سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

پنجشنبه 9 فروردين 1403
    19 رمضان 1445
    • ضربت خوردن حضرت علي عليه السلام، 40 هـ ق
    Thursday 28 Mar 2024
      به سکوی پرتاب شهرت و افتخار ،نجابت و اقتدار ... سایت ادبی شعرناب خوش آمدید مقدمتان گلباران🌹🌹

      پنجشنبه ۹ فروردين

      پست های وبلاگ

      شعرناب
      زندگینامه استاد شهریار
      ارسال شده توسط

      احمدرضا محمدی

      در تاریخ : پنجشنبه ۲۸ بهمن ۱۳۹۵ ۱۱:۱۲
      موضوع: آزاد | تعداد بازدید : ۱۹۳۴ | نظرات : ۴

      منبع : سایت بیتوته
      ..............................................................
       
      زندگینامه شهریار
      سید محمد حسین بهجت تبریزی در سال 1285 هجری شمسی در روستای زیبای « خوشکناب » آذربایجان متولد شده است.
      او در خانواده ای متدین ، کریم الطبع واهل فضل پا بر عرصه وجود نهاد. پدرش حاجی میر آقای خوشکنابی از وکلای مبرز و فاضل وعارف روزگار خود بود که به سبب حسن کتابتش به عنوان خوشنویسی توانا مشهور حدود خود گشته بود.
      شهریار که دوران کودکی خود را در میان روستائیان صمیمی و خونگرم خوشکناب در کنارکوه افسونگر « حیدر بابا » گذرانده بود همچون تصویر برداری توانا خاطرات زندگانی لطیف خود را در میان مردم مهربان و پاک طینت روستا و در حریم آن کوه سحرانگیز به ذهن سپرد.
      او نخستین شعر خویش را در چهار سالگی به زبان ترکی آذربایجانی سرود . بی شک سرایش این شعر کودکانه ، گواه نبوغ و قریحه شگفت انگیز او بود.
      شهریار شرح حال دوران کودکی خود را در اشعار آذربایجانیش بسیار زیبا،تاثیر گذار و روان به تصویر کشیده است.
      طبع توانای شهریار توانست در ابتدای دهه سی شمسی و در دوران میانسالی اثر بدیع و عظیم« حید ربابایه سلام» را به زبان مادریش بیافریند .
      او در این منظومه بی همتا در خصوص دوران شیرین کودکی و بازیگوشی خود در روستای خشکناب سروده است :
      قاری ننه گئجه ناغیل دییه نده ،
      ( شب هنگام که مادر بزرگ قصه می گفت، )
      کولک قالخیب قاپ باجانی دویه نده،
      (بوران بر می خاست و در و پنجره خانه را می کوبید،)
      قورد کئچی نین شنگیله سین ییه نده،
      ( هنگامی که گرگ شنگول و منگول ننه بز را می خورد،)
      من قاییدیب بیر ده اوشاق اولایدیم!
      (ای کاش من می توانستم بر گردم و بار دیگر کودکی شوم !)
      شهریار دوران کودکی خود را درمیان روستائیان پاکدل آذربایجانی گذراند. اما هنگامی که به تبریز آمد مفتون این شهر جذاب و تاریخ ساز و ادیب پرور شد. دوران تحصیلات اولیه خود را در مدارس متحده ، فیوضات و متوسطه تبریز گذراند و با قرائت و کتابت السنه ترکی ، فارسی و عربی آشنا شد.
      شهریار بعدا به تهران آمد و در دارالفـنون تهـران خوانده و تا کـلاس آخر مـدرسه ی طب تحـصیل کردو در چـند مریض خانه هـم مدارج اکسترنی و انترنی را گـذراند ولی د رسال آخر به عـلل عـشقی و ناراحـتی خیال و پـیش آمدهای دیگر از ادامه تحـصیل محروم شد و با وجود مجاهـدتهـایی که بعـداً توسط دوستانش به منظور تعـقـیب و تکـمیل این یک سال تحصیل شد، شهـریار رغـبتی نشان نداد و ناچار شد که وارد خـدمت دولتی بـشود؛ چـنـد سالی در اداره ثـبت اسناد نیشابور و مشهـد خـدمت کرد و در سال 1315 به بانک کـشاورزی تهـران داخل شد .
      شهـریار در تـبـریز با یکی از بـستگـانش ازدواج کرده، که ثـمره این وصلت دودخـتر به نامهای شهـرزاد و مریم است.
      از دوستان شهـریار مرحوم شهـیار، مرحوم استاد صبا، استاد نـیما، فـیروزکوهـی، تـفـضـلی، سایه وزاهدی رامی تـوان اسم بـرد.
