پست های وبلاگ

وقتی که ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺯﺭﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪﺍﯼ آبادی مان،ﻋﻮﺽ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻻﻡ ﺗﺎ ﮐﺎﻡ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺭﺧﺖِ ﺧﻮﯾﺶ ﺧﺰﯾﺪﻡ..ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ مطمئن ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﭘﺘﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﯾﻢ ﺑﮑﺸﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺨﺮﻭﺑﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﻭﻡ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺩﻭﺩﯼ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ که گاﻫﺎ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ی ﯾﺎﺑﻮ ﻣﯿﻤﺎﻧﺴﺖ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺗﺮﺳﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺎ ﺣﺎﻻﺗﯽ ﮐﯿﻔﻨﺎﮎ ‏( ﻻﺑﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ‏) ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺁﮐﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ .. ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻗﺒﻞ ﺑﺎیستی ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﯾﮑﺴﺮﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ...ﻣﺮﺗﯿﮑﻪ ی ﺍﻻﻍ ﮐﻮﺭ ﺧﻮﻧﺪﻩ ... ﻝ .. ﻝ ... ﻝ.. ﻻﺑﺪ ﻑ .. ﻑ..ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻩ ... ﺍﺻﻦ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻩ ..ﻣﺮﺗﯿﮑﻪ_ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﯾﮑﺴﺮﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺒﻬﺎﯼ پیشین،ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻧﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺣﺪﯼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﺩ ﭘﺎ ﺩﺭ ﻣﺨﺮﻭﺑﻪ ﺍﯼ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩﯼ ﺍﺗﻨﻈﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ...ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﻗﯿﻘﺎ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﯾﻞ ﺩﻭﺳﺎﻟﮕﯽ ﺍﻡ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺭﺍ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻻﺗﯽ ﮐﯿﻔﻨﺎﮎ ﺍﺯ ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﭼﺮﻭﮐﯿﺪﻩ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺩﺭ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺍﻧﻌﮑﺎﺱ ﻣﯿﺎﻓﺖ ﻟﺐ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺰﺩ و شیر مینوشید. ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﺗﺮﺳﯿﺪﻡ ...ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺩﺍﺩ ﺑﺰﻧﻢ ..ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ... ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺻﺪﺍﯼ نحیفی ﺑﺎﺯﻭﺍﻧﻢ ﺭﺍ ﺳﺴﺖ ﮐﺮﺩ : ﻩ . ﻩ.. ﻫﯿﺮﻭ ... ﻫﯿﺮﻭ .....ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .... ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﯾﮑﺴﺮﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ.اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﻭﺭِ ﺗﻤﺮﺩ ﺍﺯ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻧﺎﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﯾﺎ ﺑﺎﺯﺟﻮﺑﯽ ﺍز ﻭﺟﺪﺍﻥِ ﻋﻘﺎﯾﺪ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﻧﺒﻮﺩ ... ﺻﺒﺮ ﮐﺮﺩﻡ ... ﺁﺭﺍﻡ ... ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺷﻨﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪی ﭼﺮﻭﮐﯿﺪﻩ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﻧﺎﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺲ ﺍﻧﺘﻘﺎﻣﯽ ﺳﺨﺖ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻡ ... ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ... ﺻﺒﺢ ﺷﺪ .. ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ... ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﺨﺮﻭﺑﻪ ﺍﯼ ﻣﯿﻨﻬﺎﺩﻧﺪ، ﺁﻣﺪﻩ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﻫﺎ ﺷﺮﺡ ﻣﯿﺪﺍﺩﻧﺪ : "ﻫﯿﺮﻭ ﺧﻮﺩکشی کرده است".

 

عیسی نصراللهی_ شهریور ۸۶