بار حسرتم ،..بر قامت کج شده ام،سنگین است ... حسرتی که در کلام...، به نگاه رهگذر در چشم من پنهان است... حسرت از ماندن ها... حسرت از رفتن ها... حسرت از خوردن هر جرعه این حسرت ها ... هر چه گشتیم .....،بیشتر گم شده ایم در حقیقت حضور...،مقصد چیست.. ؟ .. در رسیدن عطشی هست در خط سراب و در آن لحظه که انگار رسیدم،،،،،،،همه چیز مبهوم است .. کودکم چشم ببند.. در کنار ثانیه و لحظه های ساختگی.. و به پای جمله مکدّرُ تکراری .... که هنوز وقت است......، ما چه ساده ....،خویش تن را باختیم .. راستی .. چند زمان است که تو اینجا هستی...؟ راستی.. چه زمان باقیست که تو اینجا باشی.. ؟ . یک عمر .... کوتاه ترین فرصت ماست کوتاه ترین فرصت پیمایش خویش کوتاه ترین لحضه پالایش خویش .. کودکم.. بنشین... باز به لبخند بخوان... که من اینجا... در خفقان نقطه ثقل بشر... پایبند هیچ اصولی نیستم.. پایبند هیچ اصول بی نتیجی نیستم... ... کودکم چشم ها را باز کن به تمسخر بنگر که چطور آدمیت.. زیر جهالت لجام گسیخته آدمیان ،مرعوب است .. کودکم... کودک بمان ملعبه های کوچکت آغوش گیر پهنه خورشید به نوازش سر انگشت بگیر و به لبخندت کشان ،،، تقدیر را ... من در اینجا... روی بطن خستگی روی حصار های پایان ...، میکشم خط عبور و عبور کن از من برسان اصالتت به آن حقیقت وجود... که هنوز وسوسه سیب ... روی ترکه های نازک درخت.. دور از هوس حوا هاست ... و در آنجا... تن حوا... بر کف دست آدمی ...، رنگ نجابت دارد ... کودکم چشم گشا من در این ضمیر شعر ..... دریچه ای بگشودم و در این سروده های بی نشان و چو آن شاعر بی نام....... در حقیقت کلام.... زندگی را باختم ..... #نیماآسمند ۱۳۹۵/۱۰/۲۹ ۴:۱۷