      وی ابتدا در اشعارش بهجت تخلص می کرد. ولی بعدا دوبار برای انتخاب تخلص با دیوان حافظ فال گرفت و یک بار مصراع :
      «که چرخ این سکه ی دولت به نام شهریاران زد»
      و بار دیگر
      «روم به شهر خود و شهریار خود باشم»
      آمد از این رو تخلص شعر خود را به شهریار تبدیل کرد.
      اشعار نخستین شهریار عمدتا بزبان فارسی سروده شده است.
      شهریار خود می گوید وقتی که اشعارم را برای مادرم می خواندم وی به طعنه می گفت :
      “پسرم شعرهای خودت را به زبان مادریت هم بنویس تا مادرت نیز اشعارت را متوجه شود!”
      این قبیل سفارشها از جانب مادر گرامیش و نیز اطرافیان همزبانش، باعث شد تا شهریار طبع خود را در زبان مادریش نیزبیازماید و یکی از بدیعترین منظومه های مردمی جهان سروده شود.
      سیری در آثار
      شهـرت شهـریار تـقـریـباً بی سابقه است، تمام کشورهای فارسی زبان و ترک زبان، بلکه هـر جا که ترجـمه یک قـطعـه او رفته باشد، هـنر او را می سـتایـند.
      منظومه «حیدر بابا سلام» در سال 1322 منتشر شد واز لحظه نشر مورد استقبال قرار گرفت.
      “حـیـدر بابا” نـه تـنـهـا تا کوره ده های آذربایجان، بلکه به ترکـیه و قـفـقاز هـم رفـته و در ترکـیه و جـمهـوری آذربایجان چـنـدین بار چاپ شده است، بدون استـثـنا ممکن نیست ترک زبانی منظومه حـیـدربابا را بشنود و منـقـلب نـشود.
      این منظومه از آثار جاویدان شهریار و نخستین شعری است که وی به زبان مادری خود سروده است.
      شهریار در سرودن این منظومه از ادبیات ملی آذربایجان الهام گرفته است.
      منظومه حیدربابا تجلی شور و خروش جوشیده از عشق شهریار به مردم آذربایجان است ، این منظومه از جمله بهترین آثار ادبی در زبان ترکی آذری است، و در اکثر دانشگاههای جهان از جمله دانشگاه کلمبیا در ایالات متحده‌آمریکا مورد بحث رساله دکترا قرار گرفته است و برخی از موسیقیدانان همانند هاژاک آهنگساز معروف ارمنستان آهنگ جالبی بر آن ساخته است.
      اشعار ولایی
      عمق تعلقات دینی و توجهات مذهبی خانواده و نیز شخص استاد شهریار به حدی است که عشق به ائمه اطهار علیه‌السلام در بسیاری از اشعارش عینا هویداست.
      او در نعت حضرت رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم می فرماید :
      ستون عرش خدا قائم ازقیام محمد ——- ببین که سر بکجا می کشد مقام محمد
      بجز فرشته عرش آسمان وحی الهی ——- پرنده پر نتوان زد به بام محمد
      به کارنامه منشور آسمانی قرآ ن ——– که نقش مهر نبوت بود بنام محمد…
      شهریار در شعر یا علی علیه‌السلام در مورد حضرت امیر المومنین علیه‌السلام می فرماید :
      مستمندم بسته زنجیروزندان یاعلی ——- دستگیر ای دستگیر مستمندان یا علی
      بندی زندان روباهانم ای شیر خدا ——- می جوم زنجیر زندان را به دندان یا علی
      اشعار شهریار در ستایش امام اول شیعیان جهان سرآمد سلسله مداحان اهل بیت عصمت و طهارت علیه‌السلام است.
      علی ای همای رحمت توچه آیتی خدارا ——- که به ما سوا فکندی همه سایه هما را
      دل اگرخداشناسی همه در رخ علی بین ——- به علی شناختم من به خدا قسم خدا را
      برو ای گدای مسکین در خانه علی زن ——- که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را …
      شهریار جانسوزترین اشعار خود را تقدیم حضرت سید الشهداء علیه‌السلام و حماسه ابدی او کرده است :
      شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین —— روی دل با کاروان کربلا دارد حسین
