پست های وبلاگ

درود بر شما آقای نظری
خداوند روح دوستان را شاد کند

سلام استاد
من هم تسلیت عرض می کنم فقدان دوست عزیتون رو
ان شاالله که خداوند صبرشوبهتون بده
روحشون شادوقرین رحمت ومغفرت الهی باشه

بادرد به دنیا آمدم

در آغوشش قدکشیدم

ویک روز ابری


بروی دستانش


جان خواهم داد!!


روی قبرم بنویسید

(مرگ پایان کبوترها نیست)


مرگ پایان سپید درد است


درنگاه عاشق یک شاعر

درود جناب نظری
کمترین بار ها گفته:
مرگ امید زندگی است
بدون مرگ زندگی معنی ندارد
راستی اگر حضرت مرگ نبود چه میشد؟
الهی صد سال دیگر زنده باشی
و سالم و دلخوش بسرایی
خرم و خوش باشید

درود بر استاد نظری بزرگوار
خدا رحمتشون کنه تسلیت این حقیر رو قبول کنید
دل و دماغ آدم به شعر نمیره مرگ جوون سخته اونم اگه رفیق باشه

سلام بر برادر ادیبم
انا لله و انا الیه الراجعون
خداوند ایشان را با علما و صالحین محشور نماید .

زندگی با مرگ معنا می شود
نور در امید پیدا می شود
میوه ی صبر و تلاش و پشتکار
می رسد ،تا صبح فردا می شود

درود بر جناب نظری بزرگوار
درگذشت دوستتان را تسلیت می گویم روحشان شاد

زندگی بر مرگ گفتش مرحبا
مرگ من آید شدم یکسر رها

دستهایم در اسیری بسته بود
می رسانم من تو را تا انتها

مرگ نشناسد کسی پیر وجوان
می برد هم ناشناس و آشنا


سپاس از شما

سلام عزیزان من هم به جناب نظری و خانواده محترم آن جوان از دست رفته تسلیت میگویم تا بوده چنین بوده مرگ هم زندگی دوباره ای است


مرگ می آید سراغت هر دمی آماده باش
زندگی یک لحظه ای را بیش نیست ای همرهان

عرض تسلیت استاد بزرگوار

مرگ آغازی ست بی پایان...

زندگی شمعیست
که ناگاه
فرشته مرگ
بافوتی
خاموشش می کند!

گناه باغ چیست
که سراسیمه
خزان مرگ
در گیسوی درختانش می پیچد بی پروا!

درود بر داداش رضای خوبم
ابتدا فقدان این دوست خوب را به سوگ می نشینم
اما بعد
از این لحظه شروع میکنم به نوشتن بصورت فی البداهه
هرچه آمد لطفا برماببخشایید

زندگی دردی ست با جانم عجین
گاه تلخ است و گهی چون انگبین

یک دمی سازد مرا امیدوار
یک دمی خواهد مرا زار و غمین

با وجود این همه شیب وفراز
هرنفس مرگ است اورا درکمین

پس نه درشادیش باید شاد بود
و نه در غم چین افتد بر جبین

زندگی صید است ومرگ اندر پی یش
همچو صیادی بوَد صبح و پسین

میدوستمت فراوان

می شود با زندگی قیمت گرفت
تا برای برتری فرصت گرفت
شوق پرواز و رسیدن تا خدا
بال های آرزو قدرت گرفت
مرگ در نزدیک ما در می زند
کیست از او یک زمان مهلت گرفت؟
چشم ما پر شد به نیرنگ و ریا
گاه زرق و برق و گه شهوت گرفت
بهترین انسان در این دنیا کسی است درکمک کردن ز ماسبقت گرفت
زندگی بی مرگ پوچ است و تباه
شعله ی دوزخ و یا جنت گرفت
راه پر شیب و فراز زندگی
باید از دستان او نصرت گرفت

ﮐﺎﺵ ﻣﺮﮔﻢ ﺑﺮﺳﺪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻓﺼﻞ ﺧﺰﺍﻥ
ﯾﺎ ﮐﻪ ﺁﻫﻢ ﺑﺰﻧﺪ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻧﺎﻣﺮﺩ ﺯﻣﺎﻥ


ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﭼﺎﺭﻩ ﯼ ﻫﺮ ﺩﺭﺩ ﻭﻏﻢ ﺍ ﺳﺖ
ﮐﺎﺵ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻔﻘﺎﻥ


ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﺭﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﯽ
ﺷﺪﻡ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﺎﻫﺮﺷﺐ ﻫﺮﺷﺐ ﻧﮕﺮﺍﻥ


ﺩﺭﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺑﻪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺍﻫﻞ ﺷﺪﻧﺪ
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺷﺪﻡ ﺧﺴﺘﻪ ﯼ ﻫﺮ ﺯﺧﻢ ﺯﺑﺎﻥ


ﺷﯿﺮﻩ ﯼ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪﻡ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﺍﻫﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ ﻗﺎﻟﺐ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩﮔﺮﺍﻥ


ﺩﻝ ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﮔﺮ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﺍﻥ ﺑﺮﺧﯿﺰﺩ
ﺍﺗﺶ ﺍﻓﺸﺎﻥ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺫﻭﺏ ﮐﻨﺪﻧﺼﻒ ﺟﻬﺎﻥ


تقديم بااحترام
زهراضيایی

با سلام
تسلایت نمی دهند نه سلام ها ونه سکوت ها
به خلسه ای روح شان در ارامش باد
==============
قسمتی از مرثیه ای که برایدوست عزیمدر سوگش نوشته بودم تقدیم تان می کنم
خالی شده از عطر نفس های تو
این آبی پریده
آن جنگل بی جان
در بندر اتاقم
دفتر شعرت را می بندم
در اتاق را می بندم...

اتاق عطری نداشت
و رنگ مرگ
از دیوارها بالا رفت.

عقربه های ساعت
به وقت گلهای گلایول زنگ می زنند
بداهه

درود برادر فرهیخته ام
برای شادی روح دوستتان دعا می کنم

اما در مورد موضوع بداهه سرایی این هفته...کمی سخت است گرچه در ظاهر ساده به نظر میرسد..

دی ماه همین امسال چهارمین سالگرد آسمانی شدن پدرم بود...
این بداهه را عصر همان روز نوشتم :

زیر باران مانده ام تنهای تنها خیسِ خیس
پابرهنه بی خیال سوز و سرما خیسِ خیس
مانده ام شاید نبیند چشم خیسم را کسی
از غروب رفتنِ تو تا به حالا خیسِ خیس
یاد دارم آخرین دیدارمان دی ماه بود
زیر باران کوچه ی دلواپسی ها خیسِ خیس
حرف دارم از همانها که نگفتم سالها
با خیالت مثل یک دیوانه اینجا خیسِ خیس
خوب میدانم سحرگاهان نمی ارد دوام
جسم سردم زیر این باران غمها خیسِ خیس
بسته می گردد کتاب زندگی با مرگ تو
چشمم اما باز تا پایان دنیا خیسِ خیس...

سپاس

آغاز هر بهار
پایانش مرگ است
پایان هر زمستان
آغازش زندگیست

این هم از مولانا :
آزمودم مرگ من در زندگیست
چون رَهم زین زندگی پایندگیست

میخورند و میبرندو می چاپند
دسته ای که می کنند بالندگی
اکثریت زیر بار فقر و زور
می کنند از بهر آنها بندگی
زندگی این است گر ما دیده ایم
مرگ باید گفت این یا زندگی

تمام دشتهای پر ز پوچ ِ سیاره ی هوس را
گشته ایم
لا به لای تمام هرزگی های علف
رازهای هرچه گل
بر اتحاد های مزدوج
با تماشای صورتکهای پنهان ایگرگ
وز رموز ساریِ رگ ِ خوابِ در
ایکس ها
بریده ایم، سرخ ترکه ای
ازتعصبِ یک درخت که او
بر گوشوارهای بودنش با رقص برگ
میان ِ شاخه هاش تخمی مشعشع و سپید
کز حرارت تبسمی
ققنوس میشود
پرواز می کند
پر می کشد!
تا ، نشته بر ذهن ِ پنهان ِ بته ای
رسم در کهکشانِ وحشی ای
با طعم ِ وزوزی ترش و ملس

ترانه آی به ریتم
آی زرشک
آی زرشک
آی زرشک
نقش در هیولای تبسمی
در رخسارِ هرچه هست
هرچه نیست
هرچه هیچ
هرچه پوچ

به تاوان هرچه رنج و هرچه درد
هرچه بی نتیجه کار
هرچه نامرادی و توجه ای بغیر ذیل نفع
به تاوان ِ چرخه های ظلم و میدان ِ داد

به تاوان مهرها و جور های در جواب
زخمها و دخمه ها ی وخیم
وز درک معانی ای فخیم
تبسمی چو خورشید را
بر لب چشیده ایم

ما !!!!!
سیاره هایی
به نام آدمیم
در غروب

درود بر شما کاگه
خدا بیامرزدش و بقای عمر بازماندگانش داداش

دیر رسیدم ولی مینویسم انقدر که خسته شوم از زندگی که نه ، از مرگ...
روحش ارام ...یه ماه پیش منم دوستی را از دست دادم او که خودش خواست برود ... روحشان ارام

خود سوالی بود
خواب،
زندگی بود
هم مرزِ مرگ؟
یا مرگی در همسایگیِ زندگی؟

زندگی یا مرگ
مانده ام کدام را برگزینم
ماندن یا نماندن
این است سوال من...

