سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

جمعه 10 فروردين 1403
  • همه پرسي تغيير نظام شاهنشاهي به نظام جمهوري اسلامي ايران، 1358 هـ‌.ش
20 رمضان 1445
  • شب قدر
Friday 29 Mar 2024
    به سکوی پرتاب شهرت و افتخار ،نجابت و اقتدار ... سایت ادبی شعرناب خوش آمدید مقدمتان گلباران🌹🌹

    جمعه ۱۰ فروردين

    پست های وبلاگ

    شعرناب
    دل مُرد و در او شعله ی رقصانِ غزل مُرد...
    ارسال شده توسط

    طارق خراسانی

    در تاریخ : چهارشنبه ۲۹ مرداد ۱۳۹۳ ۱۰:۴۶
    موضوع: آزاد | تعداد بازدید : ۱۳۳۵ | نظرات : ۱۷

    افسوس که از مُلکِ هنر، مامِ هنر رفت
    .
    .
    .
    .
    دل مُرد و در او شعله ی رقصانِ غزل مُرد...
     
    از مُلکِ ادب، حکم گزاران همه رفتند
    شو بار سفر بند، که یاران همه رفتند
    آن گرد شتابنده که در دامن صحراست
    گوید : « چه نشینی؟ که سواران همه رفتند»
    داغ است دل لاله و نیلی است بر سرو
    کز باغ جهان لاله‌عذاران همه رفتند
    گر نادره معدوم شود هیچ عجب نیست
    کز کاخ هنر نادره‌کاران همه رفتند
    افسوس که افسانه‌سرایان همه خفتند
    اندوه که اندوه‌گساران همه رفتند
    فریاد که گنجینه‌طرازان معانی
    گنجینه نهادند به ماران، همه رفتند
    یک مرغ گرفتار در این گلشن ویران
    تنها به قفس ماند و هزاران همه رفتند
    خون بار، بهار! از مژه در فرقت احباب
    کز پیش تو چون ابر بهاران همه رفتند
    از : زنده یاد ملک الشعرای بهار
     
    سیمین بهبهانی شاعری که توانست مفهوم عشق را در شعر خود ارتقا دهد و از احساسات جوانانه و روایت شخصی به مفاهیم بلند و عمومی برساند و این نکته را با مقایسه تاریخ سرودن اشعار به وضوح درمی یابید.
    شاعری که شعر تغزلی و کلاسیک را با اوزان تازه می سرود و چون نوگرا به مفهوم مصطلح نبود در میان عوام شعر دوست هم محبوبیت خاص داشت و اشعار او در موسیقی دستگاهی ایرانی نیز قابل اجرا بود. کما این که همین تازگی ها همایون شجریان سروده او با عنوان «چرا رفتی» را خواند که بسیار هم گل کرد و بازار راکد موسیقی را رونقی دوباره داد و درست در روزی که شاعر به کما رفت کنسرت آن را هم به صورت زنده اجرا کرد و بسیار مورد استقبال قرار گرفت. آلبوم را همه نه با نام اصلی آن- نه فرشته نه ابلیس- که با عنوان همین شعر – چرا رفتی- می شناسند و به همین خاطر کنسرت هم «چرا رفتی» نام گرفت:

    چرا رفتی،چرا؟- من بی قرارم،
    به سر، سودای آغوش تو دارم.-

    نگفتی ماهتاب امشب چه زیباست؟
    ندیدی جانم از غم ناشکیباست؟

    نه هنگام گل و فصل بهار است؟
    نه عاشق در بهاران، بی قرار است؟
     
    چه رفت بر زبان مرا؟  
    که شرم باد از آن مرا!
    به یک دل و به یک زبان،  
    دوگانگی چرا کنم؟
    ز عمر، سهم بیشتر  
    ریا نکرده شد به سر
    بدین که مانده مختصر،   
    دگر چرا ریا کنم؟...
     
    يا رب مرا ياري بده ، تا سخت آزارش کنم
    هجرش دهم ، زجرش دهم ، خوارش کنم ، زارش کنم
    از بوسه هاي آتشين ، وز خنده هاي دلنشين
    صد شعله در جانش زنم ، صد فتنه در کارش کنم
    در پيش چشمش ساغري ، گيرم ز دست دلبري
    از رشک آزارش دهم ، وز غصه بيمارش کنم
    بندي به پايش افکنم ، گويم خداوندش منم
    چون بنده در سوداي زر ، کالاي بازارش کنم
    گويد ميفزا قهر خود ، گويم بخواهم مهر خود
    گويد که کمتر کن جفا ، گويم که بسيارش کنم
    هر شامگه در خانه اي ، چابکتر از پروانه اي
    رقصم بر بيگانه اي ، وز خويش بيزارش کنم
    چون بينم آن شيداي من ، فارغ شد از احوال من
    منزل کنم در کوي او ، باشد که ديدارش کنم
     
    ننوازی به سرانگشت مرا ساز خموشم
    زخمه بر تار دلم زن که در آری به خروشم...
    من زمین گیر گیاهم، تو سبک سیر نسیمی
    که به زنجیر وفایت نکشم هرچه بکوشم...
    تو و آن الفت دیرین ،من و این بوسه شیرین
    به خدا باده پرستی ، به خدا باده فروشم...
     