      ازحریم کعبه جدش به اشکی شست دست —— مروه پشت سرنهاداماصفا دارد حسین…
      ویژگی سخن
      شهریار روح بسیار حساسی دارد. او سنگ صبور غمهای نوع انسان است.اشعار شهریار تجلی دردهای بشری است.
      او همچنین مقوله عشق را در اشعار خویش نابتر از هر شعری عرضه داشته است.
      در ایام جوانی و تحصیل گرفتار عشق نا فرجام ، پر شرری می گردد. عشق شهریار به حدیست که او در آستانه فارغ التحصیلی از دانشکده پزشکی ،درس و بحث را رها می کند و دل در گرو عشقی نا فرجام می گذارد :
      دلم شکستی و جانم هنوز چشم براهت
      شبی سیاهم و در آرزوی طلعت ماهت
      در انتظار تو چشمم سپید گشت و غمی نیست
      اگر قبول تو افتد فدای چشم سیاهت
      اما این عشق زمینی بال پرواز او را بسوی عشق نامحدود آسمانی می گشاید.
      قفسم ساخته و بال و پرم سوخته اند
      مرغ را بین که هنوزش هوس پرواز است!
      سالها شمع دل افروخته و سوخته ام ————- تا زپروانه کمی عاشقی آموخته ام
      عجبا که این عشق مسیر زندگی شهریار را تغییر دادو تاثیری تکان دهنده بر روح و جان شهریار نهاد و جهان روان او را از هم پاشید.
      آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند———– درشگفتم من چرا ازهم نمی پاشد جهان
      این عشق نافرجام بحدی در روح و روان او ماندگار شد که حتی هنگام بازگشت معشوق، عاشق به وصل تن نداد .
      آمدی جانم بقربانت ولی حالا چرا ———— بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا!؟
      شهریارهمانگونه که به سرزمین مادری و رسوم پدر خود عشق می ورزد اشعار بسیار نغزی در خصوص مقام مادر و پدر به زبانهای ترکی و فارسی سروده است :
      گویند من آن جنین که مادر —— از خون جگر بدو غذا داد
      تا زنده ام آورد به دنیا —— جان کند و به مرگ خود رضا داد
      هم با دم گرم خود دم مرگ —— صبرم به مصیبت و عزا داد
      من هرچه بکوشمش به احسان —— هرگز نتوانمش سزا داد
      جز فضل خدا که خواهد اورا —— با جنت جاودان جزا داد
      شهریار در شعر بسیار لطیف «خان ننه» آنچنان از غم فراق مادربزرگ عزیزش می نالد که گویی مادربزرگش نه بلکه مادرش را از دست داده است!
      عـلاقـه به آب و خـاک وطن را شهـریار در غـزل عید خون و قصاید مهـمان شهـریور، آذربایـجان، شـیون شهـریور و بالاخره مثـنوی تخـت جـمشـید به زبان شعـر بـیان کرده است.
      شهریار شاعر سه زبانه است. او به همه زبانها و ملتها احترامی کامل دارد. در اشعار او بر خلاف برخی از شعرای قومگرا نه تنها هیچ توهینی به ملل غیر نمی شود بلکه او در جای اشعارش می کوشد تا با هر نحو ممکن سبب انس زبانهای مختلف را فراهم کند. اشعار او به سه زبان ترکی آذربایجانی،فارسی و عربی است .
      سبک شناسی آثار
      اصولاْ شرح حال و خاطرات زندگی شهریار در خلال اشعارش خوانده میشود و هر نوع تفسیر و تعبیری که در آن اشعار بشود، به افسانه زندگی او نزدیک است.
      عشقهای عارفانه شهریار را میتوان در خلال غزلهای انتظار؛ جمع وتفریق؛ وحشی شکار؛ یوسف گمگشته؛ مسافر همدان؛ حراج عشق؛ ساز صباء؛ ونای شبان و اشک مریم: دو مرغ بهشتی……. و خیلی آثار دیگر مشاهده کرد.
      محرومیت وناکامیهای شهریار در غزلهای گوهرفروش: ناکامیها؛ جرس کاروان: ناله روح؛ مثنوی شعر؛ حکمت؛ زفاف شاعر و سرنوشت عشق بیان شده است. خیلی از خاطرات تلخ و شیرین او در هذیان دل: حیدربابا: مومیای و افسانه شب به نظر میرسد.
