نیک نامی

قوی پیکراین  تن، ببین           اقبال ولی بی ثمراین چنین

پریشان بود  دایم  و سوگوار     بجنگد تن و  روح  در کارزار

برآرد فغان از دهان هرزمان    زحسرت خورد تکه ای خشک نان       

بنوشد همه  خون ازجام رنج       بخُسبد به بستر، به رویای گنج

که دشوارآید همه شهدونان       نیاید چنین سهل، فکروگمان

چو سهمش عِظام زنخدان بود     همه رنجش ازتیغ در جان بود

زبان زنخدان چنین شدروان      گرت بی نوایی ،بازخندان بمان

به پا دارپندار ،گفتاروکردارنیک      به دنیا نماند به جز نام نیک