نزدیک بود
آنقدر نزدیک
که زندگی ام را مرگ آلود میکرد،
این دردِ بیدار و گنگِ شب آلود...

ای اجل ای بی مروت از چه بردی یار من
از سنگین کرده ایی اندر رفاقت بار من
بی وفایی؛بی وجود و عاری از مهر و وفا
بهر من گو از چه تو اینگونه کردی کار من

رباعی ...((یا صاحب الزمان))..............

یارب بنگر که من چه رویی دارم...!!!؟
مرگم مرسان که آرزویی دارم...!!!
در گلشن زندگی ٬پر ازخارم ٬لیک...
بر دل زشمیم یار ٬بویی دارم./

خداوند دوست عزیز ودانش دوست وهنرمندتان را بیامرزد
زندگی گاهی تمام پرده هارا می درد
مرگ می آید دوباره آبرورا می خرد
میش عمرآدمی از مرگ هی پس می کشد
مرگ گاهی بره اش از اوجلوتر می چرد
بداهه

روح دوست درگذشته اتان شادباد انشاءالله
راستی چقدر خوب است مرگ
وقتی جهان را ازته استکان می بینی
صدای عزیزانت را باسمعک
وقدت چنان خمیده می شودکه نوک بینی ات به زمین می ساید(!
شادوسلامت باشید انشاءالله

با سلام و درود فراوان خدمت استاد نظری عزیز
وبا تشکر فراوان از همّت والای ایشان در برپایی بزمِ بداهه:

زندگی را مرگ معنا می دهد
مرگ؛ مفهومی به دنیا می دهد
بی حضور مرگ کِی دیگر حیات
مز ّه ای در کامِ جانها می دهد؟

برادر ارزنده و متعهدم جناب نظری؛
روحِ دوستِ خوب و از دست رفتۀ شما قرین رحمت الهی باد
خداوند به شما و سایر دوستان و آشنایان و بستگان این جوانِ شایسته
در فراقش صبر و اجر مرحمت فرماید

مرگِ تو در دل آتشِ حسرت به پا کرد
دل را بـه طـوفـــــانِ بـلاهـــا مبـتـلا کرد
چون دانه ای امّا تو می رویی دوباره
گر چه ز شاخِ زنـدگی مرگت جدا کرد
*
عرضِ تسلیتِ مجدد خدمت شاعرفرهیخته جناب نظری عزیز
با آرزوی صبوری شان در این مصیبت بزرگ و در این امتحان الهی

هر مرگ راهی سـویِ نوعی از حیات است
در کامِ مومن خوب و شیرین چون نبات است
در زنــدگـی غـــافـل اگــر بــاشی ز مــرگـت ؛
در لحظۀ مردن نصیبت کیش و مات است

از مـرگ تـرسی در دلِ شیـدا نبـاشد
چـون زنـدگی بـی مرگ با معنـا نباشد
بی مرگ از زندانِ تن کِی میتوان رست؟
وین قطــره را راهی سویِ دریـا نباشد

مرگ و زندگی باهم ؛ خوشنـوا و موزونند
گاه نغمه ای شادند؛ گاه سخت محزونند
در کنار هم؛ باهم؛ رنگ و جلـوه ای دارند
همچو رازِ سربسته؛مثلِ سحرو افسونند

هرنفس با مرگِ خود خـو می کنم ؛
چون گُلی پیوسته اش بو می کنم
تا شدم سرمست از بویِ خوشش؛
بــاز ؛ ســــــویِ زنـــــدگـی رو می کنم

مرگ دائـم روز و شب در می زند
بـــر بســـاطِ زنــدگــی ســـر می زند
هــر زمــان آمـاده بـاشی می دهد
نــــاگهــــان بــــر سیـمِ آخـر می زند

در وحشت و هـراسِ مُردن چرا اسیـری؟
آن به که قبـلِ مرگت؛ با میلِ خود بمیری
آغــازِ زندگــانی ست؛ این مــرگِ اختیــاری
زآن پس به نفسِ سرکش فرمانده و امیری

سلام و درودی مجدد خدمت همۀ یارانِ همراه