      در سراسر اشعار وی روحی حساس و شاعرانه موج می زند, که بر بال تخیلی پوینده و آفریننده در پرواز است.و شعر او در هر زمینه که باشد از این خصیصه بهره مندست و به تجدد و نوآوری گرایشی محسوس دارد.شعرهایی که برای نیما و به یاد او سروده و دگرگونیهایی که در برخی از اشعار خود در قالب و طرز تعبیر و زبان شعر به خرج داده, حتی تفاوت صور خیال و برداشت ها در قال سنتی و بسیاری جلوه های دیگر حاکی از طبع آزماییها در این زمینه و تجربه های متعدد اوست.
      قسمت عمده ای از دیوان شهریار غزل است.سادگی و عمومی بودن زبان و تعبیر یکی از موجبات رواج و شهرت شعر شهریار است.
      شهریار با روح تاثیرپذیر و قریحه ی سرشار شاعرانه که دارد عواطف و تخیلات و اندیشه های خود را به زبان مردم به شعر بازگو کرده است. از این رو شعر او برای همگان مفهوم و مأنوس و نیز موثر ست.
      شهریار در زمینه های گوناگون به شیوه های متنوع شعر گفته است شعرهایی که در موضوعات وطنی و اجتماعی و تاریخی و مذهبی و وقایع عصری سروده, نیز کم نیست.
      تازگی مضمون, خیال, تعبیر, حتی در قالب شعر دیوان او را از بسیاری شاعران عصر متمایز کرده است.
      اغلب اشعار شهریار به مناسبت حال و مقال سروده شده و از این روست که شاعر همه جا در درآوردن لغات و تعبیرات روز و اصطلاحات معمول عامیانه امساک نمی کند و تنها وصف حال زمان است که شعر اورا از اشعار گویندگان قدیم مجزا می‌کند.
      ماه من در پرده چون خورشید غماز غروب
      گشت پنهان و مرا چون دشت رنگ از رخ پرید
      چون شفق دریای چشمم موج خون میزد که شد
      آفتاب جا و د ا نتابم ز چشمم ناپدید
      سرانجام خورشید حیات شهریارملک سخن و افتاب زندگی ملک الشعرای بی بدیل ایران پس از هشتاد وسه سال تابش پر فروغ در کوهستانهای آذربایجان غروب کرد.
      اما او هرگز نمرده است زیرا اکنون نام او زیبنده روز ملی شعر و ادب ایران و نیز صدها،میدان،خیابان،مرکز فرهنگی،بوستان و … در کشورمان ونیز در ممالک حوزه های ترکستان(آسیای مرکزی) و قفقازیه و ترکیه می باشد.
      27 شهریور ماه سال 1367 شمسی سالروز وفات آن شاعرعاشق و عارف بزرگ است.
      در آنروز پیکرش بر دوش دهها هزار تن از دوستدارانش تا مقبره الشعرای تبریز حمل شد و در جوار افاضل ادب و هنر به خاک سپرده شد .
      روز ملی شعر و ادب
      بیست و هفتم شهریور ماه سالروز خاموشی شهریار شعر ایران با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی ” روز ملی شعر و ادب ” نامیده شده است.
      نمونه آثار
      در راه زندگانی
      جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را —– نجستم زندگانـــی را و گم کـردم جوانی را
      کنون با بار پیــری آرزومندم که برگـردم —– به دنبال جوانـــی کـوره راه زندگانــــی را
      به یاد یار دیرین کاروان گم کـرده رامانـم —– که شب در خــواب بیند همرهان کاروانی را
      بهاری بود و ما را هم شبابی و شکر خوابی —– چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون جوانی را
      چه بیداری تلخی بود از خواب خوش مستی —– که در کامم به زهر آلود شهد شادمانـــی را
      سخن با من نمی گوئی الا ای همزبـان دل —– خدایــا بــا کـه گویم شکوه بی همزبانی را
      نسیم زلف جانان کو؟که چون برگ خزان دیده—–به پای سرو خود دارم هوای جانفشانـــی را
      به چشم آسمانـی گردشی داری بلای جان —– خدایـــا بر مگردان این بلای آسمانـــی را
      نمیری شهریار از شعر شیرین روان گفتـن—– که از آب بقا جویند عمــــر جاودانـی را
      —– —– —– —– —– —– —– —– —– —–
      از صفحات دیگر نیز بازدید فرمائید : قیمت طلا
      —– —– —– —– —– —– —– —– —– —–
       