    دارا جهان ندارد،                   سارا زبان ندارد
    بابا ستاره ای در                   هفت آسمان ندارد
    کارون ز چشمه خشکید          البرز لب فرو بست
    حتا دل دماوند،                     آتش فشان ندارد
    دیو سیاه دربند                     آسان رهید و بگریخت
    رستم در این هیاهو               گرز گران ندارد
    روز وداع خورشید،                  زاینده رود خشکید
    زیرا دل سپاهان،                   نقش جهان ندارد
    بر نام پارس دریا                    نامی دگر نهادند
    گویی که آرش ما                   تیر و کمان ندارد
    دریای مازنی ها                    بر کام دیگران شد
    نادر ز خاک برخیز                   میهن جوان ندارد
    دارا ! کجای کاری                  دزدان سرزمینت
    بر بیستون نویسند                 دارا جهان ندارد
    آییم به دادخواهی                 فریادمان بلند است
    اما چه سود،                       اینجا نوشیروان ندارد
    سرخ و سپید و سبز است       این بیرق کیانی
    اما صد آه و افسوس              شیر ژیان ندارد
    کو آن حکیم توسی                شهنامه ای سراید
    شاید که شاعر ما                 دیگر بیان ندارد
    هرگز نخواب کوروش               ای مهرآریایی
    بی نام تو ، وطن نیز               نام و نشان ندارد
     
    باور نداشتـم که چنین واگذاریم
    در موج خیز حادثه تنهـا گذاریم
    آمد بهار و عید گذشت و نخواستی
    یک دم قدم به چشم گـهر زا گذاریم
    چون سبزه دمیده به صحرای دور دست
    بختم نداد ره که به سر پا گذاریم
    خونم خورند با همه گردنکشی کسان
    گر در بساط غیر، چو مینــا گذاریم...
     
    گفتا که می بوسم تو را ، گفتم تمنا می کنم
    گفتا اگر بیند کسی ، گفتم که حاشا می کنم
    گفتا ز بخت بد اگر ، ناگه رقیب آید ز در
    گفتم که با افسونگری ، او را ز سر وا می کنم
    گفتا که تلخی های می گر نا گوار افتد مرا
    گفتم که با نوش لبم ، آنرا گوارا می کنم
    گفتا چه می بینی بگو ، در چشم چون آیینه ام
    گفتم که من خود را در آن عریان تماشا می کنم
    گفتا که از بی طاقتی دل قصد یغما می کند
    گفتم که با یغما گران باری مدارا می کنم
    گفتا که پیوند تو را با نقد هستی می خرم
    گفتم که ارزانتر از این من با تو سودا می کنم
    گفتا اگر از کوی خود روزی تو را گفتم برو
    گفتم که صد سال دگر امروز و فردا می کنم
     
    گر سرو را بلند به گلشن کشیده اند
    کوتاه پیش قد بت من کشیده اند 
    زین پاره دل چه ماند که مژگان بلند ها
    چندین پی رفوش ، به سوزن کشیده اند
    امروز سر به دامن دیگر نهاده اند
    آنان که از کفم دل و دامن کشیده اند
    آتش فکنده اند به خرمن مرا و ، خویش
    منزل به خرمن گل و سوسن کشیده اند
    با ساقه ی بلند خود این لاله های سرخ
    بهر ملامتم همه گردم کشیده اند
    کز عاشقی چه سود ؟ که ما را به جرم عشق
    با داغ و خون به دشت و به دامن کشیده اند...
     
    خواهم چو راز پنهان، از من اثر نباشد
    تا از نبود و بودم، کس را خبر نباشد
    خواهم که آتش افتد، در شهر آشنایی
    وز ننگ ِ آشنایان، بر جا اثر نباشد
    گوری بده، خدایا! زندان پیکر من
    تا از بهانه جویی، دل دربدر نباشد...
     
    چه گویمت؟ که تو خود با خبر ز حال منی
    چو جان، ‌نهان شده در جسم پر ملال منی
    چنین که می‌گذری تلخ بر من، از سر قهر
    گمان برم که غم‌انگیز ماه و سال منی
    خموش و گوشه نشینم، مگر نگاه توام
    لطیف و دور گریزی، مگر خیال منی ...


    روحش شاد و قرین رحمت الهی باد

    ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری : | | | | |
    این پست با شماره ۴۲۹۷ در تاریخ چهارشنبه ۲۹ مرداد ۱۳۹۳ ۱۰:۴۶ در سایت شعر ناب ثبت گردید

    نقدها و نظرات
    تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.



    ارسال پیام خصوصی

    نقد و آموزش

    نظرات

    مشاعره

    کاربران اشتراک دار

    محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
    کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
    استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
    0