باران های اسیدی

تاریکی ژرف و تنهایی همیشگی
امیدهای مرده
و نجابت های خفته
صدایمان را کسی نمی شنود
و حتی چشمانم من رانمی بینند
آینده فریب می دهد
 هرچه باشد از حالا بهتر است
زیرزمین تاریخ
ما را برای سکونت انتخاب کرد
و ارتفاع این زمین انقدر بلند است 
که حتی خدا صدایمان را نمی شنود
هست خود را می دهیم تا دمی غفلت گیر اوریم
اینجا هر شب دعای توسل به سیگار کشیده می شود
و خمودی نشئه جات ابهت مرگ را شکسته است
اینجا کتاب مقدس را ورق ورق می شویند در هوای طلعتی که هیچگاه نبوده
بیگاه زمان در آغوشمان کشیده
و هر شب با صدای اره برقی و تلویزیون شکنجه مان می کند
دوست داشتن ستارگان دلکش تر و ارجح   به خورشید است
کم فروغ و بی رنگ و دور
پیچیپده در ظلمت سرد آسمان
درست شبیه مردم اینجا
و درست خلاف خورشید تندخوی بسیارگوی پاک
لطافت باران های اسیدی
را با جان و دل نوشیدیم
و پرواز بمب افکن ها را قی کردیم