      اشعار شهریار
       
       
      گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا
      فدای اشتباهی کآرد او را گاهگاه اینجا
      مگر ره گم کند کو را گذار افتد به ما یارب
      فراوان کن گذار آن مه گم کرده راه اینجا
      کله جا ماندش این جا و نیامد دیگرش از پی
      نیاید فی المثل آری گرش افتد کلاه اینجا
      نگویم جمله با من باش و ترک کامکاران کن
      چو هم شاهی و هم درویش گاه آنجاو گاه اینجا
      هوای ماه خرگاهی مکن ای کلبه درویش
      نگنجد موکب کیوان شکوه پادشاه اینجا
      توئی آن نوسفر سالک که هر شب شاهد توفیق
      چراغت پیش پا دارد که راه اینجا و چاه اینجا
      بیا کز دادخواهی آن دل نازک نرنجانم
      کدورت را فرامش کرده با آئینه آه اینجا
      سفر مپسند هرگز شهریار از مکتب حافظ
      که سیر معنوی اینجا و کنج خانقاه اینجا
      علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
      که به ماسوا فکندی همه سایه هما را
      دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین
      به علی شناختم من به خدا قسم خدا را
      به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند
      چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را
      مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ
      به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را
      برو ای گدای مسکین در خانه علی زن
      که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را
      بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من
      چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا
      بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب
      که علم کند به عالم شهدای کربلا را
      چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان
      چو علی که میتواند که بسر برد وفا را
      نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
      متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را
      بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت
      که ز کوی او غباری به من آر توتیا را
      به امید آن که شاید برسد به خاک پایت
      چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را
      چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان
      که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را
      چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم
      که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را
      «همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی
      به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»
      ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب
      غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا
      به چشمک اینهمه مژگان به هم مزن یارا
      که این دو فتنه بهم می زنند دنیا را
      چه شعبده است که در چشمکان آبی تو
      نهفته اند شب ماهتاب دریا را
      تو خود به جامه خوابی و ساقیان صبوح
      به یاد چشم تو گیرند جام صهبا را
      کمند زلف به دوش افکن و به صحرا زن
      که چشم مانده به ره آهوان صحرا را
      به شهر ما چه غزالان که باده پیمایند
      چه جای عشوه غزالان بادپیما را
      فریب عشق به دعوی اشگ و آه مخور
      که درد و داغ بود عاشقان شیدا را
      هنوز زین همه نقاش ماه و اختر نیست
      شبیه سازتر از اشگ من ثریا را
      اشاره غزل خواجه با غزاله تست
      صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
      به یار ما نتوان یافت شهریارا عیب
      جز این قدر که فراموش می کند ما را
      سنین عمر به هفتاد میرسد ما را
      خدای من که به فریاد میرسد ما را
      گرفتم آنکه جهانی به یاد ما بودند
      دگر چه فایده از یاد میرسد ما را
      حدیث قصه سهراب و نوشداروی او
      فسانه نیست کز اجداد میرسد ما را
      اگر که دجله پر از قایق نجات شود
      پس از خرابی بغداد میرسد ما را
      به چاه گور دگر منعکس شود فریاد
      چه جای داد که بیداد میرسد ما را
      تو شهریار علی گو که در کشاکش حشر
      علی و آل به امداد میرسد ما را
      زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را
      ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را
      ره ماتم سرای ما ندانم از که می پرسد
      زمستانی که نشناسد در دولت سرایان را
      به دوش از برف بالاپوش خز ارباب می آید
      که لرزاند تن عریان بی برگ و نوایان را
      به کاخ ظلم باران هم که آید سر فرود آرد
      ولیکن خانه بر سر کوفتن داند گدایان را
      طبیب بی مروت کی به بالین فقیر آید
      که کس در بند درمان نیست درد بی دوایان را
      به تلخی جان سپردن در صفای اشک خود بهتر
      که حاجت بردن ای آزاده مرد این بی صفایان را
      به هر کس مشکلی بردیم و از کس مشکلی نگشود
      کجا بستند یا رب دست آن مشکل گشایان را
      نقاب آشنا بستند کز بیگانگان رستیم
      چو بازی ختم شد بیگانه دیدیم آشنایان را
      به هر فرمان آتش عالمی در خاک و خون غلطید
      خدا ویران گذارد کاخ این فرمانروایان را
      به کام محتکر روزی مردم دیدم وگفتم
      که روزی سفره خواهدشد شکم این اژدهایان را
      به عزت چون نبخشیدی به ذلت می ستانندت
      چرا عاقل نیندیشد هم از آغاز پایان را
      حریفی با تمسخر گفت زاری شهریارا بس
      که میگیرند در شهر و دیار ما گدایان را
      بیداد رفت لاله بر باد رفته را
      یا رب خزان چه بود بهار شکفته را
      هر لاله ای که از دل این خاکدان دمید
      نو کرد داغ ماتم یاران رفته را
      جز در صفای اشک دلم وا نمی شود
      باران به دامن است هوای گرفته را
      وای ای مه دو هفته چه جای محاق بود
      آخر محاق نیست که ماه دو هفته را
      برخیز لاله بند گلوبند خود بتاب
      آورده ام به دیده گهرهای سفته را
      ای کاش ناله های چو من بلبلی حزین
      بیدار کردی آن گل در خاک خفته را
      گر سوزد استخوان جوانان شگفت نیست
      تب موم سازد آهن و پولاد تفته را
      یارب چها به سینه این خاکدان در است
      کس نیست واقف اینهمه راز نهفته را
      راه عدم نرفت کس از رهروان خاک
      چون رفت خواهی اینهمه راه نرفته را
      لب دوخت هر کرا که بدو راز گفت دهر
      تا باز نشنود ز کس این راز گفته را
      لعلی نسفت کلک در افشان شهریار
      در رشته چون کشم در و لعل نسفته را
      شب به هم درشکند زلف چلیپائی را
      صبحدم سردهد انفاس مسیحائی را
      گر از آن طور تجلی به چراغی برسی
      موسی دل طلب و سینه سینائی را
      گر به آئینه سیماب سحر رشک بری
      اشک سیمین طلبی آینه سیمائی را
      رنگ رؤیا زده ام بر افق دیده و دل
      تا تماشا کنم آن شاهد رؤیائی را
      از نسیم سحر آموختم و شعله شمع
      رسم شوریدگی و شیوه شیدائی را
      جان چه باشد که به بازار تو آرد عاشق
      قیمت ارزان نکنی گوهر زیبائی را
      طوطیم گوئی از آن قند لب آموخت سخن
      که به دل آب کند شکر گویائی را
      دل به هجران تو عمریست شکیباست ولی
      بار پیری شکند پشت شکیبائی را
      شب به مهتاب رخت بلبل و پروانه وگل
      شمع بزم چمنند انجمن آرائی را
      صبح سرمی کشد از پشت درختان خورشید
      تا تماشا کند این بزم تماشائی را
      جمع کن لشکر توفیق که تسخیر کنی
      شهریارا قرق عزلت و تنهائی را
       
