متنی از مرحوم عباس معروفی

بعضی حس‌ها تمام سلول‌های مرده‌ی آدم را زنده می‌کند، می‌دانی؟ سخت پشیمانم، از نبودنت یاد گرفتم که آدمی یک بار بیشتر زندگی نمی کند، و خوب است همه چیزش را خرج همین یکبار کند، فهمیدم کجا کم گذاشته‌ام، کجا فرصت تماشای تو را از دست داده‌ام، کجا تنها غذا خوردی اینجا که در تنهایی غذا خوردن‌هام تمام نان را در گلو گریستم هر روز. کجا جات گذاشتم، کجا جام گذاشتی؟ نبودنت گران تمام شد آب شدم در خودم یاد گرفتم که چقدر تعلل‌های من دلت را رنجانده بود،
عباس معروفی ازکتاب کوتاه راه