جمعه ۳۱ فروردين
|
|
الهی که سالت پر از دلخوشی
پر از شادیای بی اندازه شه
احمدصیفوری
|
|
|
|
|
عشوه چشمان تو بر من خدایی می کند
|
|
|
|
|
فصل بهار، با ورقی از کتاب عشق
آمد گشود، پنجره را رو به قاب عشق
پاشید اشک شوق، به دامان کوهسا
|
|
|
|
|
نام شعر: مسافر سبز
می رسد فصلِ بهار
سوز و سرما به کنار
می رود رنگِ سپید
خرمی می آید
گل
|
|
|
|
|
دوباره ستاره از لبانت افتاد
|
|
|
|
|
بگذار،،،
شعرهایت به پرواز درآیند؛
وُ پر بگیرند
تا دور دستها.
--آنجا که،
مردانِ س
|
|
|
|
|
صدا صدام
میکرد عشقم
بعدا حالم
درد قلبم
میدونستی
دیونه م
دونستی
یه دونه م
یه دونه م
صابون ز
|
|
|
|
|
چند گِرَم حنای ناچیز،،،
سالخوردگیاش را پنهان میکرد...
|
|
|
|
|
میپرسند خانه تکانی کرده ای؟
پاسخ میدهم آری!
تکانیده ام
خانه دلم را
چندین بار
در طول این چند روز
|
|
|
|
|
گر هست تو را توانِ گذر ز زمستان، بیا...
|
|
|
|
|
لاله و یاس و چمن جامهی شاه زمین
گوهر گلهای زرد زینت زلف است و زین
از شرر لالهها گرم شده آسمان
|
|
|
|
|
شعر زیبا و دلنشین و بگفته دوستانم سرشار از لطافت و صمیمیت یک انسان با خدای خود که میتوان بخوبی و بس
|
|
|
|
|
دل سردار پر از درد نوشت این را چون
در خیال شعرا روضه مجسم باشد
|
|
|
|
|
نــو بهـــار است بیــــا زاده چـو پـــروانه شویم
|
|
|
|
|
عید آمده تا سبزه فراوان گردد
هر بلبل سرمست غزلخوان گردد
تا از دلِ هر پیر و جوان غم برود
کاشانه پر
|
|
|
|
|
پارسال گــذشت ســــــــــــــال جدید آمد...
|
|
|
|
|
به زین ز کجا جویم
حالی که مرا میهن
ذرات تنت باشد
|
|
|
|
|
آنکه نانش را به ماها میدهد او مادر است
|
|
|
|
|
سال جدید و فصل جدید و بهارِ نو
|
|
|
|
|
نمیدانم گرگ نر بود یا ماده
|
|
|
|
|
بر شرمگاه فتحعلی شاه
نوشته بود:
بر چشم بد لعنت!
|
|
|
|
|
متأسفم برای خودم و شادیهایت و،
تقلایم ،
که ماهی ای بیرون افتاده از تُنگ ام
|
|
|
|
|
از هیمنهُ پوچ مترسک چه به جا هست؟
|
|
|
|
|
بعد از رفتنش
جوانی را بوسیدم و
لب طاقچه گذاشتم !
|
|
|
|
|
بعد من گر روزی توهم دلتنگ شدی...
در کوچه ها رهگذر و پر درد شدی...
|
|
|
|
|
دوریَت از چشمهایم میزداید خواب را
رفتنت از آسمانم میبرد مهتاب را
|
|
|
|
|
زمان حکم ِ شکفتن رسید ، قاصِدِ فصل
وزیده باد بهاری ، ولی صفای تو نیست
زینب حسنی
*دن
|
|
|
|
|
دوست دارم تا ابد دیوانهات باشد دلم
|
|
|
|
|
چون چیده گرانی پر و بال ما را...
|
|
|
|
|
به فروغی که تو را کرد چراغ سر دست
|
|
|
|
|
گر توی بهشتی به دمی آهش کن
گر اهل کنشتی به دلش آتش کن
چون جام جهان جام و جمش جاری شد
یک جام لبالب
|
|
|
|
|
دیدم دمی به لحظه تحویل سال گل
در تو تجلی خوش لطف و جمال گل
|
|
|
|
|
صدای در خانه را دوست دارم
دستی که برای به صدا در آوردن......
|
|
|
|
|
نوشته ام گلایه ای به شان وجایگاه تو
نمازخوانده ام ولی به سوی قبله گاه تو
|
|
|
|
|
شاید آن سوی جهان کودکی میخندد
شاید آن سوی زمان مرغکی میخواند
شاید آن سوی خیال مردمان آرامند
|
|
|
|
|
آهسته می رفت از کنار من نگاهم
آهنگ غمگینی ز جنس اشک آهم
|
|
|
|
|
شعر عاشقانه
از کتاب
شور میشود هر چشمی که تو را میبیند
|
|
|
|
|
بـــــــــــــــــــــــــــــــه نـــــــــــــــــــــــــــــام خداونــــــــــــــــــــــــــــ
|
|
|
|
|
چه بگویم که دگر طاقت گفتارم نیست
|
|
|
|
|
به نام خالق یکتای هستی
به نام آنکه درمی داده مستی
|
|
|
|
|
من اونم
مثل یک آدمکِ ملعونم
|
|
|
|
|
لب بـر لب ِ نازدارِ هـر غنـچه گرفت
بر شاخه پرید و شهد آلوچه گرفت
سرمـست بهار بود و در عالـَم خـ
|
|
|
|
|
باران
را دوست دارم
چون
طعم شیرین اشکهای تو را می دهد
وقتی از ته دل می خندی...!
|
|
|
|
|
مستی این رایحه بوی تو دارد بعد ازین
|
|
|
|
|
به حادثات جهان نیست اعتنا ما را
گرفته ایم طناب سفینه را محکم
|
|
|
|
|
نابغه ای بیگمان دست به تکوین زده
|
|
|
|
|
《یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد》
بوسه ای بس نزد و این دل ما شاد نکرد
|
|
|
|
|
اومایهَ عید و سال نو مه ئینیم
|
|
|
|
|
زندگی چیست؟!
زندگی چیست به جز شوق بهار
زندگی چیست به جز رخ زیبای نگار
|
|
|
|
|
رسید مژده که ای عاشقان بهار آمد
|
|
|
|
|
بی تو متروکه ترین جای جهان است دلم...
|
|
|
|
|
هر که شد اهل دل از آدمیام می ترسد
همچو صیدی که از تیر و کمان می ترسد
|
|
|
|
|
دلبر ما به تنش پونه و ریحان دارد🍃
|
|
|
|
|
دل مستورم میرود در دام فریبای تو
|
|
|
|
|
بگذار به زیر بالت پنهان شوم به شوق...
|
|
|
|
|
پشت ترافیک که هی چراغ و بوق بود
|
|
|
|
|
مینشینم پشتِ فرمان پرایدم، ناگهان
در اتوبانم که عزرائیل میخندد به من
|
|
|
|
|
اي پشيمان از پشيمان بودنم
|
|
|
|
|
سین عشق و سین زیبایی یار
سین جاویدان شدن در عشق یار
سین جام باده و ساقی و می
سین آسودن ز جهل
|
|
|
مجموع ۱۲۳۴۶۱ پست فعال در ۱۵۴۴ صفحه |