      شعرهای شهریار
       
       
       
      در دیـــــاری که در او نیست کســی یار کســــی —– کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی
      هــــــر کس آزار منِ زار پســـــندیــــــد ولــــــــــی —– نپـــســـــندیــــد دلِ زار مـن آزارِ کســــی
      آخــــــرش محــــنت جانــــکاه به چـــــاه انـــــدازد —– هرکه چون ماه برافروخت شبِ تارِکسـی
      سودش این بس که به هیچش بفروشند چو من —– هر که باقیمت جان بود خریدار کســـی    شهریار
       
      زمســتان پوســـتین افزود بر تن کدخدایــــان را —– ولیـکــن پوســت خواهد کند ما یــک لاقبایان را
      ره ماتم ســـــرای ما ندانم از کــه می پرســــد —– زمســـــتانی که نشناسد در دولت سرایان را
      به دوش از بــرف بـالاپــوش خـز ارباب مــــی آید —– که لرزانــــــد تن عــــــریان بی برگ و نوایان را
      طبیب بی مروت کــــــی به بالیــن فقیـــر آیـــد —– که کس در بند درمان نیست درد بی دوایان را
      به تلخی جان سپردن در صفای اشک خود بهتر—–که حاجت بردن ای آزاده مرد این بی صفایان را
      حریفی با تمســـخر گفت زاری شـــهریارا بـس —– که میگیرند در شــــــهر و دیار ما گدایــــان را   شهریار
       
      —– —– —– —– —– —– —– —– —– —–
      از صفحات دیگر نیز بازدید فرمائید : قیمت خودرو
      —– —– —– —– —– —– —– —– —– —–
       
      شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردنست —– روز ستاره تا سحر تیره به آه کردنســت
      متن خبر که یک قلم بــــی تو ســـیاه شد جهان —– حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردنســت
      نو گل نازنـــیـن من تــا تــــو نگـــاه مــــی‌کنــــی —– لطف بهار عارفان در تو نگاه کردنســت…   شهریار
       
      علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را —– که به ماسوا فکندی همه سـایه همــا را
      دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین —– به علی شناختم به خدا قســـم خـدا را
      به خـدا که در دو عــــالم اثر از فنا نمــــاند —– چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را
      برو ای گدای مســــکین در خانه علی زن —– که نگین پادشــــاهی دهد از کرم گدا را …   شهریار
       
