1001

۱۰۰۱
بار نوشتم
چشمانت, تفسیر نشد سوختم
از هجرانت
آیه نازل، آتش شد گُل
به اشاره ی یکی از
پلک هایت.

درود استاد احمدی‌زاده گرامی!

افراغ اندیشه‌های شما همواره ناب است و دل‌انگیز.

چه زیبا در چند واژه، وسعتِ اندیشه‌ی نابتان را اوج بخشیده‌اید؛ مخصوصا در این تلمیح زیبا:
آیه نازل، آتش شد گُل
که گلستان شدن آتش بر ابراهیم را در نگاه نخست به ذهنم متبادر کرد؛ شاید هم آغاز آفرینش و یا چیزی دیگر مورد نظر شاعر بوده است.

علاوه بر تلمیح مورد اشاره، شعر سرشار از دیگر آرایه‌های سخن نیز هست؛ از جمله:
_ واج‌آرایی (تکرار واج‌های *آ* و * ش*)

_مراعات نظیری که بین واژگان: (آیه)؛ (تفسیر) و (نازل) وجود دارد و نیز مراعات نظیرِ واژگان: (چشم) و (پلک)

_ سوختن از هجران: استعاره‌ی مکنیه. هجران به آتش تشبیه شده و از ویژگی‌های بارز آتش، سوزندگی‌ست.

_ و یا سجع و آهنگی که با واژگان: (چشمان) و (هجران) گوش احساسمان را نوازش می‌دهد؛ هرچند (ان) در (چشمان) نشانه‌ی جمع است؛ امّا از آنجا که این شعر، کلاسیک نیست تا مقیّد به قافیه باشد، به نظرم آمدنش در کنار (هجران) موسیقی زیبایی ایجاد نموده و مهم‌تر از تمام این‌ها، احساس معنوی و نابی که با خوانش کوتاه پرمحتوایتان، به خواننده منتقل می‌شود.
اینجاست که سخن نظامی مصداق پیدا می‌کند که:
کم گوی و گزیده گوی چون دُر
تا ز اندک تو جهان شود پُر
لاف از سخن چو دُر توان زد
آن خشت بود که پُر توان زد

مرسوم است که اعداد رو در شعر، به حروف می‌نویسند؛ به نظرم این‌که هزار و یک‌بار رو در بند نخست، آن هم با عدد نوشته‌اید، جزو رمز و رازهای افراغ اندیشه‌ای خاص خودتان و برای تاکید بیشتر و تفکّر و مکث بیشتر مخاطب است؛ چون مکثی که با خوانشِ اعداد به اندیشه دست می‌دهد، متفاوت‌تر از حروف است.

در مورد زیبایی‌های ظاهری سخن، مطالبی را نوشتم؛ حال آن‌که، بار معنایی این اثر بسیار زیاد است و هرچه بگوییم، باز هم نمی‌شود اندیشه‌ی ژرف شاعر را تفسیر نمود؛ به قول مولانا:
هر کسی از ظن خود شد یار من
از درون من نجست اسرار من

مشعل اندیشه‌های والایتان همواره فروزان باد!


🌻🌻🌻
ظهر آدینه است و آغاز محرم و لحظات معنوی نماز و دعا. پیشکش به پیشگاه پرشکوه امام زمان (عج):

تو می آیی؛ دلم، این را گواه است؛
همه، آدینه ها، چشمم به راه است؛
پر از نرگس شده، گلدان قلبم؛
بیا؛ #احساسم_آخر، بی‌گناه است!
#زهرا_حکیمی_بافقی
#الف_احساس
🙏اللهم عجل لولیک الفرج!🙏
🌻🌻🌻

در پایان ضمن تقدیر از زحمات بی‌دریغ مدیریت سایت شعر ناب، استاد احمدی‌زاده بزرگوار، به عنوان یکی از مدیران افتخاری سایت ادبی شعر ناب، خدمت اعضای فهیم این سایت وزین، خاطرنشان می‌کنم:
با توجّه به این‌که در سایت ادبی شعر ناب، شاعران نوپا نیز در کنار استادان عزیز اشعارشان را به اشتراک می‌گذارند و بسیاری از آنان تشنه‌ی آموختن زیبایی‌های سخن هستند، از جمله اهداف واکاوی آرایه‌های ادبی اشعار، آموزش به این دسته از عزیزان است.
موفقیت همگان را از درگاه دانای مطلق خواهانم.

سلام
احتمالا دوستان از شعر هیچ ایرادی نگیرند و برای اینکه چالشی ایجاد شود و تبادل اطلاعات و سلایق میسر گردد ، من از مسیری یکطرفه وارد شده و اشکالات اثر را از دیدگاه شخصی بررسی میکنم :

1001
بار نوشتم
چشمانت, تفسیر نشد سوختم
از هجرانت
آیه نازل، آتش شد گُل
به اشاره ای یکی از
پلک هایت.



نوشتن عدد به جای حروف از هیبت اثر کاسته است ، هزار و یکبار را با حروف مینوشتید شاعرانه تر بود . از طرفی ما دو دسته قافیه داریم اینجا که ریتم اثر را شکل دادند . دسته ی اول ( گل / نازل ) که البته نیمه مقفی اند اما نمیتوان منکر موسیقی تولیدی این دو کلمه شد .
دسته ی دوم ( چشمانت . هجرانت . پلکهایت ) که اگر به جای پلک مثلا ابرو استفاده میشد که نسبت به پلک هم سابقه ی اشاره ی بیشتری دارد و هم هنگام جمع به حرف نون متصل میشد و تقافی محسوستری شکل میگرفت . البته اینرا هم عارض شوم که جمع کردن کلمات برای ایجاد قافیه جایز نیست و مثلا درختان با مردمان هم قافیه نیستند .


حالا برسیم به این تثلیث :

بامن باش دریا باش
با او باش....

قادر نشدم منظور دقیق شاعر را دریابم . اما اگر برای غایب حاضر سروده شده بایستی یک ارجاع درونی یا بیرونی پیدا میشد که مخاطب شعر کشف شود . کلماتی مثل ظهور / آدینه / فرج/ عدالت/ زمان / غایب و ..... که خوانندگان بوی حاضر غایب را استشمام کنند . الان اگر غزل عارفانه و عاشقانه را از هم سوا میکنیم بر پایه ی همین ارجاعات و اختصاصیات است . که مثلا خواننده میتواند تشخیص بدهد مطلوب این شعر خداست یا انسان ؟
و اما فرصتی ست تا از زحمات و پیگیریهای دلسوزانه تان و فضای شاد و شاعرانه ای که برای کاربران فراهم نمودید تشکر کنم . بخصوص ما مهاجرانی که از مکه ی مصیبت اینجا آمده ایم ، قدرشناس عملکردتان هستیم و همینطور از باقی خانمها و آقایانی که مانا و دوستانش را چون نگینی در میان گرفته و مرا مبهوت و شرمسار محبت و مرامشان نمودند . دم همتون گرم ... و خدا را شکر که اینجا احساس بهتری دارم و این میسر میشد مگر با مهربانی کاربران و مدیران نازنین این سایت .