شعرناب

بیا بــــــــرویم .....

بـیا برویم به قـــدیم تر ها.....
یڪ جایے بینِ همان ڪوچه هاے باریڪِ نمِ باران خوردهـ...
ڪمے قبل تر از تولد من و تو ...
نہ براے این ڪہ ڪوچه هاے باریڪ هنوز صمیمے ترند ..... نــہ !
بیا برویم سرِهمان ڪوچه اے ڪہ حــواے زندگےِ پدرمان ... از ڪنارش رد شده بود....
و تــمام انارهـاے سـُـرخ ریخت توے جـــوبِ وسطِ ڪوچه و قِـل خــــورد تا جـــلوے پاے پـــدر....
نـمـے دانمـ انار بود یا ســـیب ....
این را هــیچ وقت از مادرم نپرسیدم ...
ولـے مــدت هاست، پدرم، عاشــــقِ انار اسـت !
اصـــلاً چـه فرقـے مے کند ..
مہم اینـست ڪہ تو باشے و مـَن با یک لباسِ بلندِ گُلگُلی ڪه شاید روے شانه هایش 2 تیــڪہ ابر هــم داشته باشـد... چــند لحظه اے قـل خوردنِ انار را دنبال ڪنم و برسم به چــــشم هاے تــــو ....
بیا برویم به خـیلـــی قـــدیم تر ها...
درست همان حـــدود که پدر و مادرمان عاشقِ هم شدند...
حــــوالے دهــه ی 60 و 70 !!
همان وقت ها ڪہ توی پناه گاهِ سرِ ڪوچـــہ مـرا می بینے و بے هـــوا عاشقم مے شوے....!
قـــول مے دهــم از سُـرخ شدن هایت....
از نگاه هایے که خشڪشان مے زند...
و دست و پا گم ڪردن هایت بفهمم.... ولے به روے خــودم نیـاورم !
اصلاً دوســـت دارم عاشقِ همـین ســادگی هایت شـــوم...
شاید یـڪ روز، با یک لــندور سرمه اے و تـیپ بســیجے از راه برسے؛ســرت را بیندازے پایین و بگویے ڪه مدت هاســت مے خـــواهے چــیزے را به مــن بگویے اما نمے توانے!!
اصلاً قـــول مے دهـــم آن روز .... درست قبل از اینڪه صــدایت بلرزد ... یا برسے به ((دوســـتت دارم)) ے که وا مانده اے از گُفتنش...
خــــودم سرم را بیندازم پایین،چـــادر مشــڪے ام را بیاورم جلوتر... و آرام بگویم (( مــن هم همین طور!)).... و تــو با چـهره سرخ شده ات یڪ لبخند ریز بزنے...
بــعدش خودم آرام مے روم خــانه و ساعــــت ها به تــو فڪر مے ڪنم ....
قــــول مے دهــم دلم شــور بزند براے دوباره دیدنت ...
بــراے نامه هایت ...
براے آن لحظه هایے ڪه با سنگ مے زنے به شیشه اتاقم، سرت را از خجالت مے اندازے پایین و آرام ڪوچــه را مے پایے ....
و بد تر از همـــہ ...
برای وقتے ڪہ مے گویے ، مے خـــواهے بروے به جنگ ....
قـــول مے دهـــم تا همــشه منتظرت بمانم....
قــــول مے دهــم هـــرروز براے آمدنت دعـــا ڪنم ....
راستش... این روزها هیــچ عاشقانه اے را باور ندارم....
شایــد مَرد هاےمــرد...!
لاے همان روز ها ، نسلشان مــنقرض شده باشــد...
بینِ این همه گرد و غــبار و شلوغــی ...
وقتے دلم مے گیرد از دوست داشتن هاے قابلِ ویرایش...
فقط دلم مے خــواهد بروم به قدیم تر ها....
دلم میخواهد لباسم یڪ آستینِ پف پفـے داشته باشـد و یڪ جوراب مشکے ضخیم...
دلم میخواهد ... با همان لباسِ گل گلیِ که تا پایین زانوم آمده.... مو هاے بلندم را ببافم و وقتی خسته از راه رسیدے با یڪ چادر گل گلے بیایم در را برایت وا کنم....
اصلا اے ڪاش گل هاے دامنم به جاے عطر همیشگے ، همیشه بوے قرمه سبزےِ تازه بدهد .... آن روز ها....
#سـُـٺوده غــلامے
هــفدهم اردیبعشقِ هــزار و سیـصـــد و نود و هـــفٺ


0