      راهــــی به خـــــــدا دارد  خلوتــــــگه  تنـــهایی —– آنجا که روی از خود آنجا که به خود آیــــــــی
      هر جا که ســـــــری بردم در پــرده تو را دیــــدم —– تو پرده نشـــــــینی و من هـرزه ی هر جایی
      بیدار تو تا بـــــودم رویـــــــای تو مـــــــی دیــــدم —– بیدار کن از خـــــوابم ای شــــــــــاهد رویایی
      از چشم تو می خیزد هنگامه ی ســــر مستی —– وز زلف تو می زایــــد انگیزه ی شــــــــیدایی
      هر نقش نگارینــت چــون منظره ی خورشـــــید —– مجموعه ی لطف است و منظومه ی زیبایی
      چشمی که تماشاگر دز حسن تو باشد نیست —– در عشق نمی گنجد این حسن تماشـــایی   شهریار
       
      آمـدی جــانـم به قربــانـــت ولـی حالا چرا ؟ —– بی وفا،بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چــرا ؟
      نوشدارویی و بعد از مرگ ســهراب آمــــدی  —– ســـنگدل این زودتـر می خواســتی حالا چـــرا ؟
      عمر ما ار مهـلت امروز و فـردای تو نیســــت —– مـن که یـــک امـــروز مهـــمان توام فــردا چــرا ؟
      نـــازنــینا ما به نــاز تــو جـــــوانی داده ایـــم —– دیـــگر اکنـــون با جوانـان ناز کــن با مــا چـــــرا ؟
      وه کــــه با این عمر هــــــای کوتـه بی اعتبار —– این همه غافل شـدن از چون منی شیدا چــرا ؟
      آسمان چون جمع مشتاقان،پریشان می کند —– درشـگفتم من نمـــی پاشــد ز هم دنیا چــــرا ؟
      شـــهریارا بی حبیب خود نمی کردی ســفر —– راه عشق است این یکی بی مونس و تنها چرا ؟
      بی مونس و تنها چرا ؟ —– تنها چرا ؟ حالا چرا    شهریار
       
      سن یاریمین قاصدی سن ایلش سنه چای دمیشم(تو قاصد یارم هستی بنشین برایت چای سفارش داده ام)
      خیالینی گوندریپ دیر بســــکی من آخ وای دمیشم (از بس که من آه و ناله کرده ام خیالش را فرستاده )
      آخ گجه لر یاتمامیشام من سـنه لای لای دمیشم (آه که شبها از غم فراقت نخفته ام و برایت لای لای گفته ام)
      سن یاتالی من گوزومه اولدوزلاری سای دمیشم(آن دم که به خواب نازفرو رفته ای بجایت تاسحر ستاره هارا شمرده ام)
      هر کس سـنه اوالوز دیه اوزوم سنه آی دمیشــم (هر کس به تو ستاره گفته است خودم برایت ماه گفته ام)
      سندن سورا حیاته من شیرین دسه زای دمیشم(بعد از تو این زندگی هر قدر هم شیرین باشد در نظرم تلخ خواهد بود)
      هر گوزلدن بیر گل آلیپ ســــن گوزه له پای دمیشم (از هر ماه رخی شاخه گلی گرفته و برایت دسته گلی فرستاده ام)
      ســـین گون تک باتماقیوی آی باتانا تای دمیشـم(و غروب خورشید وار تو را مانند ماه گرفتگی  دیده ام چون ماه من بودی)
      ایندی یایا قیـش دییرم سابق قیشا یای دمیشم(حال به بهار زمستان خواهم گفت اما قبل ها به زمستان بهار گفته ام)    شهریار
       
      بر لبِ لرزان من ، فــریادِ دل ، خاموش بود —– آخــر آن تنها امیــد جــان من تنــهــا نـبــود
      جز من و او ، دیگری هم بود ، امّا ای دریغ —– آگَه از دردِ دلم، زان عشقِ جان فرسا نبود    شهریار
       
      قــمار عاشـــــقان بردی نـــــدارد از نـــداران پرس —–کس از دور فلک دستی نبرد از بدبیاران پرس
      جوانی‌ها رجزخوانی و پیریها پشیمانی اســـــت —–شب بدمستی وصبح خمار از میگساران پرس
      تو کز چشـم و دل مــردم گریزانی چه میـــدانی —–حدیث اشــک و آه من برو از باد و باران پرس
      جهان ویران کندگر خود بنای تخت جمشیداست —– بــرو تاریـخ این دیر کهن از یـــادگـــاران پرس
      سـلامــت آنسـوی قافســت و آزادی در آن وادی —–نشان منزل سیمرغ از شاهین شکاران پرس
      به چشم مدعی جانان جمال خویــش ننماید —– چراغ از اهل خلوت گیر و راز از رازداران پرس    شهریار
       
