سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

پنجشنبه 6 ارديبهشت 1403
    17 شوال 1445
      Thursday 25 Apr 2024
        به سکوی پرتاب شهرت و افتخار ،نجابت و اقتدار ... سایت ادبی شعرناب خوش آمدید مقدمتان گلباران🌹🌹

        پنجشنبه ۶ ارديبهشت

        پست های وبلاگ

        شعرناب
        آب را گِل نکنیم
        ارسال شده توسط

        مجید خوش خلق سیما

        در تاریخ : سه شنبه ۲۱ شهريور ۱۳۹۶ ۰۰:۱۷
        موضوع: آزاد | تعداد بازدید : ۴۲۴ | نظرات : ۰

        همه مان می دانیم ؛ هم به فرموده ی سهرابِ عزیز : آب را گِل نکنیم.
         پس چرا منتظرم ؟!
        همه مان می دانیم ؛ باغ ها زندگیند و درختان ریه هایِ تنِ پر دودِ زمین ، سایه پَردازِ حریرِ چمن وخیسیِ خاک ، سفره یِ رحمت وُ ایثارِ مُبین.
        همه مان می خوانیم صد هزاران غزل از فیضِ گل و وصفِ هَزار ، سبزی و خرمیِ فصلِ بهار، نظمِ موزونِ طبیعت به چهار ، همه از میمنت و لطفِ نگار.
         خنده ام می گیرد !!
         پس چرا منتظرم ؟!
         چه کنم؟!! از خودت پرسیدی؟ یا هنوز منتظری ، تا که همسایه ات آغاز کند؟
         که همه در خوابند؟
        تو مگر بیداری ؟
        تو دلت می سوزد ؟
        این دلِ سوخته ، آنهم به دروغ ، به چه کاری آید؟
         دردی از مامِ وطن می داند ، یا از این سیلِ جنون می کاهد؟
        همه مان مسئولیم ، چون همه خنده به لب منتظریم ، بی ثمر منتظرِ معجزه ایم تا دری باز شود وَ همه کار به دانگونه که باید سازد.
        همه مان مسئولیم چون فقط منتظریم تا دری باز شود وَ سراسر دنیا گلشن وُ سبز وُ مصفّا گردد وَ در ایّامی خوش ، غرق در تنبلی وُ جور وُ فساد ، مملو از رنگ وُ ریا ، دهنی باز کنیم که خدایا شکرت.
        خنده ام می گیرد ...
         پس چه باید کردن؟ من زخود پرسیدم وَ کنون می دانم بهتر آن است به خود پردازم که ببینم چه توانم کردن.
         من به اندازه یِ خود ؛ هر چه از دستِ توانم آید ،  که گُلی را نکنم ، به همین آسانی ، که نهالی جلویِ خانه یِ خود بنشانم ،
        بوته ای در چمنِ باغچه ام بگشایم یا که گلدان به سرِ طاقچه یِ پنجره ام بگذارم.
         یا که برآتشِ افروخته ای در دلِ دشت ، یا که در جنگلِ سبز پس از هر روزِ خوش وُ عیش و گذار ، خاکِ خاموشی و یا آبِ سکوت به دمِ شوم وُ سیه فتنه یِ سوزانِ حریق افشانم ،  به همین آسانی ...
        من به اندازه یِ خود مسئولم.
        من به اندازه یِ خود مجبورم.
        من چرا هم سخنِ بی هنرانی گردم که فقط چشمِ طلب از همه دنیا دارند.
         من به خود می گویم : من به اندازه یِ هرجرعه نفس ، به هوا مرهونم ، من به اندازه یِ هر لقمه یِ نان ، من به اندازه هر قطره یِ آب یا به شکرانه یِ هر موجودی که دراین چرخه یِ پیچیده یِ ناب ، بیشتر از منِ انسانِ بلند آوازه ، کمرِ خدمتِ دنیا بسته ، به همه رکنِ زمین مدیونم.
        راستی می دانی که زمین محضرِ والایِ اهورا مزدا ست؟
        سال ها گفته ام او عشق من است ، آی ای عاشقِ مست به همه کون و مکان گوی درود و سپاست این به ، که به اندازه و امکانِ توانت از جان ، سفره یِ گرمِ دلت را با شوق بر زمین بگشایی و به اندازه یِ لبخند ؛ اگر بتوانی ، رنجِ این غربت را ، ز تنِ غمزده ای بِزُدایی.
        قدرِ الطافِ شکوفنده یِ یزدانی را با نگاهی خوشتر به نظر بنشانی.
        اینچنین باز خوش َاست ،‌ می تواند که از این بدتر و بد تر گردد ، می تواند که شب و روز سیه تر گردد.
         آب را گِل نکنیم ، آب را گِل نکنیم.

        ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری : | | | | |
        این پست با شماره ۸۲۶۴ در تاریخ سه شنبه ۲۱ شهريور ۱۳۹۶ ۰۰:۱۷ در سایت شعر ناب ثبت گردید

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        0