سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

پنجشنبه 9 فروردين 1403
    19 رمضان 1445
    • ضربت خوردن حضرت علي عليه السلام، 40 هـ ق
    Thursday 28 Mar 2024
      به سکوی پرتاب شهرت و افتخار ،نجابت و اقتدار ... سایت ادبی شعرناب خوش آمدید مقدمتان گلباران🌹🌹

      پنجشنبه ۹ فروردين

      پست های وبلاگ

      شعرناب
      \آن دیدارِ نخستینِ من و معجِزِ آفاق \
      ارسال شده توسط

      عیسی نصراللهی ( سپیدار )

      در تاریخ : يکشنبه ۲۰ خرداد ۱۳۹۷ ۰۴:۰۳
      موضوع: آزاد | تعداد بازدید : ۱۰۹۱ | نظرات : ۳

       
      بِنامِ تنهایی 
       
       
      از جاهایی انسان احساس میکُنَد که گذشته اش بیخودی نبوده،اَقلا تنها دلخوشی اش همانَست که نمیتواند انکارش کند_یک روشنا،یک خیال و یک آرزویِ خیسِ خوش(همانکه شرمِ عرقِ نخستینم بود)  وقتی رویِ نیمکتِ دانشکده یِ اقتصاد بِفکرِ ژتون و سِلفُ و تهیه یِ کتاب دوسه ماهِگیِ بدوِ ورودَت به همان مکانِ خاصِ ذهنیت یافته شُده ای و در مخیله ات پیجور هستی که بُپرسی راهِ رسیدن به دانشگاه کدامین رَوِش بهتر میتواند از تاخیرِ هرروزه ات بکاهد و به مشق و تکالیفَت بِرِسی. در این اوهامِ خسته کننده یِ لجوجِ گنگِ پریشان و روزمره یِ بیخودیِ تکراری هستی که :
      دُرُست دستت را زیرِ چانه ات گرفته ای،رویِ همان نیمکتِ کم کم سرد شده یِ دانشکده یِ اقتصاد هستی و ناگهان چشمَت به ناجیِ دلآرامِ سالهایِ بیقراری و سالهایِ نفسهایِ تنِ خودَت(آنکه خَرامان به راه است و نمیدانَد در تیررَسِ نگاهِ گناهِ پاکِ نخستین دلباختگیست)...
      او نمیداند که باید باشد ولی تقصیری ندارد.آهویِ رَم کرده یِ آب نطلبیده یِ در سایه ماوا گرفته یِ سالهایِ خویش است.همان تنهاییِ پُر از شور و شلوغیِ کودکانه ای که گاه موجودی رویایی ولی بی دست و پای،انتظارِ کامیابیِ دلِ کوچکش را بهانه یِ دیدارِ آخرین مینماید و در پَسِ اَفسردگیِ مُدامَش دلش میخواهد یَلِه رَوَد و بیاساید.
      اما چه میشَوَد  آه  :
       
       
      تمامِ شهر پیِ تو اَند و 
      من
      نیز چنین
      در پِیِتَم
      ( بانیِ آوارِگی ام ) ....
       
      __________________________
       
       
      در این سالهایی که شاهدِ بزرگ شدنِ کودکِ خویش بوده و در بهترین و کاملترین روزگارِ تنهاییِ بلوغِ خویشی اش ،به نیمه سَر رسیده  و مرزِ پختگیِ عمر را . و مشغولِ جمع آوریِ مرقوماتِ فروید و هگز و مارکس و شریعتی و هِگِل و دراماتیکا و فالو و بنتام و ارسطو و شاملو و مولوی و کِنز و برتون و دِکارت و شینتو و بودا و تولستو و کامو و هدایت و کافکا و کلامِ خدا و ...‌هکذا و هکذا
       
      ...................    ................... ........  .....
      به یاد می آوَرَد :
       
       
       
       
       
      گفت:
      کوتاه کرده ام مویِ پریشانَم،ببین
      ماه تَر
      تودِل بُروتَر
      نازتَر
      اینک بسی خورشیدِ تابان گشته ام
      عیسا_ ببین
      وای زیبا گشته بود
      _عالی_
      ولی
      آن زلفِ پیچانُ
      هوایِ دستِ غمبارُ
      صدایِ آن تَپِشها
      و
      همان موهایِ لرزانُ
      همان زلفانِ چرخانُ
      شبِ گیسویِ رقصانُ
      به زیرِ نورِ بارانُ
      بدونِ چترِ خیسانُ
      بدونِ
      مویِ پیچانُ
      دِگر
      هرگز
      خدایا
      طرحِ لبخندَم نبود
      و
      سالها اینک
      زِ
      خود پرسیده و تشویشِ من بوده ست: 
      که
      آیا
      مهربان،زیبا رُخِ افسونِ خندانم
      چرا
      آنشب:
      به زیرِ نورِ مهتابِ همان کاشانه یِ دلگیر
      به من میگُفته:
      کوتاه کرده ام مویِ پریشانِ سیاهِ باورِ پاییزیِ خود را ...
       
       
      _______________________________
       
      عیسی نصراللهی

      ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری : | | | | |
      این پست با شماره ۸۸۰۶ در تاریخ يکشنبه ۲۰ خرداد ۱۳۹۷ ۰۴:۰۳ در سایت شعر ناب ثبت گردید

      نقدها و نظرات
      عیسی نصراللهی ( سپیدار )
      يکشنبه ۲۰ خرداد ۱۳۹۷ ۰۸:۳۷

      __________________________

      شبی مُرده بودم
      و
      در کنارِ جسدِ خویش
      به تو می اندیشیدَم ...

      __________________________


      نصراللهی
      عیسی نصراللهی ( سپیدار )
      دوشنبه ۲۱ خرداد ۱۳۹۷ ۰۶:۰۶


      میانِ فصلِ سردِ سالِ اندُهگین
      همه پیدا شُدند ناگه
      به رویِ پهنه یِ آبی
      دو فصل از کوچِ مرغانِ همآوایی
      تو گویی آسمان بر میهمانِ خویش
      گرفته ردِّ دردِ برفِ لرزانِ تماشا را
      گهی جمعند و گَه مثلِ دو کودک
      سالها،خیزان و اُفتانَند
      تو
      اما
      نیستی
      ای مرغِ زیبایم
      پَریدی
      رفته ای ...تنها
      و من پیوسته
      از دردِ فراقِ تو
      زِ عُمرِ رفته ام در بُهت و حیرانَم
      شَبی غمگین و افسرده
      دوباره
      تک به تک
      از نو، چرا باز هَم
      تمامِ کوچ هایِ رفته را در خواب میبینَم؟
      بگو ای مرغِ تنهایَم
      بگو ای مرغِ آزادم

      __________________________

      بداهه_ نصراللهی ۹۷/۳/۲۱
      مینا رسولی
      سه شنبه ۲ مرداد ۱۳۹۷ ۱۱:۴۳
      درود بر شما
      عالی و دلنشین
      خندانک خندانک خندانک
      تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.



      ارسال پیام خصوصی

      نقد و آموزش

      نظرات

      مشاعره

      کاربران اشتراک دار

      محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
      کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
      استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
      0