      از زنــدگــانیــــم گــــله دارد جــوانیــــــم—– شرمنده‌ی جوانـــی از این زندگانیـم
      دارم هـــوای صحبت یــــاران رفتـــــه را —–یاری کن ای اجل که به یاران رسانیم
      پروای پنج روز جهان کی کنم که عشق—– داده نویــــــد زندگــــی جــاودانیـــــم    شهریار
       
      مُشـــرکان کز هر ســـــــلاحی فتنه و شــر میکُنند —– از عـبا هنگامه وز عمّـــامه محشـر میکنند
      این محبت محتسب با دکّـــــــهۀ گـــــــــبران نــکرد —– کایـن گروه تُحفه با محراب و منبر میـکنند
      یک ســخن کز دل برآید برلب اینــــقوم نیســــــت  —– گرچه از بانگ اذان گوش فلک کر میــکنند
      در دل مــــــــــردم هراس کیفر انـــــدازنـــدگــــــــان —– خود چــرا کمتر هراس از روز کیـفر میکنند
      سـاقیان کوثرند امّا شـــــب از دســــت خــمـــــــار —–پای خُم هم میـخزند و می بساغر میکنند
      در کمین اهــل ایــمــان بــا کمـند کیـــد و کـیـــــــن —–پشت هر سنگی که میابند سنگر میکنند
      آنچــــه دین در قرنـــها کافر مســـلــمان کـــرده بود —– این حریــفان جمـله را یکروزه کافر میکنند
      چون حقایق مسخ شده دین جز یک افسانه نیست—– کور دل آنانـــکه این افســانه باور میکنـنـد
      زنـــدگــی را آخــور و آبشـــــخوری داننــــد و بـــس —–وه که انسان همقطار اسب و استر میکنند
      وای از این بدخبره عـــطــاران کــــــــه از خبط دماغ —–پشگ را نایب مناب مشگ و عنبر میکنند
      کوره دهها غـــــافلند از کیــــمیاکــاران عشــــــــق —– کز نگاهی سـکۀ قلب مسـین زر میــکنند
      در خرابــــات آی کــاینجا مســـلـــم و گـبر و یهـــود —– جمله از یـکجُرعه می باهم برادر میـکنند
      ناز درویشــــــــان و اســــتغنای ایشــــــان کز بشر —– سرفرو بردند و از افرشته ســر بر میــکنند
      جام جادوئی است بار نــدان که تا سر میکشیش —–جان به جانان وصل و دل پیوند دلبر میکنند
      گر تو بی کفش و کُله جَســـتی بکــــوی میــــکده —– بی سر و پایان عشقت تاج بر سر میکنند
      آری اســـــتغنای طبـــــع و کیـــــمیـــــای تربیـــــت —– لعل را همسنگ خـاک و خاکرا زیر میکنند
      ســینه صافی کن که از باران رحمـت چون صــدف —– دامن دریــــا دلان پُر دُرّ و گـــــوهر میـکنند
      شـــــهریار از پلـــــه هـــــای عـرش اگــــر بالا روی—–قدسـیان بینی که شعر حافظ از بر میکنند    شهریار
      

      ارسال پیام خصوصی اشتراک گذاری : | | | | |
      این پست با شماره ۷۷۰۰ در تاریخ پنجشنبه ۲۸ بهمن ۱۳۹۵ ۱۱:۱۲ در سایت شعر ناب ثبت گردید

      نقدها و نظرات
      جمیله عجم(بانوی واژه ها)
      پنجشنبه ۲۸ بهمن ۱۳۹۵ ۰۷:۵۰
      خندانک خندانک خندانک خندانک
      سلام وممنونم ازاین پست عالی
      من شهریارربسیاردوست دارم
      وواقعن شایسته ی تکریم وتمجیده همیشه
      روحش شاد خندانک
      خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک
      خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک خندانک
      احمدرضا محمدی
      احمدرضا محمدی
      جمعه ۲۹ بهمن ۱۳۹۵ ۰۷:۵۱
      ممنونم
      خندانک خندانک خندانک خندانک
      ارسال پاسخ
      ابوالحسن انصاری (الف رها)
      پنجشنبه ۲۸ بهمن ۱۳۹۵ ۱۰:۰۷
      خندانک خندانک خندانک خندانک
      احمدرضا محمدی
      جمعه ۲۹ بهمن ۱۳۹۵ ۰۳:۵۱
      خندانک خندانک خندانک
      تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.



      ارسال پیام خصوصی

      نقد و آموزش

      نظرات

      مشاعره

      کاربران اشتراک دار

      محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
      کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
      استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
      0