پست های وبلاگ

اگر تمام دنیا به شهریار تعلق میگرفت و اگر زندگی زیباترین تنوعاتش را بر وی عرضه میداشت ،هرگز و هیچوقت نمیتوانست توان و اشتیاق سُرایش حتی یک مصرع غزل عاشقانه در شهریار ایجاد کند. چرا ؟ چون شهریار عشق را برگزید و زیستن را در دنیایی که نه زمان برای برگشت دارد و نه ماندن ابدی ،از خود "دور کرد و قلب خود را نزدیک". 
شهریار "نمیتوانست "زندگی ِ بی عشق را بر خود تحمیل کند یا بهتر است بگویم 
"نمیخواست". 
این رباعی تقدیم به روح بلند شاعر محبوب و دوست داشتنی ام شهریار،
که در وصف منِش وی است.. 

هر یک دَم اَش  باشد عذاب , این زندگی  بی میِ ناب
گر محتسب منکر شود, کاتب نگاه دارد حساب
هر آدمی در زندگی, تعبیر خود را طی کند
بهتر که باشی پاسبان , تا زندگی باشدبه خواب… 

یاسر