برای حبیب محبیان

از انبوه کاست های قدیمی
هنوز هم
صدای رازآلود مردی
در تن شب می ریزد
گوش ها که پر شد
خاطره ها تازه می شوند
تنهایی بر لب فنجان ترک می خورد
و پنجره ها فلسفه می خوانند
و صدا عبور می کند
از نسل ها
از انقلاب ها
و صدا می ماند
در یادها در دل ها
نه بارانی می بارد
نه برفی
در آرامشی محض
و مهر خموشی بر لب
آن مرد می رود
آن مرد با گیتارش می رود
به شب نشینی خرچنگ های مردابی
پوریا بیگی