گمشده

در کوچه معشوقه خود گم شده بودم
محتاج نگاهی به ترحم شده بودم

هر کس که مرا دید به انگشت نشان داد
انگشت نمای همه مردم شده بودم

خورده ست به پیشانی من مهر سیاهی
چون تهمت ناخورده گندم شده بودم

با هر وزش باد غریبانه دلم ریخت
رقاصه موجی به تلاطم شده بودم

پیمانه عشقت که ننوشیدم و رفتم
مست از می نابی به توهم شده بودم

جوشید ز چشمان تَرم اشک جدایی
محتاج به یک جرعه تبسم شده بودم


#‌نسیم_سحری